19. Jazz Mayden

Nerveus, dat was niet het juiste woord voor hoe ik me nu voelde. Bloednerveus was ik, ik ijsbeerde heen en weer en ik beet de hele tijd op mijn lip.
Ik had de neiging om mijn telefoon te pakken, die constant trilde door smsjes die ik ontving, maar ik wist dat ik dan alleen maar meer zenuwen zou krijgen. Al die smsjes die me zouden vertellen dat ik het wel kon, dat het helemaal goed zou gaan en dat ze me succes wensten.
‘Jazz! Blijf nou eens stil staan. We hebben eerst een groepsdans, dan kom je vanzelf wel los.’ Mopperde Steven, een van de dansers.
Ik knikte, maar hield niet op mijn ijsberen.
Er kon zoveel mis gaan. Dan had ik het niet over de groepsdans, maar over mijn solo-act. Ik had voor de eerste keer in mijn leven een mix van verschillende dansen bij elkaar gezet. Het lied zou beginnen met klassieke muziek, en mijn dans zou dan ook openen met de moeilijkste aspecten van ballet. Daarna zou er langzaam maar zeker een beat door de muziek heen dreunen en zouden mijn passen feller worden, losser worden en ritmischer worden. Zodra de muziek was omgezet tot RnB muziek zou ik geheel loskomen, en dan werd het weer zoals ik gewend was. Reggaeton dance gevolgd door Oriëntaalse muziek, en dan zou mijn dans af zijn. Het gewoonlijke heupen bewegen en alles.
Ik kon dit wel, ik kon het. Dit was iets waar ik mijn hele leven al naar uitkeek, het moment om gezien te worden.
Ik speelde met de dop van mijn waterflesje en probeerde minder snel heen en weer te lopen.
De man die deze dansavond presenteerde, als zijnde een trekpleister voor nieuwe leerlingen, opende de avond en kondigde ons als eerste dansgroep aan.
Ik drukte Lisa bijna plat in een wanhopige knuffel en voelde al snel de armen van de anderen om me heen.
‘We kunnen dit. Wij zijn the Flames!’ Zei Steven.
Flames, de naam van onze groep. Flames, de vlammen die ik jarenlang over mijn lichaam had voelen razen als mijn lichaam weer eens het slachtoffer werd van mijn vaders dronken woedebuien.
Nee, zo mocht ik niet denken. Ik kon dit. Ook al had mijn moeder mijn vader en mij verraden, ook al had mijn vader me drie jaar lang meerdere keren per week in elkaar geslagen, het had me sterker gemaakt.
What doesn’t kill you makes you stronger. Ik zou ze eens wat laten zien.
Ik haalde diep adem, knikte de groep toe en we liepen rustig het podium op.
Zodra ik zag dat alle ogen op ons waren gericht kwam dat nerveuze gevoel weer terug, heviger dan zojuist.
‘Dit is de dansgroep The Flames, onder leiding van Jasmine Mayden. Ze dansen nog maar vier en een halve maand samen, maar dat zou u niet denken als ze laten zien wat ze kunnen! Laat uw handen klappen voor de geweldige Flames!’ Zei de presentator met een opgewekte stem.
Ik keek hem even hoofdschuddend na. Laat uw handen klappen? Serieus?
Ik nam mijn plaats in en keek of iedereen op hun plek stond. De meiden stonden in een aaneengesloten rij naast me, en de jongens stonden in eenzelfde rij achter ons.
Ik knikte naar de geluidsman, haalde diep adem en telde in mijn hoofd de vier seconden af waarna de muziek zou beginnen.
Ik blikte even door de zaal, zag Zayn, Liam, Niall, Louis en Harry samen met een andere man, die ik niet goed kon zien, aan een tafel zitten en glimlachte nerveus.
Zayns donkere ogen keken naar me en ik wist wat hij dacht.
Ik kon dit.