Hoofdstuk 9

***Jamie's pov***

"Dokter More, alstublieft. Laat hem gaan. Hij doet geen vlieg kwaad. Hij kan misschien irritant of kinderachtig zijn. Maar zo is Jack nu eenmaal. Wat hij nodig heeft is gewoon een luisterend oor. Zijn aanstaande is net wakker. Hij is gewoon wat overstuur door het goede nieuws." probeer ik haar uit te leggen. "Hij is niet enkel kinderachtig en irritant maar ook nog is gestoord. Hij loopt de hele tijd te vragen om bij u op consultatie te komen. Tot zover ik op de hoogte ben, moet u mensen helpen die het moeilijk hebben met het verlies van hun geliefden, en dus geen mensen waarvan hun vriendin vreemd is gegaan. Voor relatieproblemen moeten ze bij mij zijn. Ik heb het hem proberen duidelijk te maken, maar hij wil maar niet luisteren." zucht ze. "Heeft zijn aanstaande hem bedrogen!?" ongelovig schud ik mijn hoofd. "En hij sprak nog met zoveel lof over haar... Laat hem er maar uit dokter. Ik praat wel met hem." besluit ik. "U weet niet waar u aan begint." zucht dokter More. "Dat weet ik wel. Je moet er gewoon aan denken dat je met Jack bezig bent, je niveau wat aanpassen en dan kan je heel gemakkelijk met hem praten." glimlach ik. "Oh, en dokter Bouvier, als ik u een goede raad mag geven. Ik raad u aan uw patiënten beter op te voeden. Het hoort niet dat ze dokter Jamie zeggen. Patiënten moeten u aanspreken met uw familienaam." Ik rol eens met mijn ogen en besluit haar opmerking gewoon te negeren.

"Jack, wat is er nou allemaal aan de hand?" begin ik wanneer we rustig in mijn praktijk zitten. "Ten eerste, ik wou u gewoon bedanken voor de steun die u me gaf. Ten tweede, ik wou me nog eens excuseren voor mijn gedrag tijdens ons eerste gesprek. Ten derde, mijn huwelijk is afgeblazen." hij vertelt me het hele verhaal. Met open mond en vol ongeloof hoor ik het aan. "Jack, het is misschien heel erg moeilijk, maar wees blij en opgelucht dat het nu gebeurde en dat ze het heeft opgebiecht. Als het allemaal zou gebeurd zijn tijdens jullie huwelijk is het zoveel erger." Met zijn handen in zijn haar knikt hij. "U heeft gelijk, maar het is gewoon zo moeilijk te geloven. Ze gooit zomaar vijf jaar overboord... Het is misschien amper te geloven, maar ik zag haar echt graag. Ik zag ons een heel mooi leven leiden... Dat is nu gewoon allemaal weg." vertelt hij maar verder. "Is er een kans dat je het haar kan vergeven? Misschien kan je eens gaan praten met haar?" probeer ik maar wat. "Hoe kan ik haar nog vertrouwen? In de toekomst zou ze nog weken, maanden, alleen zijn als ik op tour ben. Hoe weet ik dat ze niets uitsteekt, dat ze niet opnieuw vreemd gaat... Nee, ze heeft het verknoeit. Met haar herbegin ik niet meer." En dat wordt bevestigt met een stevige klop op het bureau vol frustratie.