Have i finally found someone who really cares?
Ik blijf Justin aankijken en zie dan pas dat hij tranen in zijn ogen heeft staan. Of is dat mijn verbeelding? Ik bijt op mijn lip. Ik moet zo snel mogelijk weg hier. Wat had ik dan ook gedacht, dat hij mij zo maar zou helpen? Natuurlijk zou hij niet zomaar iemand helpen, laat staan mij. Ik ben waardeloos. Ik wil net uit bed stappen om vervolgens weg te lopen, maar dan begint Justin ineens te praten. "Sorry, ik wist niet wat ik zo snel moest zeggen.. Het is echt heftig. Maar, ik beloof je dat ik je ga helpen." Er verschijnt een kleine glimlach op mijn gezicht. Als hij dit echt meende, zal alles misschien echt goed kunnen komen. Maar, wat als hij mij zou laten vallen net als ieder ander heeft gedaan? "Hoe wil je mij helpen? En waarom?" Vraag ik zachtjes. Justin haalt zijn schouders op. "Dat weet ik nog niet precies. Sowieso kan je hier blijven, voor zo lang als je zelf wilt. Verder weet ik het nog niet, in ieder geval zorgen dat het weer goed met je gaat. En ik wil je helpen omdat ik niet wil dat er iets ergs met je gebeurt, je hebt al genoeg ellende mee gemaakt." Antwoord Justin. Ik kan alleen maar dom knikken en het enige wat ik kan denken is of hij dit echt allemaal wil doen. Justin haalt een papiertje en een pen uit zijn broekzak en geeft het aan mij. Dan vraagt hij of ik mijn kleding maten op wil schrijven. Ik doe netjes wat hij vraagt en geef het dan terug. "Oke, ik ben vanmiddag even weg. Je kan het huis wel een beetje gaan verkennen als je wilt en als je wat eten wilt ligt er genoeg in de keuken." Zegt Justin dan. Ik knik weer. Ik zou wel zien wat ik zou gaan doen, misschien ga ik wel gewoon weg.. Ik weet het niet. Nee, dat is denk ik ook geen goed idee. Ik kijk naar de plek waar Justin net stond, maar zie dan dat hij al weg is. Ik bijt op mijn lip. Als eerste ga ik straks even douchen, want ik voel me vreselijk vies. Daarna ga ik wel bekijken wat ik ga doen, blijven of weg gaan.
Er zijn nog geen reacties.