Fleurs du Mal

Is it you I keep thinking of
Should I feel like I do?
I've come to know that I miss your love
While I'm not missing you
We run till it's gone
Et les fleurs du mal
Won't let you be
You hold the key to an open door
Will I ever be free?

"Oh, Rachel..." Alains woorden waren zacht en liepen over van de emotie. Het zweet stond op zijn voorhoofd en zijn ogen waren gesloten van intens genot, terwijl ik over hem heen hing en hem helemaal gek maakte met kleine kusjes en beten in zijn nek. Ik wist dat hij daar van hield.
Een kwartier later lag Alain uitgeteld naast me op het bed, terwijl ik aan de rand een sigaret opstak. Alain volgde iedere beweging die ik maakte, en zijn gezicht stond erg moeilijk.
"Wat is er?" vroeg ik.
Alain ging rechtop zitten en verschoof zijn blik naar het schilderij van de twee poesjes in de laars, dat tegenover het bed hing. "Zou je hier weg willen, Rachel?"
"Hoe bedoel je?" Ik had geen idee waar hij het over had. Alain keek me weer aan, strekte zijn arm en pakte mijn hand vast.
"Ik hou van je, Rachel," fluisterde hij. "Je bent zo mooi. Ik kan niet aanzien hoe jij iedere nacht je lichaam aan een ander verkoopt, terwijl ik weet dat je bij mij hoort. Je hebt een prachtige ziel, die bezoedeld wordt door de duivels in dit hol. Als je met mij mee komt, kan ik je een mooie toekomst bieden. Rachel, wil je de mijne zijn?"
Dat hoefde Alain me geen tweede keer te vragen. Toch twijfelde ik nog even, omdat ik wist dat dat zo hoorde.
"Rachel, je bent een prachtige meid, het zou zonde zijn als je hier bleef. Ik weet dat jij ook van mij houdt, wij zijn voor elkaar gemaakt. Ik kan je niet meteen meenemen en je zult zelf ook wel een beetje je best moeten doen, maar ik beloof je dat als wij eenmaal samen zijn we de hele wereld aan kunnen."
"Wat zou ik moeten doen dan?" vroeg ik. Alain was niet de eerste die mij vertelde hoeveel hij van mij hield, maar wel de eerste die serieus leek te zijn in zijn plannen om mij hier weg te krijgen. Ik wilde niet voor eeuwig een hoer blijven; ik wilde leven, en als ik dan moest doen alsof ik van Alain hield, dan was dat zo.
"Zou je het willen?" vroeg Alain onzeker.
Ik knikte heftig, en kneep even in zijn hand. "Ik hou ook ontzettend van jou, het liefst zou ik nu meteen met je meegaan en al deze narigheid vergeten."
Alain aarzelde. "Ik denk dat we het nog even geheim moeten houden, maar je kunt er natuurlijk voor kiezen te stoppen voor even met je werk en dan zal ik je wat vaker bezoeken, tot ik het allemaal geregeld heb en je met me meekunt."
Ik glimlachte van oor tot oor, die half gespeeld en half echt was. Als Alain dit meende, dan zou ik eindelijk vrij zijn! Als dank zou ik eindeloos met hem de liefde bedrijven.
Alain glimlachte ook, kuste me even zacht op de lippen en vertrok.
De daaropvolgende weken kwam Alain bijna dagelijks, maar naast hem moest ik helaas ook nog andere mannen bevredigen. De relatie tussen Alain en mij ontwikkelde zich tot een geheime liefdesrelatie, die gelukkig niet werd opgemerkt. Iedere keer dat Alain kwam bracht hij een rode roos mee, en op een gegeven moment stond mijn hele kamer vol met gedroogde rozen. Ze roken muf, een beetje naar het kwaad, maar dat maakte niet uit.

Les fleurs du mal unfold
Comme les fleurs du mal
Dark demons of my soul
Un amour fatal
Been tryin' hard to fight
Comme les fleurs du mal
Les fleurs du mal inside
Un amour fatal

Mijn gevoel voor Alain veranderde niet. Hij bleef voor mij een man, net als alle andere mannen, maar wat hem speciaal maakte was dat hij mij de sleutel tot de vrijheid kon bieden. Iedere keer dat hij kwam, maakte hij opnieuw de belofte dat het binnenkort over zou zijn. En ik geloofde hem. De seks met andere mannen werd minder en minder, ik vocht zelfs met mijn pooier opdat ik niet meer naar buiten de stad hoefde.
Totdat Alain op een dag plotseling verdween. Hij kwam niet meer, van de ene op de andere dag, zonder daar een woord over gezegd te hebben.
Dagen en dagen gingen voorbij, en weken liepen over in maanden. Nog steeds geen spoor van Alain te bekennen, en ik werd radeloos. Ik weigerde seks met alle mannen met de gevolgen van dien, en na anderhalve maand werd ik eruit geschopt. Ik kwam op straat te staan, samen met de boeketten rozen die ik in de tijd met Alain verzameld had. Hoewel ik hem niet miste, miste ik wel de veiligheid en de bevrediging die hij me gaf. Maar Alain had mij verraden, zijn bloemen belandden in de goot.

Un amour fatal,
Comme les fleurs du mal...

De bloemen, ze waren bloemen van het kwaad. Alain was een vieze leugenaar, en zijn zogenaamde liefde was mij haast fataal geworden. Maar ik was sterk, en nu hield ik mijn hoofd omhoog zonder de hulp van wie dan ook. Hier, in de donkere achterbuurten van Parijs, scharrelde ik mijn eigen kostje bij elkaar en op een dag zou ik het zonlicht van het echte leven zien. Ik wist niet of ik ooit vrij zou zijn, maar ik zou het blijven proberen.