Stupid Mobile!

Nikita Pov:

Beide zakten we onderuit op Naminé's bed. Zo lagen we daar een tijdje... Totdat het geluid van een mobiel af ging. Metteen schoot Naminé overeind en greep ze haar mobiel. Verbaast keek ze naar mij. 'Wat?' vroeg ik. 'Het is niet de mijne die afgaat!' zei ze. Er was nog maar één iemand met dezelfde ringtone als Naminé. En dat was ik. En mijn mobiel lag ergens op mijn kamer, met nadruk op ergens.
Metteen schoten we overeind en renden naar mijn kamer. Toen we de kamer in kwamen stopte het geluid. 'SHIT!' riepen we.
'Hoe moeten we nou weten of ze gebeld hebben?!' zei ik teleurgesteld. Naminé keek bedroefd naar de grond. Na een paar seconden keek ze ineens woest de kamer rond. 'Waarom moet jou kamer nou altijd zo'n bende zijn!' Kwaad keek ze mijn kant op. 'Kijk nou wat ervan komt! Nu bellen ze waarschijnlijk niet nog een keer!' Ik schrok van haar reactie. 'Rustig, niet zo boos AUB!' zei ik.
'Oke oke' zuchtte ze. Het was een tijdje stil. Ineens kreeg ik een idee! 'Ik weet wat!' zei ik. 'Zeg dan gewoon metteen je idee, dan hoef ik er niet op te vragen' zei Naminé nog een beetje geërgerd.
'Kijk, als we mijn mobiel nou zoeken en dan tussen de gemiste oproepen kijken, kunnen we het nummer terug bellen, en dan zie we wie er heeft gebeld!' vertelde ik aan één stuk door.
‘Juist ja, slimmerik..' zei Naminé nog steeds geërgerd. 'Wat nou?! Het is toch een goed idee?' Vroeg ik verbaasd. 'Natuurlijk is het een goed idee lieverd!.. Maar ik was al wat verder met mijn megabrein..' 'Ja, en hoe ver was je dan, Miss MiniBrein?' Vroeg ik ongeduldig. 'Lieverd, heb je er al over nagedacht hoe we je mobieltje gaan vinden!?’
‘Wat dacht je van zoeken, je weet wel spulletjes aan de kant, leggen kastjes open doen?!’ zeg ik. ‘Ja, dat snap ik, maar op jou kamer duurt dat uren’ zegt ze. ‘Tenzij we goed zoeken!’ zeg ik. ‘Pfff, oké maar alleen omdat ik wil weten of de jongens hebben gebeld!’ zei ze. En samen begonnen we aan onze zoektocht. Na een tijdje riep ik ineens; ‘Ik heb hem!’ Naminé draaide zich metteen om. ‘EINDELIJK!’ schreeuwde ze blij. ‘Euhm laat maar dit is mijn oude kapotte mobiel die ik 2 jaar geleden ofzo ben kwijt geraakt!’ zei ik beschaamd. Naminé maakte een geërgerd geluid en ging verder met zoeken net zoals ik.

Naminé Pov:

Na een paar minuten zoeken had ik het echt niet meer! Hoe kon zij in vredesnaam in deze rotzooi iets terug vinden?! Kwaad stond ik op. 'Ik heb het gehad!' schreeuwde ik naar Nikita. Nikita, die net onder een kastje aan het zoeken was, schrik zich kapot en stootte haar hoofd tegen het kastje. 'Auw' kreunde ze. 'Ik zoek niet meer verder hoor!’schreeuwde ik verder, ‘we kunnen alleen maar jou mobiel vinden als je gebeld wordt! Wat moeten zij dan niet denken? Dat we het toen niet gezellig vonden ofzo?!' Ik flipte helemaal. Nikita kwam pijnlijk en ook rood van boosheid onder het kastje vandaan. 'Als je het dan zo goed weet, pak dan je mobiel en bel dan, hm?!' snauwde ze me toe.
Daar schrok ik wel even van, Nikita werd nooit snel boos. Misschien was ik ook wel wat onredelijk, ze kan er ook niks aan doen dat haar mobiel weg was. ‘Ik zal mijn mobiel even halen’ zei ik zachtjes. Ik liep naar mijn kamer pakte mijn mobiel en liep terug.
Ik zocht Nikita’s nummer en net toen ik wou bellen hoorden we een geluidje. ‘Wat was dat?’ vroeg ik nieuwsgierig aan Nikita. ‘Dat wil je niet weten’ zei ze een beetje bleek.
‘Echt wel? Zeg!’ zei ik verbaast. ‘Dat was het geluid van’ ze nam even adem, ‘dat mijn batterij leeg is’ ging ze zachtjes verder. Ik liet de mobiel uit mijn hand vallen. ‘Nee hé dat meen je niet!’ riep ik uit. Ze knikte. ‘We kunnen het nog wel proberen’ probeerde ze. Ik zuchtte, drukte op bellen, maar er kwam geen geluid door de kamer en ik kreeg voicemail. Boos gooide ik mijn mobiel door de kamer. Nikita pakte hem op. ‘ Hé!’ zei ze ineens. ‘Wat?!’ zei ik boos. ‘Je hebt ook een gemiste oproep’ zei ze verbaast.
Een paar seconden staarden we elkaar met grote ogen aan. Daarna sprongen we op Nikita's bed en bekeken we van wie de oproep was. Met spanning hoopten we dat we door hun gebeld waren. Geheim nummer. 'Argh!' kreunde ik. 'Niet zo snel opgeven, we kunnen toch proberen terug bellen?' Er verscheen weer een glimlach op mijn gezicht en ik belde terug. Ik legde de telefoon tussen ons in zodat Nikita ook kon
meeluisteren. 1x overgegaan.. 2x.. 3x.. ‘Kom op, kom op, neem op!’ We kruisten onze vingers. 5x.. 6x.. Bij de 8ste keer zouden we waarschijnlijk de voicemail krijgen. ‘Hallo?’ Hoorden we een zware stem aan de andere kant zeggen. Ik schoot overeind en riep; ‘Hai Bill!’ Even bleef het stil aan de andere kant. ‘Hai Bill?’ fluisterde Nikita naar mij langs de telefoon. Vervolgens hoorden we hard gelach aan de andere kant. ‘Kom op, zoveel lijkt mijn stem toch niet op de vervormde stem van Gustav?’ Hoorden we Bill hikkend van de lach zeggen.
Oeps blunder we keken elkaar aan en werden helemaal rood. ‘Euhm, ja?’ zei ik toen maar na een tijdje. Weer werd er hard gelachen aan de andere kant, ik schaamde me kapot. ‘Uitgelachen?’ vroeg Nikita nu. ‘Bijna’ hoorden we Tom half lachend zeggen.
Na een lange tijd hoorden we eindelijk geen gelach meer aan de andere kant. ‘Eindelijk klaar?’ zeiden we. ‘Ja hoor’ zei Georg. Nikita en ik keken elkaar aan. Toen focusten we ons weer op het gesprek, ‘dus waarom namen jullie zonet niet op?’ vroeg Gustav nu met een normale stem. ‘Erg lang verhaal’ grinnekte ik. ‘We hebben de tijd’ zei Bill.
‘Oke eerst zaten we op mijn kamer, en hoorden we Nikita’s mobiel, dus wij rennen naar haar kamer’ zei ik, ‘en toen kwamen we er achter dat die mobiel ergens in de super grote troep van Nikita ligt’ zei ik extra overdreven. We hoorden de jongens grinniken. ‘Dus ik mijn mobiel pakken om haar te bellen, is haar mobiel leeg!’ zei ik. Meer gegrinnik volgt. ‘En toen kwam ik er achter dat ik een gemiste oproep had en belde terug’ zei ik trots.
‘Wacht eens even’ riep Nikita ineens, ‘jij gooide vet chagrijnig en boos de mobiel door mijn kamer ik pakte hem op en kwam er achter dat je een gemiste oproep had’ zei ze verontwaardigd. ‘Ohja’ zei ik zacht, en ik werd helemaal rood. Gelukkig konden de jongens niks zien, want die waren alweer in lachen uitgebarsten. ‘Wat gemeen van je toch Naminé zomaar het verhaal verdraaien’ gierde Tom uit. Ineens kreeg ik een vraag in mijn hoofd, en ik was erg nieuwsgierig naar het antwoord. ‘Waarom belden jullie eigenlijk’ zei ik zomaar ineens. Het werd stil aan de andere kant. En het bleef ook een tijdje stil. Totdat Nikita die ook nieuwsgierig was geworden iets zei. ‘Nou?!’ zei ze.

‘Nou’ begon Bill zachtjes. ‘Wij wilden jullie stem wel weer eens horen’ ‘We?!’ hoorde je Georg op de achtergrond schreeuwen. ‘Juist ja’ zei hij ineens luider. ’want één dag is echt heel lang geleden weet je’ Aan zijn stem kon je horen dat hij het overdreef, waarschijnlijk keek hij nu ook heel vaag naar Georg. En net of Nikita hetzelfde dacht begon zij spontaan te gieren van het lachen.
Ze rolde spontaan van het bed af! Ik grinnikte en ging er eens goed voor liggen om eens goed overdreven te praten, terwijl Nikita nog wat nagiechelde naast het bed. ‘Ja he?! Dat vond ik nou ook! Misschien, heel misschien kunnen we elkaar nog eens zien, maar ja’ Nikita schoot overeind. Ik vervolgde mijn verhaal. ‘Ik geloof niet dat, dat goed gaat, want ik heb zo het idee dat Georg nog een beetje moet bijkomen van die ene keer’ Tom moest moeite doen om zijn lachen in te houden. ‘Nou ik heb zo het idee dat Georg dat helemaal niet erg vind!’ zei Tom. We hoorden ineens geschreeuw en wat voetstappen. En later weer. ‘Zijn we weer’ zei Bill. ‘We moesten vluchten, Georg ging ons ontvoeren’ zei Tom met een ingehouden lach. ‘Auw!’ riep ie ineens. ‘Stomp van Georg?’ vroeg Nikita.
‘Ja’ zei Tom droog. ‘Maar jullie wouden afspreken?’ zei ik. ‘Ja’ hoorden we van de andere kant. ‘Vandaag?’ vroeg Nikita verbaast. Weer hoorden we een ja. We spraken wat af en gaven onze adressen. Ze haalden ons vandaag op om iets te doen, wat was een verassing.