Plan C; smoesjes en meer leugens

'Nou, dat gegil heeft dus toch nog geholpen', moppert Elenora. 'Je bent laat!'
Merlin kijkt van het mes naar de man. Zijn paard staat nog aan zijn zij. Een groot zwart paard, zeker een van een edelman. Heeft zij hem vermoord? Hij kan het niet geloven ookal staat het bewijs recht voor zijn ogen.
Haar prikkende ogen bekijken de edelman. Met een schop stuurt zij hem definitief de dood in. Opstaan mag hij nooit meer. Merlin zal te horen krijgen waarom. Niet de echte reden nee, maar er zal een klein deel van de waarheid in zitten.
Met rode waterige ogen en gedempte paniek in haar ademhaling rent zij op hem af. Haar armen wijdopen om hem om de nek te vliegen. Als een hopeloos en bang meisje zal zij troost zoeken.
Maar Merlin schrikt van het beeld, de glans van het mes.
'Laat het vallen', beveelt hij.
Elenora bevriest en laat het uit haar handen vallen.
Laag over de grond benadert hij haar. Met een doekje haalt hij het mes weg. Hij wikkelt het voorwerp er geheel in en bergt het op.
'Is het oké?', vraagt het meisje fluisterend.
Merlin geeft toe aan haar omhelzing.
'Ik was zo bang', fluistert zij in zijn oor.
'Heb je...', Merlin slikt. 'Hem vermoord?'
Hij voelt haar hoofd op en neer bewegen tegen zijn schouder.
'Waarom?', zegt hij op een bijna smekende, ontkennende toon.
'Hij raakte mij aan. En hij was veel ergere dingen van plan'
'Sorry, wat?'
Het klinkt allemaal zo vaag en onduidelijk.
'Hij drukte mij tegen zich aan, hij kuste mij, betastte mij. Laat mij alsjeblieft niet meer hoeven te vertellen, ik wil het allemaal vergeten!', snikt zij.
Ongemakkelijk klopt hij op haar schouder.
'Het is goed. Je bent veilig nu', mompelt hij. Ondertussen breekt een tweestrijd in hem los. Ze is verdacht, ja. Maar dit verzin je niet zomaar. Ze zal wel een goede reden hebben waarom zij hem vermoordde.
'Laten we eerst dat bloed van je gezicht afhalen', stelt Merlin voor.
Elenora stemt in en laat hem langzaam los.
'Kun je paardijden?', vraagt Merlin met oog op de zwarte hengst.
Elenora haalt haar schouders op. Ze heeft ooit gereden, lang geleden.
Wanneer zij het paard bestegen heeft zet Merlin de vaart erin. Hij wilt niet 's nachts hier alleen met haar achter blijven.
Het doet pijn om de teugels goed vast te houden voor het meisje. De snee in haar hand is redelijk diep en zit midden over waar haar hand gebogen is.
Ook zitten er enkele scheuren in haar voet, het zilver was vast net geslepen.
'Wat ik me nou nog altijd afvraag', begint Merlin terwijl Elenora het vuil en bloed wegwast van haar gezicht in de koele beek. 'Is waarom jij nou in het bos lag toen Arthur en ik jou vonden. Was je misschien toen ook op de vlucht van die man?'
Even laat zij haar handen neer. Na een snelle blik bevestigt zij wat hij zojuist zei.
'Ik was eerst op zoek, onderweg naar mijn neef, Josh, ik bedoel, Joseph', verzint zij.
'Je neef?', herhaalt Merlin.
'Hij is degene die mij heeft leren paardrijden, ik was zeven ofzo toen hij mij op een pony neerzette, hij lette even niet op en ik flikkerde ervanaf', zegt zij met een lach.
'Ahja, klinkt alsof jullie close zijn'
'Waren wij ook. Alleen hij kon niet op het land blijven werken. Daarom vertrok hij naar Camelot'
'Zullen wij ook maar eens gaan?', vraagt Merlin wanneer hij de zon langzaam ziet dalen.