(th) i don't wanna choose (th) 8

Naminé pov:

Slaperig opende ik mijn ogen en keek ik om me heen. Ochtend. Saai. Zoals altijd.
Iemand komt uit de badkamer. Vast Nikita die is altijd al lekker vroeg wakker.
Ik rekte me uit en liep naar de badkamer.
‘Goeiemorgen!’ zei iemand wat te vrolijk.
‘Morgen’ zei ik tegen Nikita toen ik omkeek, ‘wat ben je vrolijk vandaag’
‘Ik snap trouwens ook niet dat jij nu zo vroeg uit bed wilt, terwijl je ook lekker kan blijven liggen!' ging ik maar verder.
Nikita begon al wat te lachen.
'Ach, ik kon niet slapen.' en met een big smile op haar gezicht liep ze weg. Vaag persoon, dacht ik. Ik liep de badkamer in en keek in de spiegel. Onee niet nu, geen badhair day, dit kun je niet menen! Nikita kwam de badkamer weer binnen. Ze grinnekte.
‘Wat?!’ riep ik geïrriteerd.
‘Moet ik helpen met je haar?’ lachte ze.
‘Ja graag!’ zei ik hopeloos en dramatisch. Toen schoten we beide tegelijk in de lach.
Ik ging scheef op de badrand zitten terwijl Nikita mijn haarborstel pakte. Daarna ging ze achter me zitten en ging ze zachtjes door mijn haar. Ik deed mijn ogen dicht. Het voelde wel fijn als iemand zoals Nikita mijn haar deed. Plotseling kwamen de beelden van gisteravond terug. Het was ongelofelijk gezellig!
Jeetje ik miste de jongens nu al. Hoe vaag ze soms ook deden. Na een tijdje lekker zitten was Nikita klaar. ‘Het was gisteren wel gezellig hé’ zei ik tegen Nikita. Ze knikte als bevestiging. ‘We hebben hun nummers we kunnen altijd even praten, of afspreken’ zei ze. ‘Das waar’ zei ik, ‘misschien kunnen ze zelfs vandaag al’ zei ik blozend erachteraan.
‘Naminé is verliefd en verslaafd aan een paar jongens!’ lachte Nikita.
‘NIET WAAR!’ schreeuwde ik.
‘Verliefd misschien niet maar verslaafd zeker en anders is het wel obsessed’ ging ze door.
‘Kan het iets rustiger!’ riep mijn moeder vanaf haar kamer. Ik en Nikita grinnikten
Nikita legde mijn borstel weer weg. ‘Dankje lief zusje van me. Ik ben op mijn kamer!’ Fluisterde ik in haar oor toen ik haar een knuffel gaf. Snel rende ik naar mijn kamer en plofte ik op mijn bed neer. Ik pakte mijn mobiel van mijn nachtkastje en wilde een van de jongens even bellen.. Ik ging mijn hele telefoonlijst door, alleen kom ik erachter dat ik hun nummer helemaal niet heb! Met grote ogen. Dit kan niet, dit kan gewoon niet! Ik leg mijn gezicht in mijn kussen en geef een gil van woede. Geschrokken komt Nikita binnen stormen. ‘Wat is er?’ zegt ze. Ik keek op en klopte op mijn bed. Ze kwam naast me zitten. ‘We hebben de jongens onze nummer wel gegeven, maar zij hebben hun nummers niet aan ons gegeven’ zeg ik geïrriteerd.
‘Shit’ zegt Nikita. ‘Echt wel!’ zeg ik. ‘En nu?’ zei Nikita.
‘Wachten tot ze ons bellen’ zeg ik verdrietig.
'Maar dat kan eeuwen duren!' zei Nikita.
Ik knikte. Samen zuchten we diep. Wachten op iets wat misschien nog wel dagen kan duren.