--44--

Samira.
De vader van Maud was naar de caravan van Tom en Karin gelopen, maar trof daar alleen de grootouders van en aan. Ze waren in gesprek geraakt en samen hadden ze de politie ingeschakeld. Maar dat hoorde ik later pas.

Het was erg stil bij het avond eten. Niemand vond het nodig om iets te zeggen. Maar ik wel.
'Ehhh', begon ik.
'Zeg het maar Samira', zei de moeder van Maud vriendelijk tegen me.
'Heeft u de politie al ingeschakeld over het vermis van Maud?'
'Ja, maar ze dachten dat ze wel weer terug zou komen. Als ze voor vanavond nog niet terug is, dan moeten we nog een keer bellen'.
'Oh', zei ik, 'Niet eerder?'
'Niet eerder', beaamde de vader van Maud.
Ik slikte. Eigenlijk kreeg ik geen hap door mijn keel. Ik maakte me vreselijk zorgen om Maud, hoewel ik nog steeds kwaad op haar was. Toch vond ik dat ik nog steeds haar vriendin was. Ik wilde gewoon niet dat haar iets zou overkomen.
Rustig maar, stelde ik mezelf gerust, Ze is gewoon bij Tom en ze is veilig. Tom houd loverboys en pedofielen wel op afstand. Ik schrok van die gedachten. Dat kon dus gewoon gebeuren! Ik rilde.
'Mag ik naar de tent?' vroeg ik. Ik moest hier gewoon weg.
'Natuurlijk meid!'
De moeder van Maud zond me een vriendelijke glimlach toe. Ik klapte mijn stoel ikn en glimlachte moeilijk terug. Toen begaf ik me naar de tent.
'Wat ga je doehoen?'vroeg het jongetje dat ik vroeger altijd zo irritant vond, maar nu hartstikke lief.
'Geen idee', antwoordde ik.

Tom.
Maud had gelijk. Ik kon hier niet eeuwig blijven zitten. Ik had een aantal besjes gevonden, maar nog steeds had ik trek. Ik was gewend om veel te eten.
Uiterst langzaam stond ik op van de kruk en strekte me uit. Een kruk zat hard en niet lekker. Toen ik alles had gepakt, ging ik op weg. Ik kende de weg inmiddels op mijn duimpje en al snel zag ik het grote lelijke bord van de camping. Het was avond dat zag ik aan de zon. Dat betekende dat ik op moest schieten. Anders was de caravan dicht en kon ik er niet meer in.
Achter me staarde het bos me boos aan.