The Legend

Madur was een drop aan de rand van een beboste heuvel. Er liep een grote rivier langs het dorp en de mensen waren altijd vrolijk en vredelievend.
Dit verhaal gaat echter niet over Madur, maar over twee volken. Na de komst van deze volken was het dorp niet zo rustig meer. Eén van deze volken teisterde het dorp, terwijl het andere volk het dorp juist beschermde. Dit is de legende van de Kirim en de Ekna.
Het begon allemaal met de Ekna. De Ekna’s zijn ‘artificial life forms’ en zijn niet in staat tot het voelen van emotie, hierdoor is het eigenlijk een neutraal volk. Een aantal wezens van het volk zijn gemaakt van de elementen, maar lang niet allemaal. Ook is het volk niet in staat om te spreken, maar de volgen allemaal hun leider Drayoc, het element van vuur. Drayoc was erg destructief en viel Madur aan met het doel; totale vernietiging. De Ekna’s die niet uit de elementen bestaan kunnen hun armen veranderen zodat ze die kunnen gebruiken als wapens.
Tijdens een aanval van de Ekna bad een bewoner van Madur tot de goden. De goden leken gehoor te geven want meteen nadat de smeekbede afgelopen was verschenen de Kirim aan de bosrand om het dorp te helpen. De Kirim zijn gedeeltelijk wolfmensen. Hun armen, benen, nek en middel waren bedekt met vacht, hun nagels zijn lang en scherp, en hun voeten zijn zo gegroeid dat ze alleen op hun tenen lopen. Alle Kirim’s dragen maskers die lijken op de kop van een wolf. De kirim’s volgen Nahámionr, wat ‘sons of the summons’ betekent. Erg toepasselijk voor de leider van de Kirim, aangezien ze tijdens een smeekbede opgeroepen werden.
De stijd tussen de twee volken duurde lang, vijf jaar vochten ze, één om het dorp te vernietigen en één om het dorp te beschermen. Op een dag besloot Nahamionr dat hij een eind moest maken aan de gevechten. Madur verdiende de rust waarin ze ooit hadden verkeerd. Hij besloot dat het tijd was voor Kardyu, een geheim ritueel dat nooit gebruikt werd. De Kardyu zou afrekenen met Drayoc, maar het zou Nahámionr zijn ziel kosten. Na drie dagen had Nahámionr alles voor het ritueel voorbereid en gedaan, alles wat nog moest gebeuren was het uitspreken van de spreuk en het merken van de vijand. Toen vielen de Ekna opnieuw aan en Nahámionr en zijn volk gingen voor de laatste keer in de verdediging. Nahámionr sprak de spreuk die een eind zou maken aan de gevechten uit en wierp zichzelf op Drayoc. Meteen daarna verscheen er een zwarte bal om de twee leiders heen en na een felle lichtflits was alles voorbij. De Kardyu had ervoor gezorgd dat de lichamen van Drayoc en Nahámionr vernietigd waren en dat hun zielen gevangen zaten in zichzelf. Ze zouden niet kunnen ontsnappen uit hun eigen ziel en zouden nooit rust vinden.
Zonder Drayoc wisten de overige Ekna’s niet wat ze moesten doen, dus vertrokken ze in vrede in pilaren van licht en verdwenen van de aardbodem. Het volk van Madur wou de Kirim bedanken voor het beschermen en redden van hun dorp, maar voor ze de kans kregen trokken de Kirim’s zich snel terug in het bos, om nooit meer gezien te worden.
We zeggen wel dat ze nooit meer gezien zijn, maar soms hoor je nog geruchten over een volk van menswolven dat een dorp te hulp schoot in tijden van nood, maar bewijs van hun bestaan is nooit geleverd.