Try To Catch My Lovebug. 27

*NickPov
Het is vroeg in de ochtend. Je hebt je koffer al bijna helemaal ingepakt. Nog de laatste spulletjes. Je hoopt dat de meiden zo komen. Dan kunnen jullie nog even afscheid nemen voordat jullie voor een lange tijd zonder elkaar moeten. Je haalt diep adem en zoekt je tandenborstel. Heb je die nu al gepakt of niet?
Gisteravond was super leuk. Ze waren echt helemaal enthousiast over jullie optreden en over de rest van de avond. Je vindt het leuk om de meiden zo gelukkig en gek te zien. Alsof ze niets te vrezen hebben. De wereld aankunnen. Je lacht om die gedachte en pakt je shirt van de stoel.
Er wordt op de deur geklopt. ‘De meiden zijn er, kom je?’vraagt Joe.
‘Ja, kom al,’zeg je en ritst je koffer dicht. Je weet dat Joe het even moeilijk zal hebben om afscheid te nemen. Joe moet zijn vriendinnetje achterlaten. Ze zijn zo’n leuk stel..
Je loopt je kamer uit. Daar zitten de twee meisjes op de bank. Mira zit bij Joe op schoot. Kevin zit naast June. Dat jij door alleen even niet opletten toch zo’n goede vriendin hebt gevonden. En zij heeft weer Mira meegenomen die ook een goede vriendin is geworden. Als iets anders was verlopen dan had je leven er nu heel anders uitgezien. Brr, je wilt er niet aan denken. Opeens waren zij er en nu voelt het alsof je ze niet meer kunt missen. Je zet je op een stoel tegenover de anderen. Jullie praten gewoon gezellig alsof er niets aan de hand is. En je wilt dat er ook niets is. Dat het gewoon normaal is dat jullie hier elke dag zitten. Dat je niet beroemd bent en gewoon hier woont. Dat je hier blijft en de meiden nooit hoeft achter te laten.
‘Dus, uhm, jullie blijven toch wel contact houden hé?!’vraagt June opeens.
Het is even stil. ‘Natuurlijk, we bellen en we schrijven en we zorgen dat we eens langs komen ofzo,’zegt Joe.
‘Ja, anders moeten we eens zorgen dat jullie bij ons komen. Als wij bijvoorbeeld thuis zijn, dan zouden jullie langs kunnen komen,’zeg je.
‘Uhu. Nou, wij kunnen natuurlijk alleen maar in het weekend of in de vakanties,’zegt Mira.
‘Eh, ja. Maar misschien dat wij net een weekendje ergens in een hotel zitten niet zo heel erg ver van hier,’zegt Kevin.
Je knikt. ‘Ja, we blijven gewoon contact houden,’zeg je.
‘Ja, we blijven vrienden,’zegt Joe.
‘We zullen elkaar op de hoogte houden van allerlei dingen en nja..’zegt Kevin wat onzeker.
‘We blijven gewoon vrienden, no matter what,’zegt June met een lach. ‘Shit, nog maar een kwartier,’zegt ze dan en je ziet haar gezicht wat wit worden.
Je staat op en loopt naar de keuken van de hotelkamer. June loopt achter je aan.
‘Ik mag je toch gewoon bellen hé?! Daarvoor hoef ik toch niet eerst aan een of andere bodyguard uit te leggen wie ik ben?’vraagt ze lachend.
‘Nee, natuurlijk niet. Zij hebben niet de controle over mijn mobiel,’zeg je.
‘Oké. En ik kan je altijd bereiken? Of..’
‘Nou, het zal natuurlijk voorkomen dat ik ergens ben en ik niet altijd kan opnemen. Ik hoop dat je dat begrijpt,’zeg je en kijkt June aan.
Ze knikt. ‘Ja, dat geeft niet. Dat is logisch. Nja, je mag mij ook altijd te bellen. Je weet dat ik op school zit, maar anders kan het altijd,’zegt ze.
‘Ja, weet ik. Ik zal je bellen als we vandaag op plaats van bestemming aan zijn gekomen,’zeg je geruststellend.
‘Ja, ja, is goed,’zegt June wat onzeker.
‘Jongens, jullie moeten zo weg,’zegt jullie manager. Je zucht.
Jullie lopen weer naar de woonkamer. Kevin, Joe en Mira staan ook op. Je kijkt naar Mira. Haar gezicht spreekt boekdelen.