111. Trusting and not knowing?

Ron trok zijn stok. 'Wat voor spel speel je met ons?!' Olette verscheen weer. 'Ik speel geen spel. Ik heb jullie net iets laten zien waar ik al een tijdje mee bezig ben.' 'Dat ga jij gebruiken om de svp te laten stoppen door Omber, en dat ga ik niet laten gebeuren!' Ze keek naar haar voeten. Hermelien pakte Ron's stok langzaam af. 'Hoe doe je dat?' Vroeg ze. 'Ik weet niet. Ik kan het pas sinds een paar maanden. Ik probeer er controle over te krijgen, zodat er geen ongelukken zullen gebeuren.' Ze keek Harry aan. 'Ik vind het goed.' Zei hij nadat hij goed had nagedacht. 'Jou vertrouw ik, aangezien je ons hebt laten zien waar je mee bezig bent. Ook heb ik het gevoel dat jij geen slecht persoon bent.' Olette glimlachte. 'Ik heb blij om te horen dat jij mij niet als een slecht persoon ziet, zoals een paar anderen.' Hermelien keek meteen naar Ron. 'Ik bedoelde niet Ron, hij vertrouwt mij niet, maar vind me geen slecht persoon.' 'En hoe weet je dat zo zeker?' Vroeg Ron bot. 'Ik voel dat aan.' Ze keek weer naar Harry. 'En, is het een goede oplossing?' Hij keek naar Ron en Hermelien en knikte. 'Ik vind dat omdat je al die maatregelen neemt dat we jou we mee kunnen nemen. Kom vanavond om 10 uur naar deze toilet, dan halen we je op.' Olette knikte. 'Dan ga ik nu maar, Theodoor wacht op me. We zouden samen huiswerk maken.' Ze zwaaide en liep weg.

Onderweg naar de leerlingenkamer zat Olette te bedenken wat ze zou vertellen tegen de leden van de svp. Ze had een goed plan bedacht, want op die manier kon ze iedereen van de svp helpen. Ze liep langs een groot raam waar ze heel even in keek, ze had ook weer niet zo'n haast. Theodoor was meestal degene die te laat was. Ze keek uit het raam, over drie dagen was ze jarig, dan zou ze zestien worden. En over twee dagen is het Valentijnsdag. Wat zou ze doen op beide dagen? Ze kon niks met Theodoor doen waar andere mensen bij zouden zijn. Ze zou hun geheime relatie bekend worden. En de bedoeling van een geheime relatie is dat het niet bekend zou worden. Ze gaf een zucht en keek naar de lucht. De zon scheen in de helderblauwe lucht. Er waren maar een paar wolken in de lucht, maar die waren zo puur wit alsof ze uit de hemel kwamen. Ze gaf een zucht en glimlachte. Misschien moesten ze buiten huiswerk maken. Ze keek goed uit het raam toen ze zich bedacht dat Bob nog steeds in het bos zat. Ze zag een stel vleugels en zwaaide naar de angel. Ze knipperde even en zag dat hij terug zwaaide. Ze lachte in zichzelf en zwaaide gedag en liep rustig verder. Diep in gedachte liep Olette verder tot ze tegen iets zachts aanbotste. Ze keek op en zag dat het Draco was. 'Ow, hey Draco.' Ze deed een stap naar achter. 'Jij bent erg vrolijk vandaag.' Olette lachte. 'Sorry, ik was aan het dromen.' Draco keek haar fronsend aan. 'Waar denk je dan aan?' Ze keek hem even aan. 'Aan het mooie weer, en dat het een goed idee zou zijn om in plaats van binnen, met Theodoor buiten huiswerk te maken.' 'Je gaat wel erg veel met hem om de laatste tijd.' Heel even dacht Olette dat ze in paniek zou raken, maar ze besloot haar hersens te gebruiken. De knipperde dom en keek Draco niet begrijpend aan. 'Ik snap hem niet.' Draco lachte. 'Je snapt het wel als je wat ouder word.' Ze knikte. 'Ik ga dan maar. Tot bij het avondeten.' 'Tot bij het avondeten.' Ze zwaaide en liep rustig weg. Toen ze haar rug naar Draco had gekeerd grijnsde ze. Wat een geluk dat hij nog steeds dacht dat zij bijna niks van de buitenwereld wist. Ondanks dat ze pas een paar maanden echt de buitenwereld heeft gezien, voor maar een klein deel, wist ze al wel wat sommige dingen betekende. Ze besloot om maar naar de leerlingenkamer te gaan, om alvast haar huiswerk te pakken.

Dit is het hoofdstukje, sorry dat ie zo kort is... Kudo? Reactie?