Chapter 39

De laatste dag was aangebroken, vanmiddag moesten we alweer richting huis. Vandaag bleven we allemaal gezellig thuis en keken we een film en deden we wat familiespelletjes. Normaal hield ik niet van spelletjes maar op één of andere manier was het nu het beste wat we konden doen. Na alles wat er gebeurd was, was ik toch blij dat ik mee was gegaan. Super lieve mensen, die familie van Chris. Ik kon niet wachten om er weer heen te gaan. Toch was met Chris alles nog niet helemaal koek en ei, hij was aldoor aan het sms’en en hij zei dat hij met Nicolai praatte maar zoveel? Gelukkig leidde Louise me genoeg af en was ook de laatste dag gewoon gezellig.
“Goede reis, voorzichtig hè,” zei Chris’ mam. Ze omhelsde me en gaf me een kus op mijn wang.
“Ik hoop dat jullie snel weer langskomen!” zei ze.
“Ik ook, bedankt voor alles en ik vond het echt heel erg leuk hier!” Ook van Chris zijn pa kreeg ik een knuffel.
“Succes met het voetballen en hopelijk tot snel!” zei hij. Ik nam afscheid van Louise en Niklas, en natuurlijk van de hond. Toen liepen we richting de gates en konden we al snel instappen. Chris leek wat zenuwachtig, of hij was in ieder geval niet zoals hij normaal was.
“Wat is er?” vroeg ik toen we in de lucht zaten en Chris eigenlijk geen moment stil kon zitten.
“Niks,” zei hij.
“Dat heb ik vaker gehoord en dat was dan niet waar, dus zeg het maar gewoon,” zei ik dwingend.
“Marenne, alsjeblieft, vertrouw me. Je hoeft je helemaal nergens zorgen om te maken. Ik wil alleen nog even niets zeggen.” Ik keek hem aan en haalde mijn schouders op. De rest van de reis staarde ik door het raampje zonder iets te zeggen. Ik wilde eigenlijk alleen maar naar huis en dan even zonder Chris. Het was me iets teveel geweest en dat geheimzinnige gedoe van Chris maakte het er absoluut niet beter op. Ik sloot mijn ogen en voordat ik het wist begonnen we aan de daling. Chris leek steeds zenuwachtiger te worden en ik werd een beetje nieuwsgierig. Wat was er in godsnaam met hem aan de hand? Ik wist dat hij sowieso moeilijk stil kon zitten, maar dit was overdreven. Hij pakte dingen uit zijn tas om ze vervolgens gelijk weer terug te stoppen en hij kon nog geen minuut in dezelfde houding zitten. Toen we op Schiphol aankwamen hadden we al snel onze bagage gepakt.
“Waar loop je heen?” vroeg ik verbaasd toen Chris niet richting de parkeerplekken liep maar naar de kiss and drive plekken.
“Kom nou maar,” zei hij terwijl hij mijn hand vastpakte en me meetrok. Met tegenzin volgde ik hem. Uiteindelijk stonden we bij een hele lange zwarte limousine, met open mond keek ik van Chris naar de limousine. De chauffeur kwam naar buiten en deed de deur voor ons open, daarna deed hij de koffers achterin en begon hij te rijden. Waarheen? Geen idee.
“Wat is dit?” vroeg ik nog steeds verbaasd.
“Je ziet het wel,” zei Chris vrolijk terwijl hij mijn hand vastpakte.
“Drinken?” vroeg hij toen terwijl hij de minikoelkast opentrok.
“Oké…” zei ik, ik wist nog steeds niet zeker wat dit allemaal te betekenen had en wist ook niet wat ik er van moest denken. Inmiddels werd het buiten al donker en was de lucht helder en dus vol met sterren.
“Waar gaan we heen?” vroeg ik toen.
“Verrassing,” antwoordde Chris.
“Chris,” zeurde ik.
“We zijn er bijna.” Ik keek naar buiten en zag de zee. De zee? We stopten en de chauffeur deed de deur voor ons open. Chris hielp me uit de limousine en sloeg toen een arm om me heen.
“Veel plezier,” zei de chauffeur vriendelijk.
“Bedankt,” antwoordde Chris. Veel plezier met wat? Ik kon zo slecht tegen verrassingen…
“Kom je?” vroeg Chris terwijl hij me meetrok het strand op. Het was mooi weer en de maan verlichte een groot deel van de zee. Chris trok me dichter tegen zich aan en gaf me een kus op mijn slaap.
We liepen een aardig eindje en toen zag ik in de verte allemaal lichtjes. We kwamen dichterbij en al snel zag ik dat het een hart was van honderden waxinelichtjes. Vol ongeloof keek ik ernaar en toen voelde ik tranen opkomen.
“Chris…” mompelde ik toen. Chris keek me bezorgd aan.
“Vind je het niet leuk?” vroeg hij toen.
“Jawel, ik… Heb jij dit geregeld?”
“Ik heb Nicolai opdracht gegeven vanuit Denemarken,” zei hij trots. Ik glimlachte, hoe kon ik wantrouwen over het feit dat hij met Nicolai sms’te? Ik keek naar het hart. Het was zo mooi, het geluid van de zee op de achtergrond en schuimkragen van de zee die zo nu en dan licht leken te geven en dan dat immens grote hart van waxinelichtjes. Wauw, die Chris…
“Ik vond dat dit wel het minste was wat ik kon doen om het goed te maken,” zei Chris zacht. Hij omhelsde me en keek me aan.
“Wat lief van je… Ik ben er stil van,” mompelde ik. Chris glimlachte en ik gaf hem een zoen, een zoen die nooit meer leek te eindigen. Chris trok me mee naar het midden van het hart, waar een kleedje lag en ging zitten. Ik ging naast hem zitten en hij sloeg zijn arm om me heen, ik legde mijn hoofd tegen hem aan en zuchtte, dit was echt het liefste wat iemand ooit voor mij had gedaan.
“Marenne, wil je alsjeblieft niet vergeten dat ik heel erg veel van je houd, alleen van jou…” Ik glimlachte en pakte zijn hand.
“Sorry dat ik daar aan getwijfeld heb.” Ik kneep in zijn hand.
“Nee, sorry dat ik jou daar aan liet twijfelen. Ik wil je voor geen goud kwijt.”
“Ik jou ook niet Chris…” antwoordde ik. Het bleef een lange tijd stil, het was een fijne stilte. Zo’n stilte als in films, dat je alleen maar van elkaars aanwezigheid geniet. Geen woorden zouden kunnen zeggen wat deze stilte nu zegt. Tot dat moment onderbroken werd, ik voelde Chris zijn telefoon trillen.
“Sorry,” mompelde hij.
“Je mag wel kijken hoor,” zei ik toen. Chris pakte zijn telefoon uit zijn zak.
“Wie is het?” vroeg ik.
“Ooh Nicolai…” Ik moest lachen, die schattige onhandigheid van Nicolai ook. Ik verplaatste wat en ging liggen, Chris ging naast me liggen en we keken naar de sterren.
“Zie je het steelpannetje?” vroeg hij toen.
“Waar heb jij het nou over?” vroeg ik verbaasd.
“Nou, het steelpannetje, in de sterren.” Hij wees naar boven.
“Waar?” Chris legde me uit waar het was en na een tijdje vond ik het.
“Oh ja!”
“En daar is volgens mij de schorpioen,” zei hij toen terwijl hij weer naar boven wees.
“Hé, dat is mijn sterrenbeeld!” zei ik vrolijk. Chris lachte en draaide zich naar me toe.
“Hoe weet jij al die dingen?” vroeg ik.
“Vroeger was ik daar heel erg in geïnteresseerd,” zei Chris lachend.
“Schattig,” antwoordde ik gemeend. Ik draaide me naar Chris toe en keek hem recht in zijn ogen aan. Hij gaf me een kus en ik zoende terug. Hij kwam half op me liggen en streelde me over mijn zij richting mijn kont. Ik pakte zijn handen en begeleidde ze over mijn lichaam, onder mijn shirtje. Ik voelde een rilling door mijn hele lichaam toen Chris zijn koude handen mijn buik raakten. Even leek het alsof we alleen op de wereld waren, maar toen ik verderop een hond hoorde blaffen besefte ik dat dat alles behalve het geval was.
“Uhm… Misschien is dit niet de juiste plek…” zei ik een beetje verlegen. Chris ging weer van me af en zuchtte.
“Je hebt gelijk…” zei hij. Ik voelde me schuldig, dit was wél de juiste plek. Romantischer kon niet en de kans dat er nu nog mensen langskwamen was miniem. Ik was gewoon bang, een schijter. Ik was bang dat Chris er genoeg van zou krijgen, dat hij op me uitgekeken raakte.
“Zullen we maar eens gaan?” vroeg Chris toen. Hij pakte mijn hand en hielp me omhoog.
“Ja… Echt lief dat je dit voor me gedaan hebt,” zei ik. Ik klemde me aan zijn arm vast en we liepen de weg terug over het strand.
“Waar wil je slapen?” vroeg Chris toen we weer in de limo zaten. Ik keek hem vragend aan.
“Bij mij of wil je liever naar huis?” verduidelijkte hij zijn vraag. Ik dacht even na en besloot dat ik toch liever thuis sliep. Ik was heel erg moe en wilde eigenlijk alles even rustig op een rijtje kunnen zetten, even zonder Chris.
“Thuis,” zei ik toen zacht. Ik had verwacht dat Chris zou willen dat ik bij hem sliep maar hij reageerde heel neutraal. Té neutraal. Alsof het hem helemaal niks uitmaakte, of beter gezegd, alsof hij dit het liefst wilde. Ik probeerde deze gedachte te verdringen maar ik wist het ook allemaal niet meer. Chris was zo lief voor me geweest, maar toch was alles inclusief Chris zijn gedrag veranderd na dat gedoe met Bodil. Het zat me gewoon niet lekker. Bij mijn huis aangekomen bracht Chris mijn spullen naar binnen, begroette hij mijn ouders en nam hij toen afscheid van me.
“Lekker slapen, ondanks alles ben ik heel erg blij dat je mee bent gegaan,” zei hij.
“Ik ook. Ik hou van je,” antwoordde ik. Ik gaf hem een kus en keek toe hoe hij terug naar de limo liep en instapte. Ik slikte en ging toen naar binnen waar ik overladen werd aan vragen over het weekend. Ik zei dat ik morgen alles zou vertellen omdat ik nu eerst wilde slapen. Mijn moeder begreep het en gaf me een kus.
“Welterusten meisje, slaap lekker,” zei ze.
“Slaap lekker,” antwoordde ik. Al piekerend viel ik in slaap…