Love 6.

Maïte P.O.V.

*Flashback*
We gingen dus in Hasselt shoppen vandaag. Dat zou wel leuk worden dacht ik bij mezelf. Ik was ondertussen al aangekomen in Hasselt. Blijkbaar waren ze alleen nog op mij aan het wachten ‘Heey Maïte!’ riep Bo, ‘Hallo’ zei ik en iedereen gaf me een knuffel ‘Weetje dat we straks onze koffers al moeten pakken!’ zei Charlien heel vrolijk, ze was dus zo gelukkig dat ze eindelijk One Direction ging ontmoeten. Ik knikte. Oke ik moet toegeven ik vind de liedjes van One Direction niet echt geweldig, het is niet mijn smaak, maar ik geef wel toe dat het knappe jongens zijn. We waren nu al 3 uur aan het shoppen en iedereen had wel al iets gevonden. ’s Middags waren we iets gaan eten in 1 van de restaurantjes en rond 5 uur waren we toch naar huis gegaan om nog snel onze kleren, die we mee wouden nemen, te wassen en de rest in onze koffer te pakken. ‘Maïte!’ riep mijn mama ‘Ja?’ ‘Moet dit nu echt allemaal mee, het is maar een weekend!’ ‘ja mama dat moet en nu moet ik verder gaan pakken’ ‘Oke oke’ ik liep snel terug naar mijn kamer. Het was ondertussen ook al laat geworden en ik wou morgen uitgeslapen zijn dus besloot ik maar om te gaan slapen. Morgenvroeg om 9 uur zouden we al op het vliegtuig zitten richting Londen en morgenavond een Meet & Greet.


*8 jaar later*
Harry, Dieter, Cedric en ik zaten in de auto richting het concert. Dieter en Cedric zijn onze zonen, een tweeling, ze zijn 3 jaar. De tijd ging zo snel, 8 jaar geleden zaten ik en de meiden nog in België en nu woonden we allemaal in Londen en hadden we kinderen. Er was nog 1 ding dat ook heel erg veranderd was, ik vond de liedjes van One Direction nu best wel goed. Ondertussen waren we ook al aangekomen aan The O2 in Londen, we woonden er maar zo’n 10 minuten vanaf. Harry parkeerde de auto achter het gebouw. Dan zouden de fans ons hopelijk niet zien en we hadden geluk ze hadden ons ook niet gezien. We waren blijkbaar de laatste, eigenlijk waren we zo goed als altijd de laatste. Harry ging naar de jongens toe terwijl ik rond keek of ik iemand zag waar we bij konden gaan staan ‘Maïte.’ Riep iemand, ik draaide me om en zag Bo met Jamy en Laura met Renz staan. Vrolijk liepen Dieter en Cedric naar hun toe en ik liep achter hen aan ‘Hallo’, zei ik, ‘Zijn Josche en Charlien er niet?’ vroeg ik ‘Neen, ze zijn bij de kinderen gebleven.’ Zei Bo en ik knikte. ‘Nog 5 minuten’ riep iemand, het was de nieuwe manager van de jongens, Emilie Hoyland geloof ik dat ze heeft. Wel ik kende haar nog niet zo goed. Niall, Liam en Harry kwamen naar ons toe gelopen ‘Veel succes’ zei ik tegen Harry en hij gaf me een kus. Ik zag dat Liam en Bo stonden te knuffelen een beetje verderop. ‘I love you’ hoorde ik Niall tegen Laura zeggen ‘Love you too and good luck’ zei ze en ze gaf hem nog een kus ‘Jullie moeten nu echt het podium op!’ zei Emilie, de jongens liepen snel de trappen op richting het podium. Daardoor hoorde we het publiek, vooral de meisjes, heel hard schreeuwen.