056

Logan Thom Roosevelt

Ik wandel ergens door een parkje. Mijn vader, Demi en ik zijn nu net een week verhuisd en ik ben de omgeving aan het verkennen. Opeens zie ik een jongen op een bankje neer ploffen. Ik grijns en loop op hem af. Hij lijkt me te herkennen en wil weg lopen, maar ik sta al voor zijn neus. ‘Wat goed om jou hier te zien, Liam. Heb je me gemist?’ Ik laat mijn stem hatelijk klinken en ik zie Liam ineen krimpen van angst. Mijn grijns word nog breder en Liam staat op. Hij probeert weg te lopen, maar mijn hand heeft zijn bovenarm al gevonden. ‘Waar gaan we heen?’ Sis ik kwaad en klem mijn hand nog harder om zijn bovenarm. Iedere keer als ik die jongen zie, ga ik door het lint. Waarom moet je niet vragen, want daar kan ik geen antwoord op geven. Ik sleep Liam met me mee de bosjes in en druk hem met zijn rug tegen een boom. Ik kijk gauw om me heen of er mensen mee kijken en begin hem in elkaar te slaan. Bij elke slag tegen zijn kaak, buik, kruis of bij welk ander onderdeel van zijn lichaam, word ik bozer en bozer. Hij zorgde ervoor dat ik van school werd gestuurd. Hij zorgde ervoor dat ik bij mijn vader moest gaan wonen. Hij zorgde ervoor dat ik mijn vrienden verloor. Hij heeft alles verpest en dat neem ik hem niet in dank af. Met deze gedachten in mijn achter hoofd ga ik steeds harder slaan. Op een geven moment reageert Liam niet meer en laat ik hem bewusteloos achter. Hopend dat hij zo goed als dood is.

Oeps…