Can i trust him?

Grace Kate McCann.
Langzaam word ik wakker. Ik open mijn ogen, maar ze vallen al meteen weer dicht. Met alle macht probeer ik mijn ogen weer open te doen, en nu blijven ze dan ook een paar seconden open. Net lang genoeg om te kunnen zien dat ik in een vreemd bed lig. Nogmaals probeer ik mijn ogen open te doen en dit keer gaat het nog beter. Ik knipper een paar keer en nu blijven mijn ogen goed open. Voorzichtig ga ik wat rechter op zitten en dan merk ik pas hoe erg mijn hoofd aan het bonken is. Ik bijt op mijn lip, wat is er met me gebeurd en waar ben ik? Ik kijk de kamer rond. Het is een redelijk grote kamer met alleen een bed erin. Ik kan me niet herinneren dat ik hier eerder geweest ben. Ik probeer te bedenken wat er is gebeurd en dan herinner ik me opeens alles weer. Zou dit dan het huis van de jongen zijn? Als dat zou kloppen, hoop ik dat hij geen slechte bedoelingen heeft, zoals alle anderen tot nu toe wel met mij gehad hebben. Behalve papa en mama, zij waren er altijd voor mij. Als ik terug denk aan het ongeluk voel ik een traan over mijn wang lopen. Waarom moest hun dat dan ook overkomen? Ik veeg met de rug van mijn hand de traan weg. Als dat nou niet gebeurd was, was alles nu goed geweest. Ik bijt op mijn lip. Niet zo negatief denken. Papa zei altijd "Je moet altijd in jezelf geloven en je moet nooit, echt nooit, opgeven." En wat wou ik doen? Opgeven. Misschien is het nog niet te laat. Alles kan misschien nog goed komen. Het zou een kleine kans zijn maar misschien moet dit alles wel zo zijn en komt alles weer goed. Er verschijnt een kleine glimlach op mijn gezicht en net op dat moment gaat de deur van de kamer open.