~ Hoofdstuk 28 ~

- Bob pov -
Langzaam keerde ik terug uit de herinnering. Met een schok besefte ik waar ik zojuist achter was gekomen. Ik was Jack Roberts, de verdwenen jongen uit het krantenartikel. En het meisje uit mijn dagdromen was mijn zusje, Susan Roberts. En mijn ouders... als ik het krantenartikel moest geloven waren die overleden. Alsof ik een klap in mijn gezicht had gekregen drong het tot mij door. Verstijfd staarde ik voor me uit. Wat moest ik doen? Waarom was ik een ukkepulk? En waar was Susan? Wat er ook met haar aan de hand was, waar ze ook mocht zijn, ik moest haar vinden.
Vertwijfeld keek ik omhoog, naar de gezichten van Ron, Harry en Herman. Ze waren nog steeds druk in gesprek over het krantenartikel, en zich onbewust van mij. Vlug nam ik mijn besluit. Ik moest mijn zus vinden. En ik moest me uit dit harige, roze lichaam bevrijden. Haastig sprong ik van de tafel, hupste ongezien tussen de benen van de leerlingen door, naar de deur van de Grote Zaal. In een kleine nis in de muur hield ik halt en dacht diep na. Iedereen dacht dat ik dood was, dus als ik zomaar als Jack zou gaan rondlopen, zou dat meteen opvallen. En een ukkepulk blijven was ook gen optie, ik zou ook teveel opvallen, kon niks beginnen zonder armen en kwam ook nog eens nauwelijks vooruit. Er zat niks op, ik moest weer in een vos veranderen.

Even later liep ik als vos over het grasveld, richting het Verboden Bos. ik had geen flauw idee hoe ik het voor elkaar had gekregen, maar door opperste concentratie was het me gelukt om mijn Faunatengedaante weer aan te nemen. Al lopend bedacht ik me waar mijn zusje kon zijn. Ze moest in de handen van de dooddoeners zijn. Een ongeregistreerde Faunaat kon overal binnenkomen, en zo ook in Azkaban. Maar waar zouden ze haar nu gevangen houden? Ik moest naar mijn ouderlijk huis terugkeren, misschien vond ik daar meer aanwijzingen. Ik concentreerde me op het noorden, richting Woodstock. Bij de bosrand aangekomen draaide ik me nog een keer om. Het grote kasteel stond statig en stil in de ochtendzon. Ik moest de plek achterlaten waar ik me thuis had gevoeld, waar mensen waren die om me hadden gegeven. Op een drafje begon ik aan mijn lange tocht naar huis.

Doodop liet ik me op een hoopje bladeren vallen. Ik was doorweekt en hongerig. Ik had dagen lang rondgezworven, vertrouwend op mijn instinct, op weg naar Woodstock. Een dag geleden was het onophoudelijk begonnen met regenen. Ik had de afgelopen dagen rondgezworven door donkere bossen, dorpen, langs snelwegen en door open velden. Ik was vier keer achternagezeten door een hond, twee keer scheldend weggestuurd bij een huis en had mijn kostje op straat bij elkaar moeten scharrelen. Want ondanks dat ik de gedaante van een vos had, ik dacht nog steeds als een mens. En het eten van rauw vlees zoals een konijn, daar zou ik nooit aan beginnen. Ik wist dat ik ergens in de omgeving van Woodstock moest zijn, maar ik was te moe om nog een stap te verzetten. Ik had geen oog dichtgedaan de afgelopen dagen, vastbesloten om mijn zus te vinden. Met een diepe zucht sloot ik mijn ogen, heel even slapen kon toch geen kwaad?