Schrijfwedstrijd Kanda & Aegypte ~ opdracht 1

We zitten met z'n allen knus op de bank. Het haardvuur knappert, en zachtjes klinkt er kerstmuziek. Mijn opa zet een schaal met oliebollen op tafel, terwijl iedereen zich klaar maakt voor oma's verhaaltje. Ieder jaar met kerstmis vertelt grootmoeder een verhaaltje voordat we de cadeaus openmaken. Dit kan een anekdote, mythe, sprookje of legende zijn, maar het heeft altijd wel iets met kerstmis, of de vroegere jaren te maken. Ik trek mijn benen op de bank en sla mijn armen eromheen, terwijl mijn oma begint te vertellen.
      "Dit jaar ga ik jullie een eeuwenoude legende vertellen, die steeds mond op mond doorverteld is geworden."
Ze kijkt ons allemaal een voor een aan voordat ze verder gaat met vertellen.
      Zoals men weet, stammen wij mensen af van de apen. Maar natuurlijk was de aap niet ineens een dag later een mens. Er zaten nog een paar generaties tussen tot de enige echte mens is ontstaan. De eerste stam die was ontstaan was de Avox. De Avoxen waren behaard als een aap, maar hadden wel twee benen waar ze op konden lopen. Toch gebruikten ze nog steeds hun vuisten om zich mee te verplaatsen. Er was maar een gedeelte van hun lichaam waar geen beharing plaatsvond: hun kont. Deze was vuurrood en wanneer een Avox op haar knieën zat, en je haar vanachter besloop, zag je haar kont al snel voor een griezelig gezicht aan. Dit was hun tactiek van zelfverdediging. Hun ogen hadden dezelfde rode kleur als hun kont, en de kleur van hun ogen was de manier van communiceren voor Avoxen, aangezien ze niet konden praten. Wanneer een Avox je vertrouwde, hadden hun ogen een rozige kleur, maar wanneer ze je verachten, hadden ze een bloedrode kleur. Buiten hun menselijke lichaam en aparte ogen en kont, en dat ze geen staart hadden, leken ze sprekend op een aap. Daarna kwamen de Musoki's. De Musoki's waren iets kleiner dan de Avoxen. Ook hadden ze geen tactieken om zichzelf te verdedigen tegen onverwachte aanvallen. Sterk waren ze ook niet bepaald. Maar de Musoki's waren sluw, en doordat hun benen kort waren, konden ze zich snel verplaatsen. De Musoki's hadden een andere manier van communiceren met elkaar: ze gebruikten gebarentaal. Omdat hun handen nog niet goed genoeg ontwikkeld waren, gebruikten ze hun voeten. Na de Musoki's kwamen de Hyama's. De Hyama's waren de eerste vleeseters in de apensoort. Maar de Hyama's aten ook echt alleen maar vlees, en geen plantaardig voedsel. De Hyama's waren weer groter dan de Avoxen, en hun gezichten hadden een angstaanjagende uitstraling. Hun bekken waren groot, en ze hadden twee scherpe snijtanden, die zelfs wanneer ze hun bek dicht hadden, nog zichtbaar waren. Die snijtanden waren wel zeven centimeter lang ongeveer. Hun neuzen bestonden uit slechts twee gaten, van ongeveer anderhalve centimeter groot. Hun ogen leken sprekend op mensenogen. De Hyama's waren volledig in staat om op twee benen te lopen, en hoefden hun vuisten hier niet voor te gebruiken. Dit deden ze soms wel, wanneer ze zich bedreigd voelden. De Hyama's hadden net zoals de Musoki's gewoon een apenstaart. De laatste soort voor de mensheid, was de Yama clan. Deze dieren leken precies op mensen, alleen dan met wat meer beharing. Ze waren alleseters en hadden geen staart. Ze waren wel iets kleiner dan de mensen, en ook veel sneller. Ze hadden het karakter van een aap, maar soms hadden ze ook menselijke trekjes. Ze waren al in staat enkele woorden te spreken. Men zegt dat deze stammen nog steeds bestaan, maar dat wij mensen hen wegdrijven. Ze zijn bang, of willen wraak. Niemand die het zeker weet, maar een ding is zeker, het zijn niet onze grootste vrienden. Vele wetenschappers hebben al geprobeerd contact met hen te maken, maar niemand die het nog echt gelukt is. Sommige wetenschappers zijn niet meer teruggekeerd na hun ontdekking. Die wetenschappers bevinden zich nu tussen de verschillende clans. Of ze worden vertroeteld, of ze worden mishandeld, niemand die het weet. Misschien zijn ze zelfs wel vermoord door de clan.
      Ik neem nog een laatste slok van mijn chocolademelk en zet de mok op de salontafel.
"Zo, nu weten jullie waar wij mensen daadwerkelijk van afstammen," zegt oma.
Ik wend mijn blik uit het raam en kijk hoe het dunne laagje sneeuw weggespoeld wordt door de regen. Dan valt mijn blik op twee bloedrode ogen in de duisternis...