Don'tWannaHearIt_

Charlotte’s POV:
Sophie en Luc waren er nog steeds niet en het was toch al bijna 6uur.
Ik staarde naar de muur tegen over me. Hij voelde kil aan nu ik hier alleen was… Geen Jacob… Geen Jasper,, niemand.
Ik hoorde opeens hoe een portier werd geopend buiten.
Ik rende als een gek de trap af en hoopte dat het Jasper was die zijn auto kwam ophalen.
Men blote voeten pletste in het natte wegdek en maakte men shirt vuil.
Men hoop zakte toen ik Edward en niet Jasper bij de auto zag staan.
Hij keek met gefronste wenkbrauwen naar men met verdriet gevulde gezicht.
“Euhm… hij… “ hij raakte niet uit zijn woorden.
“Komt hij nog vanavond” vroeg ik hoopvol.
Zen frons werd dieper en zijn lippen werden tot een lijn geperst.
Ik zag hoe hij de pijn voelde die ik nog niet door had.
Hij komt niet meer he..
Hij keek schuldbewust naar de grond en dan terug naar mij.
Komt hij ooit nog terug bij me. Wil hij me nog terug zien?Ik slikte de krop weg uit mijn keel.
Zijn hoofd schudde nee.
Men hart stopte met bonzen, een steek van pijn vulde men hele lichaam en tranen liepen als regen over men gezicht.
Edward hield me in zen armen… ik verzette me uit alle macht en gaf het toen op en klamde me vast aan zen shirt.. tranen bleven lopen… en de pijn werd sterker met iedere seconde dat het tot me door drong. Hij streelde mijn haar.
“Hij wil je geen pijn doen” fluisterde hij.
“Nou dat is hem dan goed gelukt” snikte ik.
Ik had nooit van Edward verwacht dat hij dit voor me zou doen maar hij deed het toch.
Hij lijde me terug naar men kamer stopte me zo diep mogelijk onder en wachtte tot men zus thuis kwam en zei dat ik ziek aan het worden was en dus veel rust nodig had.
Voor hij naar huis vertrok kwam hij nog even bij me.