Living forever 13.3
Nathan
Ik trok Luppe snel weg bij Max. Ik had zo’n idee dat anders het gesprek een verkeerde kant op zou gaan.
‘Ik… ik weet niet… ik…’ begon ze.
‘Niet doen,’ siste ik. ‘Blijf gewoon bij hem uit de buurt, oké?’ Ze knikte verbaasd. Ik liet haar los voor het muziek lokaal. We waren de enige aangezien we tien minuten te vroeg waren.
‘Wat is er zo erg aan?’ vroeg ze. ‘Ik zag zijn naam op een lijst in de administratie staan.’ Ik keek haar verbaasd aan.
‘Dus… je… was…’ Ik zuchtte opgelucht.
‘Wat zou het anders kunnen zijn?’ vroeg ze benieuwd.
‘Je lijkt op een meisje waar hij heel erg van hield,’ zei ik zachtjes. ‘Ze is overleden.’
‘O,’ zei ze zachtjes. ‘Als ik dat geweten had…’
‘Het geeft niet,’ zei hij. ‘Alleen de eerste keer dat hij je zag… hij dacht dat je haar was.’ Ze knikte.
‘Mijn moeder is ook overleden,’ zei ze zachtjes. ‘Ik was zeven. Ik dacht toen dat ik haar overal om me heen zag.’ Ze zweeg en bleef voor zich uit staren, haar ogen op oneindig. De docent kwam aanlopen en ik zwaaide even voor Luppes gezicht zodat ze ontwaakte uit haar staren. Ze liep zwijgend naar binnen en wilde achterin gaan zitten.
‘Ga maar voorin zitten,’ zei de docent. ‘We hebben maar een kleine club. Met jullie 2 er nieuw bij zijn we nu met zijn zessen.’ Ze ging voorin zitten en ik besloot niet naast haar te zitten. Even later liepen nog twee jongens en twee meisjes binnen. De les begon.
‘Wel we hebben twee nieuwe leerlingen in de les,’ zei de docent, die overigens meneer Miller heette. ‘Ik zou graag willen weten of jullie een instrument spelen en of jullie kunnen zingen.’
‘Ik speel piano en ik kan zingen,’ zei ik. De twee jongens schoten in de lach.
‘Je hebt behoorlijk veel zelf vertrouwen,’ zei Meneer Miller. ‘Daar hou ik van. Mag ik vragen of anderen ook vinden of je kunt zingen?’ Ik knikte. Ik was een elf, elke elf kon zingen. ‘En jij… ehm… Luppe?’
‘Ik speel piano, viool en gitaar,’ zei ze zachtjes.
‘Mooi,’ zei meneer Miller. ‘Zou ik wat mogen horen?’
Luppes viool stuk:
Er zijn nog geen reacties.