--42--

Samira.
Bijna de hele nacht had ik wakker gelegen. Ik zag nog precies het gezicht van de vader van Maud voor me. Ik voelde me schuldig, al probeerde ik dat gevoel weg te stoppen en de schuld op Tom te schuiven. Met als gevolg dat ik me nog schuldiger voelde. Ik balde mijn vuisten en ik probeerde wat afleiding te zoeken in de tent.
Het was ochtend en het was nog een beetje donker. Ik ging rechtop zitten en tastte in mijn tas, naast mijn luchtbed. Ha, mijn zaklamp had ik in ieder geval gevonden. En ook voelde ik een lege zak snoep, verkreukelde tijdschriften, boeken, losse pennen en potloden.... Niets eigenlijk wat ik zocht.
Net toen ik het op wilde geven, omdat mijn arm moe werd van het graven van al mijn niet opgebergde rommel, voelde ik een harde kaft. Geen boek, die zou niet zo voelen. Ofcourse, mijn dagboek! Ik haalde het tevoorschijn en pakte mijn zaklamp. Ik scheen op de verkreukelde bladzijden van het dagboek. Ik moest toch eens beter op mijn spullen passen! Dacht ik en ik streek de bladzijden glad. Ik bladerde naar een nieuwe en onbeschreven pagina. Met trillende hand hield ik eenpen vast die net nog naast mijn luchtbed had gelegen.Ik bedacht me opeens dat ik niet eens wist wat ik moest schrijven. Langzaam legde ik de pen weer terug en bladerde een beetje door mijn dagboek. Ik moest glimlachen om die leuke momenten die ik had opgeschreven. Over bijvoorbeeld mijn klas. Mijn gedachten werden naar een herinnering getrokken die zo scherp was, alsof het gisteren gebeurd was.

Maud en Samira zaten naast elkaar in een leeg, nogal somber lokaal. Er hingen wat posters van landkaarten aan de muur, want dit was het aardrijkskunde lokaal. Ze hadden aardrijkskunde van meneer Gimmers.
'Pssst, Sam...Hee Sam!'
Maud tikte Samira aan.
'Wat?!' reageerde Samira, die opgeschrokken was uit haar dagdromen.
'Ik heb....'
'Maud, wil je straks nog even nablijven?'
MAar nog voordat Maud kon anttwoorden, deed Samira haar mond al open.
'Ja meneer Gimmers! Maud vind dat namelijk heel leuk!'
Boos stootte Maud Samira aan, maar ze lachtte binnesmonds. Ook de klas werd rumoerig, maar Gimmers trok enkel een wenkbrauw op.
'Jij ook al Samira? Ik dacht al dat het kwebbelkousen-virus besmettelijk was!'
Die uitspraak zette de hele klas aan het lachen. Maud stond met een mond vol tanden, maar Samira reageerde brutaal erachteraan: 'u lijkt er ook al door besmet te zijn. Misschien door mevrouw van Gongen? Want wij kunnen het niet zijn'.
'Ja, want wij hebben u niet aangeraakt', begon ook Maud.
Dat raakte een gevoelige snaar bij meneer Gimmers. Iedereen wist dat meneer Gimmers verliefd was op mevrouw van Gongen, maar dat hij afgewezen was.
'Maud, Samira! Weg!'
Samira en Maud vonden het weer eens leuk dat ze weggestuurd werden. Leraren hadden niet door dat zij liever met z'n tweeën op de gang zaten, dan stil met de hele klas in een lokaal.

Ik wist nog dat we heel erg hadden gelachen om het gezicht van Gimmers. Maar hij lachte nog harder toen hij vertelde welke straf we kregen. We moesten 2 weken lang nablijven. Toen vonden we het niet meer zo leuk.
Ik grinnikte. Dat was ook niet echt slim van ons. Het was zo lang geleden, maar het was toch een duidelijke herinnering.
Met een schok kwam ik tot het heden. Nog steeds was het vroeg. 7 uur. Ik ging liggen en legde mijn dagboek naast me. Ik vroeg me af waar Maud was en of ze het zich ook nog herinnerde.