I_Want_That_Too!

Het zag er vredig uit, bijna net het zelfde zoals ik het had achtergelaten. Het enige verschil was dat Rosalie’s rode cabrio voor de deur stond. Ik keek uit men ooghoeken om te kijken hoe Bella het maakte nu Rosalie terug was.. maar er viel niet veel op te merken aan haar gezichts uitdrukking. We liepen in stilte de woonkamer binnen waar de hele familie druk zat te kletsen over Emmet en Rose’s trip. Alleen Carlisle reageerde toen we binnen wandelde.
Hij stond op van zen stoel en liep recht op me af. Ik stopte en staarde naar Bella terwijl ze naast Edward ging zitten en haar hoofd op zijn borst liet rusten.
Dat wil ik ook. Ik kon het niet verhelpen om daar aan te denken.. Als Edward met Bella samen konden zijn waarom ik dan niet met Charlotte.
Edward hoorde het en zei: “wie heeft er ooit gezegd dat het niet mogelijk was.”
Edward was beter geworden sinds Bella er was. Hij “leefde terug als je het zo kon noemen.
Hij lachte bij men gedachte en zonder praten volgde ik Carlisle de trap op naar zijn kamer.
Hij sloot de deur achter zich en glimlachte uitnodigend naar de stoel tegen over hem.
Ik ging zitten.
Ik staarde naar de grond. Ik hield van Carlisle als mijn eigen vader maar ik haatte het als hij vadertje wou spelen en alles beter weten. ²
“Hoe gaat het met je?” het was puur een zin om een gesprek aan te knopen.
Ik keek op en staarde met men gif zwarte ogen naar hem. Hij was geshockeerd en alle woede borrelde in zich op. Ik wist wat hij dacht.. ik had haar in gevaar gebracht door naar haar te gaan in zo’n toestand.
Ik kon het iets laten afzwakken maar Carlisle was sterker dan ik op dit moment omdat ik wist dat hij gelijk had.
“Jasper, hoe kon je zo onverantwoordelijk zijn.” Schreeuwde hij.
Het weerklonk door het hele huis en ik hoorde hoe de stemmen beneden aan een abrupt einde kwamen.
Esmée maakt zich weer zorgen net als Bella en Alice. Edward en Emmet voelde zich vrij rustig en voor het eerst voelde ik hoe Rosalie haar druk maakte om iemand die niet haar zelf was. Carlisle probeerde om op eigen houtje zichzelf terug te kalmeren.
“Het spijt me…” fluisterde ik.