#108.
Ik had de eer om samen met de beste vriendin van Lana bruidsmeisje te zijn, maar ik kon niet ontkennen dat het ergens wel een druk om me legde. Het was behoorlijk druk in de kerk en over enkele ogenblikken moesten wij twee traag, maar zelfzeker de weg naar het altaar inzetten. Ik droeg de schoenen die Bill voor me gekocht had. Ik zou niet weten hoeveel hij ervoor had neergeteld, maar ze waren prachtig en zaten als gegoten, maar waren alleen torenhoog. Even vroeg ik me af of hij bewust het risico op een val van mij wou vergroten.
De muziek begon te spelen en in een oogwenk hield het gestommel op. Het was zo stil en luid tegelijkertijd. Het was tijd. Voordat ik aan mijn momentje van glorie begon, gaf ik mijn zus nog een veelbetekende blik. Haar ogen glinsterden als nooit tevoren. Samen met haar beste vrienden Erien liep ik door het smalle gangetje, heel langzaam. Ik probeerde om niet naar mijn voeten te kijken en slaagde erin mijn evenwicht te behouden. Een kleine honderdtal ogen keken in onze richting en mompelden woorden. Het voelde raar om zo bekeken te worden en hoewel ik wist dat ik dit moest zien als een moment van glorie, toch kon ik het niet. Ik dacht aan de feestzaal en aan de voorbereidingen en hoopte dat alles in orde zou zijn. Het korset knelde en het drong nu pas tot me door dat het eigenlijk geen steek hield dat ik het aan had gehouden. Ik was toch enkele kilo’s vermagerd en mijn jurk was zelfs te groot. Ik was mezelf nog meer pijn aan het doen. Mijn handen zweetten en ik voelde me duizelig. De stress die bij bruiloften te pas komt is echt niet goed voor iemand zoals ik. Mirco stond al bij het altaar en keek vol verwachting naar achteren, hopend een blik van zijn toekomstige vrouw te kunnen opvangen. Het had niet perfecter kunnen zijn. Vanuit mijn ooghoek zag ik Bill en Tom op een van de voorste rijen zitten. Bill keek me verlekkerd aan en knipoogde. Ik durfde te wedden dat hij onze eigen bruiloft aan het voorstellen was. Hij zag er onweerstaanbaar uit, maar toch wendde ik mijn blik van hem af. Onze bruiloft zou er waarschijnlijk niet nooit komen.
Opgelucht haalde ik adem toen we eindelijk onze plaatsen bereikt hadden. Ik draaide me om en genoot met volle teugen van de verschijning van mijn zus. De hele zaal stond recht om haar te bewonderen. Het leek zo hard op een sprookje dat het een aantal seconden duurde voordat het doordrong dat er een traan over mijn wang rolde en dat nog voor de plechtigheid van start was gegaan.
Reageer (3)
Olalousatombola.
1 decennium geledenWAT. VOELT. DIT. GOED. <3
Als in -niet. dat het specifiek een gelukkig moment is dat je beschrijft [eigenlijk wel. maar. wat ik bedoel. daar kom ik zo op en zo. ja.], maar gewoon, dit verhaal, plotseling in mijn inbox zien, zien dat het een hoofdstuk was en geen mededeling, dan heel hard in mijn handen klappen + gillen + zo ontzettend blij zijn dat ik nooit mijn abo verwijderd heb [+ stiekem ook balen dat ik geen tijd had het te lezen vanwege de toetsweek en me schuldig voelen omdat ik niet meteen een reactie achter kon laten], maar oke. Want, sjeezusallemachtig, wat heb ik dit verhaal gemist.
Je schrijft nog altijd even prachtig. En ik vind het geweldig dat, zelfs al heb ik weet niet hoe lang zitten wachten op een nieuw hoofdstuk, ik nog steeds weet waar het over gaat. Alles nog. Zonder het terug te lezen. Als in, hoe uitzonderlijk is dat.
En nu dat, wat ik zei aan het begin -als in. ja. het is een geweldig gelukkig moment, zowel voor haar zus als voor haarzelf, en tegelijkertijd is het ook een ontzettend droevig moment door het feit dat je dit neerzet:
"Bill keek me verlekkerd aan en knipoogde. Ik durfde te wedden dat hij onze eigen bruiloft aan het voorstellen was." En dat je dan eigenlijk al op dit "Onze bruiloft zou er waarschijnlijk niet nooit komen." zit te wachten.
Echt geweldig, die dubbele laag hierin, en juist doordat het contrast zo groot is, dat je niet meer weet of je nu blij of weemoedig moet zijn, en omdat je de verschillen tussen geluk en lichte wanhoop zo sterk schetst, is dit hele stuk echt gewoon. MJAMMIEEEES.
Die lading en spanning en dat je ook nog beschrijft dat ze misschien valt maar misschien ook niet -like, dit zijn dus de soort stukjes die je in geen enkel ander verhaal vindt, en die jij alleen zo kunt schrijven, daar zo over na kunt denken en dan tot zoiets komen.
Dat contrast is zooo mooi geschetst, en ik ben ontzettend nieuwsgierig naar hoe je nu verder gaat. I love this. So. much.
[and I hope you're doing okay an'all?]
<3
Prachtig!
1 decennium geledenSnel verder bitte! <3
Hmm hopelijk houdt ze het nog even vol met dat korset. En kan ze het daarna toch stiekem uit doen ofzo.
1 decennium geledenx