#107. - HOOFDSTUK 10

Dit was meer dan dat mijn lichaam aankon. Ik ademde diep in en uit. Dit moest lukken. “Sta nu toch even stil”, mopperde mijn moeder. Ik pruttelde inwendig, maar mijn benen en de rest van mijn lichaam bleven stokstijf staan. Waarom had ik me laten overhalen om een korset aan te doen? Zo had ik amper kans op een paar normale happen adem. “Nog even aanspannen. Zo, klaar!” Ze gaf me mijn jurk aan en verliet de kamer. Ik was het eens met het feit dat mijn zus nu wel meer hulp kon gebruiken dan ikzelf. Zij moest er op een dag zoals deze natuurlijk perfect uitzien en ik was er zeker van dat het ook het geval zou zijn. Dit was Lana haar dag.
De jurk die ik een paar maanden geleden gekocht had zat niet langer als gegoten, ik merkte zelfs dat hij een maatje, of misschien zelfs twee, te groot was geworden. Gelukkig viel het niet hard op, integendeel, ik kon me er vrijelijk in bewegen, wat maar goed was ook, want er zou nog heel wat gedanst moeten worden.
Met mijn rits half dicht liep ik naar de kamer van mijn zus. Het cliché dat mensen hun mond openvalt van verbazing werd meteen van toepassing op mezelf. “Je ziet er fantastisch uit, Lana.’ Haar jurk was vuilwit en bevatte kralen pareltjes ter hoogte van de buste. Zoals ze zelf steevast wilde had haar jurk een lange sluier, zoals het volgens de traditie hoorde. Ik keek op het oranje klokje dat al jarenlang dienst deed in haar kamer. Nog een kleine drie uur voordat de plechtigheid van start zou gaan. Ik dacht aan Mirco. Hij en mijn zus vormden een perfect koppel. Ik was bijna jaloers op hen, maar ik had Bill. Ik dacht aan hem en onlosmakelijk ook aan Tom en ik wist dat Tom zich op dit moment zorgen aan het maken was. Ik durfde niet naar mijn mobieltje te kijken, want ik wist dat daar berichtjes van hem op me zouden wachten.