Vrij

Misschien kan het de tijd rekken. Wellicht geeft het Arthur de kans om haar te vinden. Zij moet er maar op hopen. Blijven hopen dat de ruiter haar dolk niet vindt. Want als hij dat merkt is alles verloren.
De dolk! Elenora laat haar hand over zijn borst zakken. Het mes waarmee Arthur haar bijna verwond had moet zij nog ergens hebben.
Terwijl de lippen van de man haar gelaat betasten, gluren haar ogen naar het zilveren blad wat aan haar centuur hangt.
Als zij hem nou eerst in zijn been steekt, dan afgeleidt raakt voor een miliseconde zodat haar hand naar zijn nek kan gaan zonder dat hij haar eerst wat aandoet, dan maakt zij een kans. Uiteraard een zeer kleine, waarschijnlijk is hij getraint en werkt het niet, maar het is het proberen waard.
Snel als de weerkaatsing van het licht snijdt het mes dwars door de kleding heen. Het boort zich tot diep onder de huid waar het het bloed bevrijdt. Gehaast stroomt het naar buiten.
Verontwaardigd grijpt hij naar zijn been. De rode vloeistof op zijn hand kleurt zijn gezicht. Woedend drukt hij zijn hand tegen haar mond. De andere hand gebruikt hij om de keel dicht te knijpen.
Het bewustzijn neemt af. De wereld lijkt te wankelen. Elke keer wanneer zij naar adem hapt klemt de hand wat steviger om haar hals. Bloed en zweet is alles wat zij proeft.
In een laatste poging zichzelf te redden trekt zij het mes omhoog. Trillend verschijnt het achter zijn rug. Terwijl zij de overgebleven adem tot zich roept krast het blad in zijn nek waar het een rood spoor achter laat.
Onmiddelijk grijpt hij de koppige hand. De greep is zo sterk dat zij gedwongen is haar wapen te laten vallen.
Zij had gehoopt dat de wond diep genoeg was. Maar de snee in zijn nek is niets meer dan een beschadiging van de huid.
Als er niet snel iets gebeurd is het te laat. Dan heeft hij haar. Zij staat machteloos tegenover hem. Maar dat is niet het ergste. Wanneer hij haar zo meeneemt zal zij over stenen geslepen worden. Daarna uitgejoeld worden door haar eigen volk terwijl haar familie toekijkt hoe de bijl door haar nek breekt.
'Help', wil zij nog roepen. Nog altijd is er geen teken. Geen hoop, niks. Enkel een doffe dreun wanneer Elenora met haar hoofd tegen een boom gesmeten wordt.
Haar longen verbreden weer. Met haar tenen probeert zij het mes naar zich toe te werken.
Tegelijkertijd met een tik van zijn zweep belandt het blad onder haar hand. De scherpe randen snijden in haar vlees.
De man zet zich voor haar neer. Hij tuft in haar gezicht. Zijn laars drukt op haar zij zodat opstaan onmogelijk wordt.
Uit alle macht steekt zij het mes in zijn luchtpijp.
Merlin ziet nog net hoe zij opstaat nadat zij het mes terug heeft getrokken. Vers bloed druipt over het metaal.
De kleine meid kijkt toe hoe de man zijn laaste adem laat. Hoe zijn ogen van helder blauw wit wegtrekken. Dof. Doods, als de stilte in het woud.
Hij wil het niet geloven. Zodra Merlin een stap achteruit zet wordt de stilte doorbroken als het takje waarop hij trapt.
Gelijk kijkt zij om. Genadeloos zwijgt zij. Haar kleding en gelaat doordrenkt met koel bloed.