~09~ Lynn Rae

Ik stapte vrolijk uit, en viel meteen in een plas water.
Maar het maakte me niets uit, want vandaag was een hele leuke dag.
Vandaag zou ik naar een zangshow van mijn neef Justin gaan.
Hij kon heel goed zingen, alleen had ik dat nog nooit gehoord.
'Lynn, pas op je kleren!' Riep mama geschokt.
'Ja mama' Zei ik lief.
Ze pakte een handdoek en droogde me af, waarna ik verder rende.
Het water sopte aan mijn laarsjes, maar het hinderde me niet.
'Mama, waar is mijn neef?' Schreeuwde ik terwijl ik omkeek.
Alleen zag ik toen niet dat er iemand voor me stond, en dus viel ik op mijn bips. Tranen sprongen in mijn ogen, en snikken verlieten mijn mond.
'Rustig maar, Lynn. Alles is goed. Rustig maar' Zei mijn neef, terwijl hij over mijn billen wreef.
'Nu weer goed?' Vroeg hij, en hij veegde mijn traantjes weg.
Ik knikte, blij dat ik mijn grote neef had gevonden. Hij liet me weer zakken, en aaide even over mijn hoofd.
Hij liep naar mijn mama, en begon wat dingen met haar te bepraten. Het ging over mij en over hem, dat verstond ik. De rest was in grote mensentaal gesproken.
Na een paar minuten kleuren, riep mijn neef me, en hielp me naar een ruimte. Er stond een vrouw in, die vriendelijk naar me lachte. Ik lachte een beetje verlegen terug.
'Kom maar, meisje. Ik heb kleertjes voor je!' Zei ze, en hield een setje kleren omhoog.
Tanja, de vrouw, hielp me in de kleren, en deed mijn haar mooi.
'Kom Lynn, we gaan optreden.' Zei mijn neef, en hij stak zijn hand uit, die ik aannam.
Van de berte hoorde je meisjes gillen, en ik giechelde nerveus. Ze zouden me allemaal herkennen, omdat ik het "andere talentvolle" familielid was. Mama zei dat sommige kinderen mijn gezicht op een trui hadden. Dat vond ik raar, waarom mijn gezicht.
'Dames en Heren, hier zijn Justin en Lynn Bieber!' Riep een man door een box, en stak zijn duim naar me op.
We moesten nu op.
Met mijn neef'shand nog steeds vast, liep ik het podium op. Heel veel mensen begonnen te gillen, en ik deed mijn handen over mijn oren.
Gelijk werd het stil, en ik glimlachte even lief. Lieve geluidjes kwamen uit het publiek. Ik haalde mijn handen van mijn oren, en nam de microfoon aan.
Mijn neef had er ook een vast.
'Klaar?' Zei hij zachtjes tegen mij, en ik knikte. Hij tilde me op een hoge kruk, en ging naast me staan.
'We beginnen met het liedje "Baby", goed?' Riep mijn neef in de microfoon. Luid gejoel steeg op, maar ik keek een beetje sip.
'Wat is er aan de hand, meisje?' Vroeg mijn neef.
'Ik ben geen baby!' Mopperde ik. Het publiek lachte hard, en ik kreeg bijna traantjes in mijn ogen.
'Ze lachen je niet uit, Lynn! Je bent heel grappg, daarom lachen ze, nietwaar?'
De mensen joelden instemmend, en het eerste liedje kwam op.
Zwijgend keek ik naar de mensen, die helemaal los gingen. Op het einde van het lied, pakte mijn neef zijn gitaar en vroeg me om het refrein te zingen.
Alle mensen keken me met spanning aan.
zachtjes zong ik het refrein, wat er vast heel dom uit zag.
'DAT WAS ZOOOOO SCHATTIG!!!' Riep opeens iemand, en de anderen stemde in.

'Kijk eens, Lynn. Dat ben jij, op de televisie. Je zingt het liedje.'
Verbaast keek ik naar de televisie waar ik mezelf zag zitten op een kruk. Ik zong zachtjes maar heel mooi, terwijl de gitaar ook zachtjes maar mooi speelde.
'Je bent geweldig, Lynn!'