~07~ Lexy Chayenna Romano

'Willen de passagiers van vlucht 830 naar hun gate gaan, ik herhaal, willen de passagiers van vlucht 830 naar hun gate gaan, dank u wel.' Riep de mechanische stem van de omroeper.
Ik stond zuchtend op, en vele mensen volgden mijn voorbeeld. Mijn vlucht was ruim acht uur uitgelopen.
Half slapend strompelde ik naar mijn gate, stapte vervolgens in het vliegtuig, en koos een plek bij het raam.
Het was de plek waar ik altijd zat. En hetzelfde vliegtuig.
'Miss Romano? Het gebruikelijke?' Vroeg de steward vriendelijk.
Ik glimlachte en knikte. Ik vloog zo vaak hier, dat ze mijn naam en eten al uit hun hoofd kenden. Het was een gewoonte geworden.

Sinds mijn nieuwe baan in Sevilla, moest ik vaak met het vliegtuig. Ik moest zo vaak mogelijk bij mijn vriend zijn.
Zoals gewoon werd mijn lichaam verwarmd, en vlogen er tientallen vlinders door mijn buik. Alleen al het idee dat ik over een paar uur bij hem kon zijn, liet mijn ademhalen stoken.
Rustig, blijven ademen, je wint hier niets mee. Sprak ik mezelf in. De laatste tijd had ik ademhalingsproblemen, en de hele tijd met het vliegtuig was ook niet veel beter voor mijn gezondheid.
Maar het was 540 kilometer, dus meer dan vijf uur rijden! Dat kon ik echt niet.
En dan nog met de hitte, nee bedankt.
Ik sloot mijn ogen en probeerde de slaap te vatten, en het laatste wat ik hoorde, was de steward die me mijn eten bracht.

Ik schrok wakker van tikken op mijn schouder, en draaide me naar de man. Hij zat naast me, en ik had hem al vaker gezien.
'Miss Romano, het vliegtuig gaat zo landen. Excuses als ik u gestoord heb.' Zei hij.
Natuurlijk had hij me gestoord, ik lag te slapen.
'Nee, u stoorde niet, bedankt voor de waarschuwing.' Glimlachte ik maar nep. Ik had namelijk mijn beleefdheden.

Na enkele minuten wachten op mijn koffer, zag ik dan ook eindelijk mijn zeeblauwe rolkoffer, met mijn label erop. Ik pakte het handvat vast, en liep gemakkelijk over de tegels naar de uitgang.
Toen ik de hal uit was, rook ik de uitnodigende geur van de stad. Ik had het gemist.
Natuurlijk is Sevilla ook een grote stad, maar het kon niet tippen aan Madrid. Madrid, waar de man is van wie ik zielsveel hou.
Ik hield zo snel mogelijk een taxi aan, en gaf mijn bestemming.
Het hotel van mijn vriend, Cristiano Ronaldo. Het voele zo goed om zo dicht bij hem te zijn.
Je zou denken dat die voetballers allemaal bedriegers zijn, maar dat ze veel mensen tegen komen, betekent niet dat ze ontrouw zijn!
Cristiano is één van de trouwste mensen die ik ooit in mijn hele leven ben tegengekomen.

'Miss Romano, we zijn bij uw bestemming.' Zei de man, en stapte uit om mijn bagage te pakken. Het was niet veel, één koffer en mijn handtas had ik al in mijn hand.
Ik betaalde de man en gaf een flinke fooi, voordat hij wegreed, naar de volgende klant.

Gelijk toen de taxi weg was, kwam er een piccolo uit het hotel lopen, om mijn spullen te dragen. Ik was bij mijn bestemming, het hotel van Cristiano.
'Miss Romano, goed u weer te zien! Uw vriend is op dit moment aan het trainen, maar heeft de sleutel al gegeven. Alstublieft.' Zei de man vriendelijk, en reikte me een sleutel. Natuurlijk was hij aan het trainen, ik was tien uur te laat dan afgesproken, maar hij zou het wel begrijpen. Hij was al helemaal vrolijk toen ik hem vertelde dat ik hier bij hem bleef, omdat het mijn vakantie was.
Natuurlijk moest hij wel voetballen, maar zo zag ik hem tenminste vaker dan eens in de twee weken.

De kamer was zoals gewoonlijk rood met wit, mijn favoriete kleurencombinatie voor een kamer. Cristiano kende me goed, heel goed.
Op de lage bijzettafel, stond een grote bos rode rozen, met een kaartje. Hij was zo'n romanticus.

Lieve Lexy,

Helaas liep je vlucht uit, want ik had gereserveerd voor een diner.
Ik ben bij de club, kom alsjeblieft daar zo snel mogelijk heen.
Ik heb een verrasing voor je.

xx voor altijd de jouwe

Wat was dat nu? Voor altijd de jouwe? Dat had hij nog nooit geschreven. Ik wist dat hij van me hield, maar dit ging echt ver.
Ik zette mijn koffer neer, en pakte een roos uit het boeket.
Zo snel mogelijk liet ik een lift komen, en werd ik bij het stadion afgezet.
De bewakers lieten me er meteen in, en begroetten me vriendelijk. Ik was helemaal bekend in Madrid.

En daar zag ik hem, in zijn trainingspak. Hij liep rondjes, en hefte af en toe zijn knieën. Zijn bruine haren waren alle kanten op gesprongen, wat er heel sexy uit zag. Hij had een geconcentreerde uitdrukking op zijn gezicht, en ademde diep in en uit.
Ik liep rustig naar de rand van het veld, en begroette de coach. Cristiano had me nog steeds niet opgemerkt.
Iemans anders wel, en diegene liep lachend op me af, om me van de grond te tillen. Hij draaide me een aantal keer in de rondte, en zette me toen weer op mijn benen.
'Pepe, ook leuk om je weer te zien!' Lachte ik, en omhelsde hem even.
Ik draaide me naar het veld en keek een beetje rond.
'Hij loopt daar, Lexy' Zei Pepe en wees naar de zijkant. Cristiano stond met de coach te praten, en zo te zien was het geen leuk gesprek.
Ik liep op hen af, er goed voor zorgend dat hij em niet kon zien.
'Ik maak me zorgen, ze zou er al moeten zijn! Waarom laat je me niet gaan?' Riep Cristiano frusterend.
De coach kreeg me in de gaten, en speelde het gewoon verder.
Ik sloeg mijn armen om de romp van mijn vriend, die zich meteen omdraaide. Een grote glimlach sierde zijn prachtige gezicht, en hij drukte teder zijn lippen op de mijne.
Vanaf alle kanten klonk gejoel, en om ze nog wat meer te plezieren, sloeg ik mijn armen om zijn nek en boog ik achterover, waardoor Cristiano over me heen boog.
'Ik ben zo blij dat je er bent, ik hou van je!' Prevelde hij lief.
Hij haalde iets uit zijn zak, en deed een stap van me weg, om op één knie te gaan zitten.
Ik sloeg mijn hand voor mijn mond, maar kreeg de kans niet om te reageren.

'Lieve Lexy, ik ken je nu al lang, en ik weet dat jij de ware voor me bent. Ik zal altijd van je houden, en je nooit laten gaan. Ik zal je de gelukkigste vrouw op aarde maken. Ik wil je voor altijd bij me hebben. Lieve Lexy, wil je met me trouwen.'
Ik merkte dat iedereen stil was, en zelfs de voetbalfans die de naar training aan het kijken waren, hielden zich stil.
Ik knikte zacht, en bedacht me dat hij het waarschijnlijk niet kon zien.
'Ja, ja ik wil heel graag met je trouwen.' Riep ik en wierp me in zijn armen. Hij schoof de ring rond mijn ringvinger, en kuste me.
Ik was de gelukkigste vrouw op aarde.