Firework

Een gitzwarte hemel en een verwachte, maar ergens toch schrikwekkende heldere knal. Felle lichtjes verschijnen en het is alles wat ik nog zie. Ze eisen mijn volledige aandacht op, knal na knal en flits na flits. Ik weet niet wat voor gevoelens het bij anderen teweegbrengt, maar op de een of andere manier word ik van het oorverdovende vuurwerk toch altijd even stil. Het fascinerende doet me denken aan de vanzelfsprekendheid van het leven en verbindt deze meteen ook met de verwondering van zoveel dingen. Rood, geel, paars, groen en wit. Cirkels en lange slierten die overal en nergens naartoe schieten. Toch sta ik even stil bij mezelf en bij mijn eigen gevoelens, mijn eigen leven. Mijn hart klopt voelbaar in mijn keel als ik tot de vaststelling kom dat het niet zo goed met me gaat als ik beweer. Mijn masker valt af en diep vanbinnen knapt er iets in mij. Niemand die het ziet of merkt, neen, want met mij gaat alles goed. Ik ga op in de menigte en ben niemand, maar toch gewoon maar een iemand tegelijkertijd. De enige houvast die ik heb op het moment zijn de lichtjes en het besef dat heel misschien iemand anders een soortgelijke verwondering deelt.