Maybe it's better if i'm gone..

Ik loop het station over en kijk om me heen. Gelukkig is het niet zo druk rond dit tijd stip. Ik veeg mijn wangen nogmaals droog, wat eigenlijk geen nut heeft omdat mijn tranen maar blijven stromen. Ik ben nu zo ongeveer aan het einde van het station, dus als er nog iemand zou komen zou ik waarschijnlijk niet gezien worden. Voorzichtig spring ik de rails op. Ik bijt op mijn lip en begin nu toch te twijfelen. Is dit echt de beste oplossing? "Ja, dat is het." Spreekt een stemmetje in mijn hoofd. Ik bijt nog wat harder op mijn lip en voel dan bloed door mijn mond stromen. Over een paar minuten zou ik verlost zijn van alle ellende, en zou ik papa en mama weer zien. Bij die gedachte verschijnt er toch een kleine glimlach op mijn gezicht. Ja, dit is echt de beste oplossing. Voorzichtig ga ik op de rails liggen. Ik sla mijn handen voor mijn ogen en hoor dan de trein van veraf al aankomen. Maar, tegelijkertijd heb ik het gevoel dat ik voetstappen aan hoor komen. Dat zou toch niet? Bij dit gedeelte van het station kwamen nooit mensen.. Toch? Ik slik en blijf gespannen liggen. De trein nadert, maar dat lijken de voetstappen ook te doen. En het zijn geen gewone voetstappen, iemand is aan het rennen. Laat het alsjeblieft mijn verbeelding zijn, anders zal alles verpest worden. Ik probeer me af te sluiten van de voetstappen en me te concentreren op het geluid van de trein. Gelukkig lukt het nog ook. De trein is nu heel dichtbij, maar op dat moment hoor ik geroep. Wat er word geroepen kan ik niet verstaan, of ik wil het niet verstaan. Ik bijt weer hard op mijn lip. Dit kan toch niet? Ik durf niet te kijken en blijf zo stil mogelijk liggen. Opeens voel ik twee sterke armen om me heen en voel ik dat ik word weggetrokken. Het zijn handen van een man, dat is duidelijk. Als het maar niet mijn oom is. De trein raast voorbij en ik merk dat ik zachtjes begin te snikken. Als het geluid van de trein steeds verder weg is word ik opgetilt. Nog steeds durf ik mijn ogen niet open te doen. Ik voel dat ik op een bankje word gezet. Langzaam open ik dan toch mijn ogen en zie een jongen van ongeveer mijn leeftijd staan. Hij kijkt me bezorgt aan en ik heb het gevoel dat ik hem ergens van ken. Maar waarvan weet ik niet. Ik bijt op mijn lip om niet in huilen uit te barsten. "Wat deed jij daar nou?" Zei de jongen met een trillende stem.