~05~ Voor Goyle

Ik liep samen met mijn beste vriendin Emma door de gangen van de school. De bel ging bijna gaan en we hadden Nederlands, een van mijn beste vakken. Ik las en schreef graag verhalen.
‘Ik heb gehoord dat er een nieuwe jongen in de klas komt.’ Zei Emma opgetogen.
‘Oh nee, Em, is het weer een hottie zoals de vorige keer?’ vroeg ik vermoeid. Emma viel altijd op de nieuwe jongens in de klas. Ze sloeg ze allemaal aan de haak. Ik snapte nog altijd niet wat ze daar aan had, maar goed.
‘Ja, ik heb gehoord dat hij de helft Pakistaan is en van dat zwarte haar heeft’, ze gaf me een knipoog en ik draaide met mijn ogen. We kwamen toe aan het klaslokaal en gingen elk ons eigen weg toen de bel ging.

‘Jongens en meisjes, we krijgen vandaag een nieuwe jongens in de klas. Zayn, kom maar binnen’, zei onze leerkracht , Mevrouw Peters. De jongen, die dus blijkbaar Zayn heette, kwam twijfelend de klas binnen. Wauw. Wat was hij mooi! Hij had zwart haar dat hij in een kuifje droeg en van die mooie bruine ogen waarin ik helemaal verdronk. Plots bedacht ik dat ik naast niemand zat in de klas, dus dat hij naast mij kon komen zitten. Ik kreeg het helemaal warm. Wat was dit? Normaal had ik dit echt nooit bij jongens die ik nog maar 1 keer had gezien. Mevrouw Peters zei nog een paar dingen maar ik zou niet weten wat, want ik kon alleen maar naar hem kijken. Ze wees hem een plaats aan en toen ik haar vinger volgde zag ik dat ze de plaats naast mij aanwees.

Heel de les zat ik zenuwachtig op mijn plaats. Ik kon niet normaal zitten. Niet met hém naast me. Ik voelde zijn aanwezigheid naast me als ik niet naar hem keek. Toen hij naast me was komen zitten had hij naar me geglimlacht. En wat voor één, zeg. Ik had niets anders kunnen doen dan hem gewoon stom aankijken omdat ik verblind was door die lach. Wat moest hij nu wel niet van me denken? Ik besloot dat ik maar beter de les kon volgen om mijn gedachten ergens anders op te zetten. Helaas pindakaas, lukte dat helemaal niet.

‘Wauw, Valerie, heb je hem gezien?’ vroeg Emma vol verwondering toen we de klas uitkwamen. ‘En jij zit er dan nog eens naast, geluksvogel!’
Ik kon mijn lach niet onderdrukken. ‘Nee, hij is zeker niet mis’, was mijn antwoord.
‘Niet mis?! Hoe kan je daar nu zo rustig bij blijven!’ Je moest eens weten, dacht ik bij mezelf.

De volgende dagen keek ik iedere keer uit naar de les Nederlands. Zayn en ik zaten dan zwijgzaam naast elkaar, maar toch genoot ik ervan. Ik zou niets liever willen dan tegen hem praten en hem leren kennen, maar ik durfde niet. Als ik tegen hem zou beginnen praten zou ik stotteren en rood worden en… dat zou gênant zijn. Toen hij 2 weken op school zat, gebeurde het dan uiteindelijk. We kregen een opdracht voor Nederlands dat we samen met onze buur moesten maken. Een interview aan elkaar geven, was de opdracht.

‘ Ik denk dat ik met jou moet’, zei Zayn als eerste. Zijn stem, o god, zijn stem. Hoe mooi. Ik smolt helemaal.
‘Euhm, ja, dat denk ik ook’, stammelde ik wat verlegen.
‘Ik stel voor dat we eerst de vragen maken?’ vroeg hij.
Ik knikte. Zo gezegd, zo gedaan, we maakten samen eerst de vragen: wat is je lievelingskleur, wat doe je nog buiten school, heb je broers en/of zussen,… Tijdens dat we de vragen maakte botste Zayn per ongeluk tegen mijn been en ik kreeg een elektrische schok door mijn lichaam. Ik moest echt terug normaal beginnen doen. We kwamen tijdens de les juist toe om al ons vragen te maken, maar onze interviews moesten we nog afleggen.
‘Zullen we dan, euh, afspreken zeg maar?’ vroeg ik verlegen en ik werd helemaal rood.
‘Dat is goed. Vanavond, zal dat lukken?’
‘Perfect, kom maar naar mij. Hier is mijn adres’, ik schonk hem nog een glimlacht waarin ik recht in zijn ogen keek (smeltmoment) en gaf hem een briefje met mijn adres erop.

‘Wil je nu dus zeggen dat je een date hebt met Zayn?!’ vroeg Emma verbaasd.
‘Het is geen date, het is voor school’, zei ik met de nadruk op school.
‘Ja ja, maar het is en blijft een date. Oh, Valerie, fantastisch! Bel me vanavond als hij weg is en vertel me ELK detail’, ik knikte en de hele dag kon ik de glimlach niet van mijn gezicht vegen. Zou hij me zien zitten?

’s Avonds toen Zayn bij me was legden we de interviews af en kwam ik veel over hem te weten. Hij was nog leuker dan ik had gedacht. We lachten veel samen en ik had de indruk dat het echt wel klikte. Spijtig genoeg ging de tijd voorbij, en waren onze interviews veel te vroeg naar mijn goesting klaar. We namen afscheid .
‘ Tot morgen dan maar’, zei Zayn terwijl hij traag naar buiten stapte. Hij draaide zich om en nog voor ik iets kon zeggen drukte hij zacht zijn lippen op de mijne. Het was geen dwingende kus, je kon voelen dat hij niet goed wist of hij dit wel had moeten doen.
‘Sorry’, bracht hij verlegen uit terwijl hij naar de grond keek. Ik lachte wat verlegen.
‘Het is niets, het was… leuk.’ Ik voelde mijn wangen rood worden. Er viel een pijnlijke stilte.
Hij kwam weer dichter bij me en nu kuste hij me vol op de lippen en ik deed mee. Ik sloeg mijn armen rond zijn nek en hij de zijne rond mijn middel. Na de kus bleven we zo even staan. Traag liet hij me los, alsof hij me niet wilde loslaten.
‘Dag Valerie’, zei hij en hij draaide zich om en liep weg.
‘Dag Zayn’, fluisterde ik nog. Maar ik betwijfelde of dat hij het gehoord had.
Toen ik terug de woonkamer in kwam en ik mijn boeken opruimde zag ik een briefje tussen mijn boek zitten met Zayn zijn geschrift:

Bel me!
(nummer)
Xx
Zayn