Summer Davis

Ik probeer er niet aan te denken. Ik weet nu eindelijk wat dat rare gevoel is. Ik ben verliefd. Ik vind het zo raar. Ik durf er met niemand over te praten. Ik schaam me ervoor. Ze zullen me vast uitlachen. Hoe kun je nou verliefd op iemand zijn als je diegene alleen maar kent van zien.? Ik heb nog nooit met hem gepraat! Wel weet ik nu zijn naam. Liam. Liam Payne. Ook heb ik een beetje research gedaan op Facebook en Twitter (ik voelde me echt een stalker). Ik ben erachter gekomen dat hij uit Wolverhampton komt en dat zijn hobby’s zingen en voetballen zijn. Een groot minpunt is dat hij bij het populaire groepje hoort. Hij zal mij dus nooit zien staan… Nog een reden om niet over hem te praten.
Het is Zaterdag. Ik ga vandaag met Chloé en Isabel winkelen in London. Ik hou van winkelen. Ik vind het geweldig om nieuwe kleren te kopen en als ik ze dan aandoe, vind ik het jammer ze ’s avonds weer uit te moeten doen.
De bel gaat. Daar zal je Chloé hebben. Chloé woont maar een paar straten verderop. Ik zeg mijn ouders gedag en we lopen richting de metro. Druk in gesprek lopen we naar het perron en we stappen in de Metro richting Fulham, waar Isabel woont. Het trendy Fulham. Wij wonen in een kleine, heel gewone wijk. Eigenlijk was het niet eens een wijk. Het waren gewoon een paar straten aan de rand van London.
De metro stopt bij onze halte en we stappen uit. We lopen naar het huis van Isabel. Isabel heeft een prachtig huis. Het is heel groot en heeft een grote tuin met een zwembad. Isabel heeft de zolder helemaal voor zich alleen. Om bij de voordeur te komen moet je eerst een lange oprit op lopen. Eenmaal binnen kom je in een grote hal met de trap naar boven. De trap loopt helemaal rond de muren en als je naar boven kijkt kun je alle verdiepingen zien. Dan kom je in de woonkamer en hieraan grenst een grote keuken. Het is net een kasteel. Soms ben ik best jaloers op Isabel. Ze woont in een prachtig huis en krijgt alles wat ze wil. Maar haar ouders zijn bijna nooit thuis. Daarom voelt ze zich soms eenzaam daar helemaal alleen in dat grote huis.
We drukken op de bel en een dienstmeisje opent de deur. Ze hebben zelfs hun eigen personeel! “Isabel is op haar kamer”, zegt ze vriendelijk. We knikken en lopen de trap op. Als Isabel ons ziet valt ze ons blij om de hals. “Kom, we gaan”, zegt ze. “Ik bel een taxi!”
Even later zitten we in een taxi op weg naar Oxford Street. Onze favoriete winkelstraat. Nou ja, niet dat ik er vaak iets koop. Dat kan ik niet betalen. Mijn ouders zijn niet zo rijk en mijn baantje bij de supermarkt levert ook niet zo veel op. Meestal kijk ik gewoon naar al die prachtige spulletjes. Isabel heeft altijd medelijden met me en wil iets voor me kopen, maar dat aanbod sla ik meestal af. Ik hoef geen medelijden. Chloé woont dan wel in een normaal huis in een normale wijk maar haar ouders zijn best rijk. Ze willen een zo normaal mogelijke opvoeding voor hun kinderen en wonen daarom niet in een groot huis met dure spullen. Maar Chloé kan zich dus wel dure kleren permitteren.
De taxi stopt en we stappen uit. Ik kijk mijn ogen uit. Ik vind het geweldig hier te zijn. Ik voel me zo belangrijk tussen al die winkelende mensen met tassen in hun handen van de duurste winkels. Ik kijk altijd naar hun kleren. Je ziet hier van alles. Van Chanel en Gucci mantelpakjes tot vintage spijkerbroeken. Ik kijk omlaag naar mijn eigen kleren. Ik draag een wit jurkje met blauwe strepen dat ik van mijn tante voor mijn verjaardag heb gekregen. Eronder draag ik een paar simpele beige ballerina’s. In mijn hand heb ik een licht bruine, leren tas die ik laatst van Isabel heb gekregen. Thuis voor de spiegel vind ik altijd dat ik er geweldig uitzie, maar als ik dan in de stad ben vind ik mezelf maar lelijk en gewoontjes.