~04~ Annemarije

Smekend keek ik mijn vriendinnen aan.
'Please?!' Smeekte ik nogmaals, en de aarzeling was duidelijk in de ogen van mijn soortgenoten te zien.
Uiteindelijk knikten ze toch, en mijn gezicht voelde ik glimmen.
'Let's go!' Riep ik hyper.
Ik sprong letterlijk van mijn fiets af, die daar de duper van was. Natuurlijk kon hij dat niet aan, de oude zak. Mijn ouders vonden het geldverspilling voor een nieuwe fiets, aangezien ik al lang een dure auto had. Maar aangezien die nu bij de monteur was, kon ik niet anders dan die oude bak te pakken.
Stel je voor dat ik te laat zou komen!
Zo goed en zo kwaad als het kon zette ik mijn fiets toch tegen een boom op slot, en mijn vriendinnen volgden al snel mijn voorbeeld.
Natuurlijk deden ze wat ik deed, ik was niet voor niets de bitch.
Ja, zo werd ik vaak genoemd, niet dat het mij iets uitmaakte. Maar toch wat minder leuk voor mijn reputatie.

Met z'n allen liepen we het bijna verlaten strand op, en legden ons neer in het zand. Het was vroeg in de middag, en omdat de meeste scholieren nog op school zaten, was het verbazend rustig.
Enkel een paar bejaarden en een groepje jongens.
Mijn ogen gleden meteen naar de jongste jongen, maar die toch de leiding bleek te hebben.
Zijn bruine haar zat perfect, terwijl zijn mosgroene ogen twinkelden. Hij droeg een simpel T-shirt - wat strak om zijn bovenlichaam gespannen was - en een donkerblauwe spijkerbroek. Enkele armbanden sierden zijn polsen, en lieten zijn armen breder lijken. De kleine lachrimpeltjes in zijn gezicht, waren niet te missen, zelfs van deze afstand.
Hij was met z'n vrienden rugby aan het spelen, en zo te zien dat de jongen in het winnende team. Hij juichte om de paar seconden, en sprong een paar keer de lucht in.

Een tikje op mijn schouderblad deed me naar mijn vriendinnen opkijken. Ik wierp ze een geïrriteerde blik, en wilde me terugdraaien.
Ze lieten dat alleen niet toe.
'Wat is er met je, Anne? Waarom geef je ons geen aandacht?' Riep Hïuda over het hele strand, waardoor de leuke jongen op keek.
Ik rolde met mijn ogen, en probeerde op te gaan staan, maar ze plaatste haar voet op mijn rug.
'Wat is er, Maartje? Kun je niet opstaan?' Vroeg ze met een zoet stemmetje. Een deel van mij wilde haar helemaal uitelkaar scheuren voor het feit dat ze me Maartje noemde, maar een ander deel van mij wilde haar terugpakken, en haar hard laten boeten.
'Jawel, alleen lig ik wel lekker!' Grijnsde ik vals.
De ogen van Hïuda spoten vuur en het leek of ze me ging vermoorden. Ze stapte van me af, en liep boos een paar meter weg.
'Mooi, nu kan ik naar mijn prins toe.' Glimlachte ik zelfvoldaan. En toen was het laatste beetje geduld dat ze had op. Krijsend vloog ze op me af, en probeerde me te raken waar ze maar kon.
Ik verdedigde me echter goed, maar ze had geoefend. Hïuda had oudere broers die haar altijd lastig vielen, dus ze kon aardig vechten.
De jongens verderop, die ons al die tijd zwijgend aangestaard hadden, kwamen nu in actie, en renden op ons af. Vier van hen, haalde Hïuda van me af, en probeerde haar te kalmeren.

Uiteindelijk hadden ze Hïuda met de auto weggevoerd, en waren mijn vriendinnen naar huis gegaan. Alleen de leuke jongen met de bruine krullen was er nog.
Bezorgd keek hij me aan, en mijn hart verwarmde zich direct. Hij was zo leuk, en nog leuker als hij dichtbij was.
'Gaat het ..?' Begon hij, maar bleef haken in zijn zin.
'Annemarije, maar zeg maar Anne.' Glimlachte ik charmant.
Een fonkeling ontstond in zijn ogen, en bij deed een stap naar me toe.
'Gaat het Anne?' Prevelde hij zacht.
Ik knikte langzaam en bleef in zjn mooie ogen kijken.
'Maar hoe heet jij?' Fluisterde ik, om het mooie moment niet te verstoren.
'Harry, maar zag maar Haz.' Glimlachte hij. Ik grinnikte even, en maakte aanstalten om terug naar mijn fiets te lopen.
'Kom laat me je helpen.' Zei hij met een charmante glimlach en een vluchtige knipoog. Hij tilde me op, en hield me gemakkelijk in zijn sterke armen vast. Hij begon te lopen.

Ik voelde het bloed langzaam maar zeker naar mijn wangen stromen, en giechelde zacht. Ik probeerde mijn hoofd van hem af te wenden, maar met twee vingers liet hij mijn hoofd weer naar hem keren.
'Je bent schattig als je bloost.' Prevelde hij, en een twinkeling verscheen weer in zijn ogen.
Toen we bij mijn fiets aankwamen, zette hij me neer. We stonden wel heel dicht bij elkaar. Genietend van elkaar.
'Zal ik je fiets geven?' Fluisterde hij zacht naar me.
'Nee, dat is niet nodig.'
Hij lachte even en richte toen zijn volledige aandacht op mij, terwijl hij mijn hadnen vastpakte.
'Ik wil je wel iets anders geven.'
Er verscheen een ondeugende blik in zijn ogen, en nieuwsgierig ging ik dichter tegen hem aanstaan.
'Oh ja, wat dan?'
'Dit!' Zei hij alleen maar, en drukte toen zachtjes zijn lippen op de mijne.