Raburi raburu

het was koud. ze zat in elkaar gedoken onder een boom.
ze had regenboog kleurig haar dat slap over haar gezicht viel. haar lichaam schokte omdat ze huilde. de pestkoppen hadden haar weer uit gescholden. waarom moest ze dan ook zo anders zijn. ze dacht aan haar ouders. ze dacht aan iedereen in de stad. haar ouders waren lief voor haar geweest tot dat junko kwam. ze had haar ouders verbrand. raburi's gedachten werden wazig. het begon te regenen. ze huilde net zo lang tot dat er iemand kwam om haar weer weg te jagen. ze rende terug naar het weeshuis. ze raakte haar arm aan die nog steeds blauw was van de man die haar had weg gejaagd. ze was bij het weeshuis aangekomen. de bazin van het weeshuis keek haar boos aan. raburi je kleren zijn alweer vies en nat. we hebben niet zoveel geld om je elke keer weer nieuwe kleding te geven. raburi zuchte en ze ging naar de meisjes zaal. alle meisjes lachte meteen toen ze binnen was. een meisje ume genaamd kwam naar haar toe. ze grijnsde want ze had de arm van raburi gezien. ''kijk eens jongens.'' ze kneep er in zodat raburi het uitgilde van de pijn. er kwamen tranen in haar ogen. ume glimlachte.''ahh heeft onze kleine raburi pijn.'' raburi schudde haar hoofd en ze probeerde haar arm terug te trekken, maar omdat ume die nog vast had deed het alleen maar meer pijn. raburi begon nu echt te huilen want ze viel bijna flauw. ume lachte alleen maar en twee andere meisjes (temari en mari) begonnen raburi te trappen. nog een paar andere meisjes kwamen te voorschijn en begonnen haar te knijpen aan haar haar te trekken en de slaan. raburi voelde zich duizelig en misselijk. ze zag alles wazig. opeens trapte ume haar recht in haar maag. raburi stopte met huilen en ze zakte in elkaar. de andere meisjes lachte triomfantelijk behalve chowa. ze kon niet geloven dat ze zo gemeen was. ze haalde diep adem en ze nam zich voor nooit meer gemeen te doen tegen raburi. iedereen ging naar zijn be behalve raburi die nog niet was bijgekomen en chowa die zicht zorgen maakte. chowa tilde raburi op en legde haar in bed. zij zelf ging ook slapen. de volgende morgen werd raburi wakker. ze knipperde met haar ogen en ze strekte zicht uit. w-waar w-wie. ze zag chowa boven haar hoofd en ze gilde het uit. ''kom op raburi we moeten gaan vandaag gaan ze kiezen wie er maids worden van de prinses. ik knipperde met mijn ogen. 'p-prinses wat?'' ''junko gek, omdat haar ouders dood zijn is zij de koningin toch?'' raburi schudde haar hoofd. ''ik wil niet voor junko werken.'' als je niet meekomt ben je sowieso een maid'' chowa trok haar uit bed en raburi gilde het uit van pijn ze had nog allemaal pijnlijke plekken van gister. ze stond op en kleedde zich aan. snel verzamelde iedereen zich in de grote zaal. er kwam een butler van de child (achternaam van junko) familie. hij had allemaal verband voor zijn ogen maar toch kon hij blijkbaar zien. raburi en chowa rilde even. ze stonden allemaal in een nette rij en de butler pakte een rol waar waarschijnlijk namen op stonden. ''geachte dames.''''hierbij is de lijst van de namen van de mensen die de nieuwe maids worden.'' er steeg even een geroezemoes op ''ik zal ze op volgorde zeggen wie word de hoofd maid en wie de kleintjes, als je dit werk niet aankunt zul je automatisch worden vermoord'' hij glimlachte even. '' als oppermaid verwelkomen wij leila.'' leila bloosde en kwam naar voren. ze buigde voor de butler en ze ging achter hem staan. ''voor de rest zijn gekozen mari, temari, ejica, kishu, yomi, mizuki, meji, avril, coco..'' hij stopte even en iedereen kwam naar voren. hij keek nog even op de lijst ''het spijt me dames we missen nog iemand.'' hij keek in het rond en keek toen naar raburi en chowa. ''en de laatste maid is... CHOWA'' raburi keek chowa geschrokken aan. de enige die aardig deed voor haar was gewoon weg...
raburi keek naar de grond en rende toen weg tot ze bij de boom was gekomen van gisteren. ze huilde. opeens hoorde ze voetstappen. ze keek betraand op. er was een jongen. hij had het zelfde regenboog haar als haar. hij stak een hand naar haar uit. ''mooie meisjes moeten niet huilen. kom raburi dan gaan we lol hebben.'' ze keek wantrouwig toe maar toen pakte zij zijn hand. hij had het zelfde haar als haar. ze kon het niet geloven. hij trok haar om hoog. samen gingen ze spelen. ze klommen in bomen ze aten brood. en zo gingen er vijf jaar voorbij. raburi was nu 16 en raburu 17. samen deden ze nog steeds alles samen. ze waren echte vrienden vrienden. tot op een dag raburi een uitnodiging kreeg om langs te komen bij chowa. ze haalde haar schouders op en ze ging er samen heen met raburu. ze keek het kasteel in. allemaal te netjes dacht ze bij zich zelf. ze zag chowa. die was ondertussen al 18 geworden. ze was prachtig geworden. haar bruine lange haar was nog langer geworden. ze dronken wat thee praatte bij. raburu bekeek ondertussen het kasteel. raburi rekte zich uit en het werd eens tijd dat ze gingen. ze zocht naar raburu. ze keek overal tot ze bij de voordeur kwam en raburu's hoofd op een speer was gezet.