001

ik voelde de koude wind zacht langs mijn huid strelen, terwijl er een zachte motregen me in mijn gezicht sloeg. ik zat altijd in mijn raamkozijn, het kalmeerde me. maar beter ook, anders had ik zeker doorgedraaid. de zoveelste ruzie, en voor de zoveelste keer blauwe plekken. ik had er zo genoeg van...
en altijd gaat het over niets! over zoiets stomzinnigs als een examefeest. ik had ook eigenlijk al geen zin meer om te gaan... ik had geen zin in de kut opmerkingen die ze gingen maken, en de klappen die ik zal krijgen.
'Rose, kom je even naar beneden?'
natuurlijk, het zoveelste smoesje om me uiteindelijk weer uit te schelden. zuchtend loop ik naar beneden. en daar zitten mijn vader en moeder lachend aan de tafel met een fles wijn voor zich. typisch..
omdat ik de deur perongelijk net ietsje te hard dichtduw, staat mijn vader op loopt naar me toe, en trekt me aan mijn haren naar de tafel toe. ik voel de pijn allang niet meer.
'de volgende keer dat je de deur zo dichtdoet, ram ik je met je smoel door de deur heen'. hij smijt me op een stoel.
het was een hele lange tijd stil. uit het niets duwt mijn moeder haar wijnglas om. verschrikt spring ik op.
meteen voel ik de ruze hand op mijn gezicht die me de grond in boord.
'wel godverdomme! kijk wat je doet lelijk secreet! zomaar het glas van je moeder omgooien!'
'dat deed ik niet!'
'en nu ook nog godverdomme liegen? vies vuil klote kind. kom hier!'
van alle kanten voel ik vuistslagen. en het word zwart voor mijn ogen. het enige wat ik denk is: waarom, waarom, waarom!!
opeens laat mijn vader me los. zacht grinnikent begint hij te lachen. ik kijk verward om me heen, ik zie mijn moeder op de bank tv kijken. alsof er niets is gebeurd. opeens voel ik een hand onder mijn kin, die me langzaam optilt.
'wij zijn klaar met je, rot op'.
verward kijk ik hem aan. bedoeld hij nou...
'dus je tieft nu op uit huis. kolere kind, je moeder had meteen naar de abortus kliniek moeten gaan. nou vooruit! of moet ik het eigenhandig doen?'

buiten regent het zacht. ik ben uit huis gezet... het is echt gebeurd.
vrienden heb ik niet, dus waar ga ik naartoe??

doelloos loop ik over de donkere straten, de straatlantaarns steeds doffer wordend, precies zoals ik me voelde. ik werd uit mijn gedachtes gehaald door een vaag "i want, i want, i want but that's crazy'.
das waar ook! ik kan altijd naar school gaan. als ik toch verder niets meer in mijn leven te zoeken heb, bezat ik mezelf maar. ik ben er klaar mee.