~03~ Valentijn

Oh nee. Het is weer zover. Valentijn is op zijn weg. Ieder jaar is het weer van hetzelfde. Alle koppeltjes lekker klef doen, ik moet er niet meteen van hebben. Maar dat komt vooral omdat ik zelf geen vriendje heb, denk ik.

Alhoewel… ik moest denken aan Tom, mijn beste vriend. We waren dat al 2 jaar. Ook al durfde ik het zelf niet toegeven, ik voelde wat voor hem en ik dacht dat het wederzijds was. Dacht ik, want anders had ik op deze stront dag, Valentijn, wel een briefje van hem gekregen.
Ik stond tegen mijn zin op maar toch had ik hoop. Misschien zou hij, als hij me zag op de fiets, wel iets zeggen? Tom en ik gingen iedere dag samen met de fiets naar school. Ja, dan zou hij zeker en vast wel een move doen. Ik was al ietsje beter gezind toen ik dan uiteindelijk met mijn fiets ging vertrekken. Toen ik op de plaats toekwam waar we altijd afspraken, om 7u30, stond hij er echter nog niet. Dat was niet van zijn gewoonte, want Tom was altijd de vroege vogel van ons 2, maar iedereen kon wel eens te laat zijn dus bleef ik wachten. Het werd 7u45, 7u55, 8u,… dit was niet normaal. Waarom kwam hij niet af? Was dit zijn manier om tegen me te zeggen dat hij me niet zag zitten? Er liep een traan over mijn wang, en ik begon te huilen. Vlug fietste ik naar school. Ik ging zeker te laat zijn maar dat kon me niet schelen. Ik kon alleen aan Tom denken met zijn mooie blonde haren en zijn topaas ogen waarin ik kon verdrinken.

Toen ik toe kwam op school was zoals verwacht de bel al gegaan. Wat een kut Valentijn. Ik droogde mijn tranen en het begon te regenen. Leuk, dat kon er ook nog bij. Ik ging eerst naar het toilet om me op te frissen en daarna haastte ik me naar mijn eerste vak, Frans.
Ik kwam binnen in de klas en wierp meteen een blik op mijn beste vriendin, Ellen. Al een geluk dat Tom niet in mijn klas zat, anders had ik hem onder ogen moeten komen en daar had ik echt geen zin in. Ellen wierp een bezorgde blik op me en focuste zich daarna weer op de les. Toen de bel nog een keer ging kwam Ellen naar me toe en vertelde ik haar heel mijn verhaal van wat er in de ochtend gebeurd was.
‘Dus je hebt echt gevoelens voor hem? Waarom heb je mij dat niet eerder vertelt, Marie!’
‘Sorry Ellen, maar ik dacht gewoon dat je mij dan ging uitlachen en zeggen waar ik bang voor was en wat nu dus duidelijk is gebleken: Hij ziet me niet zitten.’
‘Dat moet je niet zeggen, hij zal vast een goede reden hebben.’ Maar zelf bij Ellen hoorde je de twijfeling in haar stem.

Het volgende uur hadden we LO en de hoop kwam weer opdagen. Tom kwam me na de les altijd aan de uitgang van de sporthal opwachten, zou hij dat nu ook doen? En ja hoor, aan het einde van de les toen ik buiten kwam stond hij daar, en Ellen liet ons alleen.
‘Hey’, zei hij verlegen.
‘Hoi’, gaf ik kort antwoord en ik liep stug verder.
‘Wacht, Marie, ben je boos op mij ofzo?’
Ja natuurlijk ben ik boos op je, sukkel! ‘nheu hoor, alles in orde, leuke fietstocht gehad deze morgen?’ vroeg ik sarcastisch. Tom bleef staan en achtervolgde me niet langer. Ik voelde weer tranen in mijn ogen branden en liep nog rapper door naar Ellen.

Heel de dag ging super slecht. Niet alleen omdat ik niet meer tegen Tom had gepraat en we elkaar compleet negeerde, maar ook omdat ik slechte toetsen terug kreeg, mijn voet omsloeg en ruzie kreeg met mijn papa. Happy Valentijn , zou ik zo zeggen.
‘Marie, kun je eens de oude krant uit de papiervuilbak halen?’ vroeg mijn mama.
‘jha-a!’ antwoordde ik geïrriteerd.
Ik liep naar de garage waar het oud-papier lag en zocht de krant. Ik graaide wat tussen de papieren en mijn adem stokte toen ik op een roze enveloppe mijn naam in Tom’ s geschrift zag staan. Wat had dit te betekenen? Met trillende vingers maakte ik de enveloppe open waarin een klein papiertje in stak:

Marie,
Wil jij mijn Valentijn zijn?
Liefs, Tom

Ik kon nog juist een gilletje onderdrukken. Daarom dat Tom niet was komen opdagen met de fiets, hij dacht dat ik hem had afgewezen! Ik rende naar de keuken waar mijn mama stond te koken.
‘En, heb je de krant gevonden?’ vroeg ze. Maar die krant kon me geen moer meer schelen. Ik rende door naar de kapstok, trok mijn jas aan samen met mijn schoenen en ging mijn fiets in het tuinhuis halen. Tom had nu voetbaltraining en omdat ik wist dat hij altijd met de fiets ging, zou ik een briefje aan zijn fiets hangen om me te verontschuldigen.


Ik stond voor Tom zijn fiets met het briefje in mijn hand.

Tom,
Ik zou niets liever willen dan je Valentijn zijn.
Liefs, Marie

Juist toen ik het briefje op zijn fiets had gelegd en me omdraaide hoorde ik een stem achter me die ik uit de duizenden zou kunnen herkennen.
‘Marie?’
Ik draaide me traag om. Daar stond hij dan. Zijn blonde haar nog in de war van het trainen en zijn super lichaam helemaal afgetraind.
‘Wat doe jij hier?’ vroeg ik verbaasd. Dat was best een domme vraag. Hij grinnikte.
‘dat zou ik eerder aan jou vragen.’
‘Euhm…’ ik wierp zenuwachtig een blik op het briefje en hij zag het. Hij liep er twijfelend naartoe en las het. Ik zag zijn ogen groot worden.
‘Dus jij… jij wilt mijn Valentijn zijn?’ vroeg hij beschaamd en hij keek naar de grond.
‘Ik zag je briefje pas in de avond…’ mijn zin bleef wat in de lucht hangen en zonder dat ik het doorhad kwam hij dichter naar me toe en drukte zijn zachte lippen op die van mij.
‘Marie?’ prevelde hij tegen mijn lippen.
‘hm-hm’
‘Ik hou van jou.’ De woorden waren zo simpel maar toch ontplofte er iets in mijn buik.
‘Ik ook van jou.’ was mijn simpele antwoord. Heel mijn dag was weer goed.