22.1

      De geuren van koffie en gebak traden me tegemoet toen ik de rest van de groep de Starbucks in volgde. Hoewel het heerlijk weer was, waren alle tafeltjes in de zaak bezet, voornamelijk door groepjes van ongeveer onze leeftijd. Jasmin bestelde voor ons beiden, want ik was erachter gekomen dat ik mijn pinpas in Nederland was vergeten.
      Met onze koffies in onze handen liepen we even later weer naar buiten, op zoek naar een vrij tafeltje op het terras. De koude wind speelde met mijn jurkje en liet het opvliegen, waardoor ik met een rood hoofd mijn hand tegen de rok aansloeg om ervoor te zorgen dat niemand mijn onderbroek te zien zou krijgen. Waarom had ik Jasmin ook alweer laten uitkiezen wat ik zou dragen? Eigenlijk had ik sowieso al een hekel aan jurkjes, maar het leek erop dat deze week vol rokjes mijn afkeer ervan had verdrongen.
      'Het ziet ernaar uit dat hier geen plek voor ons is...' Jasmin keek beteuterd en begon langzaam het terras af te lopen. Ik bedacht me opeens iets en drukte mijn koffie in haar handen.
      'Wacht, ik ga nog even naar de wc!' Ik haastte me naar binnen en slalomde tussen de tafeltjes door. In de hoek van de zaak, vlakbij het halletje van de toiletten, zat een groepje dat ook van onze school afkomstig was. Het was er een beetje donker en omdat mijn ogen aan het licht van buiten waren gewend, kon ik niet zo heel veel zien. Ineens doemden er vlak voor me twee bekende ogen op, die me lieten verstijven, alsof ze een ijsstraal uitzonden.
      Vlak onder de ogen verscheen een rij witte tanden – hij lachte naar me. O, god. Ik voelde hoe een hand mijn arm voorzichtig omsloot en probeerde de schapenblik van mijn gezicht te krijgen.
      'Hé,' fluisterde hij, 'wat toevallig.' Hij stond op en leidde me het halletje in. Als een willoos hondje, een treintje aan een touwtje volgde ik hem en zag hoe zijn gezicht dichter bij het mijne kwam. Mijn hart probeerde door mijn keel omhoog te springen, mijn longen leken niet meer te werken. Ik sloot mijn ogen om mezelf tot rust te brengen en voelde hoe mijn lichaam ineens omklapte, om als een lappenpop in elkaar te storten. Verschrikt opende ik mijn ogen weer en zag tot mijn verbazing dat ik nog steeds stond. Toen werd mijn hoofd ineens vreemd licht en ging het licht uit.