~02~ Verliefd en verlegen

Nonchalant streek ik een van mijn krullen achter mijn oor, zodat ik beter naar hem kon kijken.
Toen ik zijn bruine haren zag, en zijn lippen die een lach vormden omdat hij aan het praten was met zijn vriend, beet ik op mijn lip om niet ook te glimlachen. Hij was zo perfect.
Daarna keek ik weer even naar links, waar Nina zat. Veelbetekenend keek ze me aan. Ik voelde hoe mijn wangen rood werden en ik sloeg mijn ogen neer naar de tafel.
Ze legde haar hand op mijn arm. 'Ga na de les naar hem toe. Ik weet hoe leuk je hem vindt.'
Maar ik schudde mijn hoofd. De gedachte alleen al, praten met hem. Hem, de jongen op wie ik al een jaar verliefd was. Ik zou alleen nog maar woorden uit kunnen brengen die nergens op sloegen. Ik zou gaan stotteren. Ik zou gaan blozen. Hij zou me recht in mijn gezicht uitlachen en de hele klas zou het dan weten. Nee, dat mocht niet. Dan was mijn leven sowieso voorbij.
Het was al erg, omdat ik wist dat hij me toch nooit leuk zou vinden. Maar toch kon ik het niet helpen. Elke les dwaalden mijn ogen weer af naar hem, en ik lette niet meer op de woorden van de leraar. 's Nachts droomde ik over hem, en 's ochtends was hij het eerste wat er in mijn hoofd opkwam. Ik kon niet stoppen met aan hem denken.
Ik voelde een paar vingers op mijn rug en draaide me om. Michelle, een andere vriendin van mij, keek me lachend aan.
'Weer aan het dromen over Nathan?'
Vluchtig keek ik om me heen. Had niemand het gehoord?
Gelukkig niet.
Ik keek omhoog terwijl ik langzaam knikte.
'Je moet het echt eens laten merken.'
Maar weer schudde ik mijn hoofd. Hoe zag ze dat voor zich?
'Hij vindt je echt wel leuk, zelfs ík zie dat!' mengde Shana zich in het gesprek. Zij was normaal gesproken altijd heel verlegen en wist niks over jongens.
Ik wierp nog een blik op hem.
'Hoe kun jij dat nou weer weten?' vroeg ik. 'Jij kent hem niet eens zo goed.'
'Geloof me, het is overduidelijk.'
Ik draaide me om en zei de rest van de les niks meer.

De bel ging en ik pakte mijn tas in. Met mijn vriendinnen liep ik de klas uit, ik zweeg nog steeds. Ik zou niet doen wat ze tegen me zeiden, daar was ik veel te verlegen voor.
Toen ik de deur passeerde en in een hoek naar rechts wilde lopen, knalde ik bijna tegen een lichaam aan. Ik keek omhoog en gelijk weer omlaag. Zijn borst was op ooghoogte en ik hoorde zijn hart kloppen tegen dat van mij aan.
'Hé, ik zou je graag even willen spreken, kan dat?'
Ongelofelijk. Had hij dat zojuist echt gezegd? Híj? Nathan?
Ik kon geen woord tegen hem uitbrengen. Ik hoorde gegiechel naast me.
'Onder vier ogen?'
'Ja, natuurlijk, we laten jullie wel eventjes alleen.'
Ik zag mijn vriendinnen achter zijn rug weglopen en steeds omkijken. Ze staken hun duimen omhoog, en ik werd er alleen nog maar zenuwachtiger van.
Ik haalde diep adem, heel diep, en keek hem toen in zijn ogen. Toen ik zag dat hij terugstaarde, werd de grond opeens weer heel interessant.
Ik voelde twee vingers onder mijn kin. Mijn hoofd werd opgetild. Door hem. Zijn vingers hadden mijn huid aangeraakt.
Hij was warm. Veel te warm. Hij had me aangeraakt! Ik zou mijn hoofd niet meer wassen.
Hij dwong me om recht in zijn oceaanblauwe ogen te kijken en ik zag de glinstering erin.
'Niet verlegen zijn.'
Een kriebel ontsnapte uit mijn maag. Hij praatte tegen me! Voor het eerst in een jaar, het jaar dat ik hem al meer dan speciaal vond. Ik durfde niks, en hij kwam na een jaar zelf naar me toe!
'Ik ben verliefd op je, Olivia.'
Nee. Nee. Die woorden waren niet uit zijn mond gekomen daarnet. Ik was aan het dromen, zeker weten.
Maar ik droomde niet, want de warme lippen die ik daarna voelde, waren echt, en ze streelden die van mij.