XCII

Alice Potter

Ik mis hem.
Remus is constant in mijn gedachten. Ik heb al een aantal keren de neiging om naar hem toe te gaan moeten onderdrukken. Hij heeft een fout gemaakt, híj heeft een geheim gehouden, een groot geheim. Híj moet het oplossen.
Ergens weet ik dat dat erg onwaarschijnlijk is, hij heeft zelf gezegd dat hij het niet kon. Maar ik heb hoop. Hoop dat hij het wel kan, dat hij het aandurft.
Ik word uit mijn gedachten gerukt als de deur open slaat en Marinda haast huppelend naar binnen komt. Als ze ziet dat ik er ben, houdt ze snel op. 'Wat?' vraagt ze.
Ik schud mijn hoofd. 'Niks.'
Ze zucht. 'Remus zag er niet zo goed uit vandaag. Ik bedoel, niet dat ik hem normaal erg aantrekkelijk vind of zo, maar hij zag eruit alsof hij al dagen niet geslapen had. Net als jij.'
'Dank je.'
Marinda kijkt me bezorgd aan. 'Moet je niet met hem gaan praten?'
Ik haal mijn schouders op. 'Dat wil hij toch niet,' mompel ik.
'Net zomin als jij.' Ze kijkt me veelbetekenend aan, waarna ze zucht. 'Hij mist je. Net als ik.'
‘Net als jij?’
‘Je bent er niet meer, Alice. Ik zei gister tegen je dat ik iemand wel kon vermoorden, je zei dat ik het maar moest gaan doen…’
‘Echt waar?’ Ik vraag het meer aan mezelf dan aan haar. Als ik erover nadenk kan ik me niet meer herinneren dat we gisteren überhaupt gepraat hebben… ‘Ander onderwerp.’ Ik negeer Marinda’s zucht. ‘Waarom ben jij zo vrolijk?’
‘Misschien heb ik een date,’ zegt ze snel, ‘maar daar gaat het niet om. Jij moet-’
Ik laat haar niet uitpraten, ik weet toch wel wat ze gaat zeggen. Ik moet met Remus praten, maar dat gaat toch niet gebeuren, hij wil niet met me praten. ‘Een date? Met wie?’ Ik probeer zo geïnteresseerd mogelijk te klinken.
Ze twijfelt even, maar dan wint haar enthousiasme en komt ze naast me zitten. ‘Met Sirius. Ik had je verteld dat hij wat… normaler deed, toch? Nou, sindsdien zijn we soms gaan praten en zo en toen vroeg hij ineens of ik met hem mee naar Zweinsveld ging.’
Marinda ratelt nog een tijdje door over Sirius en ik knik glimlachend, maar luister eigenlijk helemaal niet.
‘Kom je mee?’ Marinda staat ineens naast mijn bed.
‘He, wat?’ Verbaasd kijk ik haar aan. ‘Waar naartoe?’
‘De Grote Zaal.’ Ze kijkt me doordringend aan. ‘Avondeten,’ zegt ze dan langzaam.
‘Oh, ja.’ Ik glimlach snel even naar haar.

In de Grote Zaal wil ik me meteen omkeren, maar Marinda trekt me mee naar de tafel. ‘Zit en eet,’ zegt ze.
Ik zag Remus. Marinda heeft gelijk, hij ziet er slecht uit. Ik waag het nog een keer in zijn richting te kijken en zie dat hij afwezig in zijn eten zit te prikken.

---
Deze had ook al gister gemoeten Ik ben zo vergeetachtig. Morgen weer, hoop ik.