The new kid *16*

Ik was aan het fietsen. De woorden die Alice vanmorgen tegen me zei galmden door mijn hoofd heen. 'Ik vertrouw het niet, er is iets wat Mike achterhoud.' Alice was niet haarzelf. Niet vrolijk, hyperend of irritant. Dat verontruste me het meest. De hele training was ik bezig met alle woorden die Alice had gezegd te ontraffelen. Waardoor Jasper een bal "perongeluk" tegen mijn hoofd heeft aangeschoten. De weg die ik aan het fietsen was druk. Er waren overal kinderen aan het spelen op de straat. Mensen die hun auto aan het wassen waren. Kinderen van school die samen aan het skaten waren. Een oud vrouwtje dat haar tuintje aan het bijsproeien was. Ik fietste het voorbij en reed richting het huis van Mike. Ik had om gefietst. Zodat ik bij de achterkant van het huis aankwam. Ik zette mijn fiets tegen de schuur aan en liep naar de voorkant van het huis. Toen ik bij de hoek van de garage was hoorde ik Mike schreewen. Ik verstijfde.
'KAN IK ER WAT AAN DOEN?! IK HEB HIER OOK NIET OM GEVRAAGT!' Het was even stil. Toen ging Mike weer verder zonder haar stem te verheffen. 'Sorry, het werd gewoon te veel. Ik had niet zo mogen uitvallen. Er zal geen volgende keer meer zijn.'
'Dat is je geraden.' Snauwde een mannen stem, die ik niet kende. Dus was hij niet van Johnson city. De stem klonk van iemand begin de 40. Ik keek om de hoek van de schuur. Er stond een busje op straat waar een vent tegen aan leunde. Hij had lichtbruin haar dat kort was geknipt. Hij droeg een zwart pak en had er een lichtblauw overhemd onder. Hij had zijn armen over elkaar geslagen terwijl hij naar Mike staarde die tegenover hem stond. De man praatte weer verder met een kalme stem 'Maar bouw het de volgende keer niet op. Als je nou elke dag met Samantha belt. Misschien...'
Mike grinnikte. 'Sam?'
'Dat is de enige die ik van naam ken.' gaf hij toe met een schaapachtig lachje op zijn gezicht. Mike schudde lachend haar hoofd.
'Nee, ik denk dat ik dan toch liever Kim bel.'
'Is ze betrouwbaar?'
'Dat je me die vraag durft te stellen. En ja.' De vent keek op zijn horloge.
'Het is kwart over 2, zal ik wat eten bij de supermarkt gaan halen sinds er nu 2 monden te voeren zijn?'
'Is goed.' Zei Mike afwezig terwijl ze de straat in staarde.
'Wat wil je eten?' Vroeg de vent. Mike reageerde niet terwijl ze niet steeds in de staat aan het turen was. 'Hallo, ik heb het tegen jouw.'
Mike schudde haar hoofd even. 'Sorry, waar had je het over?'
'Over wat voor eten jij wilt.'
'O, pasta zou lekker zijn.'
'Nou, dan zie ik je straks weer, schat.' Ze schoten allebij in de lach.
'Tot zo.' Wist Mike er nog tussendoor de zeggen. De vent stapte, nog steeds lachend, het busje in. En reed weg. Mike zwaaide hem uit. Ze liep naar het trapje toe, dat voor het huis stond en ging er op zitten.
Ik had echt geen flouw idee waar Mike en die vent het over hadden. ze praatte serieus in raadsels. Kim? Sam? Er zat wel een Sam bij ons op school maar daar was Mike nog nooit bij in de buurt gekomen. En waarom schoten ze in de lach, bij die doodgewone zin? Zou ik het aan Mike vragen of gewoon doen alsof ik het hele gesprek niet had gehoord? Ik liep na een minuut de hoek van de garage om en groette Mike, die met met een schitterende glimlach aan zat te kijken.
'Klaar voor je bijles of wil je eerst nog even van de heerlijke zon genieten?' Vroeg ze.
'We kunnen ook bijde tegelijkertijd doen.' Zei ik. Mike keek me vragend aan. 'Het huiswerk buiten in de zon maken.' Dat was toch niet zo moeilijk om te bedenken? Nou, er waren toch wel een paar steekjes los bij haar dus moest ik me daar niet zo'n zorgen om te maken.
'God, dat ik daar niet aan had gedacht.' Mompelde ze zachtjes in zichzelf. 'We kunnen in de achtertuin zitten? daar staan een stel tuinmeubelen.' Zei ze wat harder.
'Tuurlijk.' Zei ik. Ze stond op en liep het huis in. Ze deed de achterdeur open en liep de tuin in. De tuin stond vol bloemen. De geur van rozen en lavendel drong mijn neus in. Mike ging aan de tafel zitten en gebaarde dat ik dat ook moest doen. Ik ging naast haar zitten en pakte mijn wiskunde boek en schift uit mijn tas. Na een uurtje begon in éindelijk een beetje door te krijgen hoe het moest. Mike legde heel goed uit maar ik was gewoon traag van begrip als het om wiskunde ging. We waren even gestopt om wat te drinken te halen toen ik door het raam het busje weer zag staan.
'Uhm, Mike, ken je die gast?' vroeg ik aan haar. Natuurlijk wist ik het antwoord al maar misschien zou ze ook zeggen wie het was.
Mike keek door het raam op het moment dat die vent voor de auto langs liep om naar het huis toe te gaan. 'O, dat is mijn vader.' Zei Mike zonder veel interesse. Haar vader dus. Zeer interesant.
De deur ging open en Mike's "vader" liep naar de keuken. 'Hey Mike, en wie is dit?' vroeg de vent met oprechte interesse.
'Ik ben Nick, ik zit bij Mike op school.' Zei ik terwijl ik mijn hand uitstak. Hij pakte mijn hand en schudde die.
'David. Ik ben Mike's vader.' Hij drukte zijn lippen op elkaar om niet in de lach te schieten. Wat had die gast daar toch mee.
'Het is een genoegen om U te ontmoeten.' Zei ik uiterst beleeft.
'Volgens mij had Mike al iets over je gezegd.' Zei David. Hij gaf een blik aan Mike die ik niet snapte. Mike knikte alleen. 'Maar ik moet nog wat papierwerk afmaken. Dus ga gerust verder met waar jullie mee bezig waren.'
'Misschien zie ik u zo nog even.'
'Misschien.' zie hij en hij keek me verdacht aan. Hij wisselde nog een blik met Mike en liep toen de trap op naar de studeerkamer.
'Let maar niet op hem, hij doet altijd zo als er een jongen is.' Ze kijkt even langs me. 'Maar je moet er maar niet op letten.' Mike gaf me een glas terwijl ze naar de tuin toe liep. Ik keek nog even naar de deur van de studeerkamer maar ging toen, achter haar aan, de tuin in. Na nog veel ploeteren met wiskunde, en héél veel geduld van Mike, lukte me het eindelijk om een stel sommen te snappen. Het was bijna 5 uur toen we éindelijk klaar waren.
We waren naar de voortuin gegaan om in de zon te blijven zitten. We waren nog wat aan het kletsen.
'Maar over gisteren.' begon ik. Ik was te nieuwschierig om er niet over te beginnen.
'Wil je er alsjeblieft niet over beginnen, echt nooit meer.' Smeekte ze haast.
Ik stak mijn handen in de lucht als teken van geruststelling. 'Ik zweer dat ik er niet over zal beginnen. Oke?' Ze knikte. Ik keek naar de zon. Die stond heel erg laag voor half 6. Ik keek op mijn horloge.
'Shit, half 7, ik moet naar huis. Ik zie je nog wel, oke?' Ze glimlachte en ik rende naar mijn fiets. Ik racete naar huis om daar mijn ziedende moeder te zien. Kom nooit te laat voor het eten.


sorrry dat het zo lang duurde maar de volgende komt wat sneller... hoop ik