||Feeling 10

"Kan je alsjeblieft gewoon stoppen?!" Zuchtte ik, mijn moeder liep de hele dag al te zeggen dat Justin een slechte jongen was en ik werd er gek van. "Ik wil alleen maar zeggen dat hij je los maakt van je familie en dat hij je op het einde gaat kwetsen, net als je vorige vriendje. Face it, je bent waardeloos," ik was gekwetst. Deze woorden voelden als duizend messen die in mijn huid stoken en me langzaam kapot maakten. Ik wilde huilen, maar ik ging haar niet geven wat ze wilde. "Papa heeft mij niet alleen verlaten, jou ook!" Zei ik hard terug, je kon de woede in m'n stem horen bij elk woord wat ik zei. "Hij was alleen vertrokken omdat ik jou had, hij schaamde zichzelf. Ik zeg dit niet graag, maar ik schaamde mezelf ook!" Ik hield het niet meer, ik rende de trap op en sloeg de deur achter me dicht. Ik draaide het nummer van Justin. "Hey schat," hij klonk zo lief, maar het hielp niets op dat moment, ik huilde al. "Kom me alsjeblieft ophalen, ik wacht op de hoek van de straat," je kon nauwelijks verstaan wat ik zei door de vele tranen en mijn trillende stem. "Wat is er?" Hij klonk bezorgd, eindelijk iemand die om me gaf. "Haal me alsjeblieft op, ik vertel het je later," hij kwam eraan en ik hing op. Ik pakte een grote tas, stopte er wat kleding in, mij laptop stopte ik in de paarse laptop tas en pakte nog wat make-up. Ik klom uit het raam en rende naar de hoek van de straat waar ik op de zwarte range rover van Justin zou wachten. Het kon me niet schelen dat mijn ogen rood waren, in een sweater liep, geen make-up op had en mijn haar in een staart zat. Ik moest hier weg komen en zo snel mogelijk. Justin's range rover kwam de hoek om en hij stapte uit zodra hij me zag staan. Ik rende naar hem toe en hij sloeg zijn armen om me heen. Ik huilde, maar hij zei niets. Het leek alsof hij wist dat hij me alleen vast moest houden. Nadat ik uitgehuild was pakte hij mijn tas en legde hem in de achterbak. "Vertel me eens war er gebeurd is," zei hij terwijl we in de auto waren gaan zitten. Ik probeerde me te ontspannen en vertelde alles. "Sorry, het is mijn schuld. Als ik niet bij jou was geweest was dit allemaal niet gebeurd," zuchtte hij terwijl hij verder reed. Ik kon je vertellen dat hij niet erg blij was. "Justin, dit is niet jouw fout. Ik ben blij dat ze eindelijk een keer de waarheid heeft verteld. Ze heeft al die jaren tegen me gelogen en ik weet niet of ik nog wel terug naar huis moet gaan," Ik had geen zin om terug naar mama te gaan, maar uiteindelijk moest het wel. Wat moest ik anders? "Je gaat niet terug, blijf bij me, voor altijd. Ik geef om je Shanna," het klonk lief, ik moest een beetje lachen en schudde m'n hoofd. "Ik ben serieus," lachte hij en ik lachte zachtjes met hem mee. "Ik zal er over nadenken, geef me een week," we waren pas begonnen met daten en ik dacht dat het te vroeg was om samen te gaan wonen. Hij was wel de enige persoon die er op dit moment voor me was. "Je moet ook aan je moeder denken, je komt bij me wonen en ik wil jullie relatie niet verpesten," zei ik. "Oh Shanna, maak je geen zorgen over mijn moeder," twee minuten gelden zat ik nog te huilen en ik lachte ik weer. Justin wist me ook altijd op te vrolijken. De hele auto rit had hij muziek op gezet en we hadden samen meegezongen. Niemand had gedacht dat Justin Bieber in deze auto zat, hij was zo normaal. Ik moest een moeilijk beslissing nemen, of ik ging bij Justin wonen, maar dan liet ik ook mijn moeder en mijn kleine zusjes links liggen. Maar nu genoot ik van het kleine concert dat Justin en ik in de auto gaven. Just the two of us.