17. Jazz Mayden

Nadat Lisa vertrokken was zette ik een ander nummer op en draaide het volume helemaal open. Vandaag was er niemand anders in de dansschool, dus ik hoefde ook geen rekening te houden met anderen.
Zonder mijn gedachten toe te laten begonnen mijn spieren automatisch te reageren op de muziek. Mijn lichaam was zo gewend aan bepaalde bewegingen dat ik er niet eens meer over hoefde na te denken.
Ik was echter niet het persoon dat zonder nadenken kon. Ik dacht na over mijn leven van vroeger, en mijn leven van nu. De overloop van populair naar eenzaam, en van eenzaam naar bevriend met enkelen. Thuis in Seattle had ik veel vrienden gehad. Vrienden die niet merkten dat ik in mezelf keerde, vrienden die niet merkten dat ik onder de blauwe plekken en kleine wonden zat. Zelfs toen ik in drie jaar tijd twee keer met een mitella om mijn arm op school kwam en een ellenlange snee op mijn rechterarm had, hadden ze niets gemerkt.
Ik begon me langzaam van ze af te keren, liet ze vallen zoals zij mij lieten vallen terwijl ik ze nodig had.
De drie jaar tijd na de dood van mijn moeder had ik zelden de kans gehad om haar te missen. Rouwen had ik nooit mogen doen, en zodra mijn vader het merkte belandde ik weer in mijn persoonlijke hel.
Na drie jaar tijd had ik me er eindelijk overheen gezet. Ook al zou ik hierdoor nog een familielid, mijn enige familielid, verliezen, ik kon het niet meer. Ik kon niet meer naar zijn eeuwige verontschuldigingen luisteren om vervolgens weer geslagen te worden. Ik kon het niet meer aan om geslagen te worden omdat ik op mijn moeder leek. Ik kon het niet meer aan om die vier kleine woordjes te horen, die mijn hart altijd leken open te scheuren: “Ik houd van jou.”
Zodra ik achttien jaar was geworden, en dus meerderjarig, was ik het huis uit gevlucht. Vanaf het moment dat ik de eerste klap had ontvangen had ik al mijn geld gespaard om ooit weg te kunnen gaan.
Ik had niet eens afscheid van mijn vader genomen. Ik had een klein briefje naast de Whiskyfles gelegd, de plaats waar hij het altijd zou vinden.
“Houden van wordt niet gekenmerkt door blauwe plekken, botbreuken en verwondingen. Houden van gaat om de persoon, niet om de persoon waar de ander op lijkt. Ik ben niet mama, maar ik ben blij dat ik op háár lijk, en niet op jou. Ik zou het nooit in mijn hoofd halen om mijn eigen vlees en bloed, mijn familie, pijn te doen. Dat is de reden dat ik nooit iets terug deed. Ik houd niet van je, dat deed ik ooit, in een ver verleden. Zoek me niet op, zoek nooit contact en dan zijn we allebei gelukkig.”
Nog voordat mijn vader thuis had kunnen komen had ik een gammel koffertje gevuld met mijn persoonlijke spullen en kleren achter me aan getrokken en was met behulp van een taxi naar het vliegveld gegaan.
Toen ik eenmaal in London aankwam was het moeilijk om niet gek te worden. Hier stond ik dan, een mishandeld, gebroken meisje. Helemaal alleen en zonder enig besef van wat er zou gaan gebeuren.
Een klein, kaal appartement was vanaf dat moment mijn thuis geworden, mijn schuilplek.

Hallo lieve abo's! Willen jullie een reactie geven over hoe jullie het verhaal tot nu toe vinden? Zou me erg blij maken! X