Naar de politie

Chris loopt tegen mijn rug aan. ‘Waarom stop je met lopen’, vraagt hij. Ik kijk naar Marco die zijn been al klaar heeft om hem uit te steken. ‘Marco wou me laten struikelen’, zeg ik.
‘Oké dan’, zegt Chris. Hij kijkt vals naar Marco. We gaan aan een tafel zitten. We zitten nog geen minuut en dan gaat de bel.’Wacht even tot die drukte over is’, zeg ik.
‘Wat is er man. Je ziet bleek. Is er iets? Je kan het me gerust vertellen’.
‘Nee.. Nou.. Ik heb steeds visioenen sinds vanochtend. En ik elk van hen gebeurt er iets met jou.’
Hij kijkt me verbaasd aan. ‘En waarom wil je dan nu hier wachten? Heb je iets gezien?’
‘Nee maar ik ben bang dat ik wel wat zie, en misschien kan ik het de volgende keer niet tegenhouden.’
Chris knikt. Als de gang minder druk is lopen naar het lokaal. Eenmaal daar aan gekomen zijn een paar meisjes die naar ons staren. Een van hun is Kelsey, het meisje waar ik al een tijde een oogje op heb. Niet dat ik een kans maak. We gaan zitten. Er vliegt opeens een gummetje door de klas dat recht in Chris zijn oog komt. Iedereen begint te gillen. ‘Chris, bukken!’ roep ik. Hij doet meteen wat ik zeg. Het gummetje van mijn visioen beland op de lege stoel achter ons. ‘Wow..’ zegt Chris.
‘Die zou in je oog terechtkomen’, zeg ik met een bleek gezicht. ‘Ik word er echt gek van om te zien hoe jou alles over komt.’ Chris knikt. We zijn allebei een beetje in shock. ‘Dat was de derde keer al, toch?’ vraagt Chris. Het enige wat ik kan uitbrengen is “ja”.
De rest van de dag heb ik geen visioenen meer. Chris en ik spreken af dat ik bij hem kom logeren voor het geval dat ik weer een visioen krijg. Mijn moeder belt aan met een tas vol spullen. ‘Veel plezier’, zegt ze ongeïnteresseerd, en gaat weer weg. We nemen de spullen mee naar boven. We gooien ze op Chris’ bankbed. ‘Help me effe’, zegt hij. We tillen de bank op en klappen het uit tot een tweepersoonsbed. ‘Gaaf’, zeg ik. Ik leg mijn kussen en slaapzak op de andere helft van het bed. We praten even over wat er vandaag gebeurd is. Die visioenen zijn niet normaal. We overwegen om het aan zijn ouders te vertellen. Als we aan tafel zitten voor het eten beginnen we er over. ‘Mam’, zegt Chris. ‘Sebastiaan had vanochtend drie keer een visioen gehad waarin er iets met mij gebeurt. We hebben ze allemaal tegen kunnen houden..’ Marijke, zijn moeder, kijkt hem ongeloofwaardig aan. ‘Jullie kunnen goed dingen verzinnen jongens’, zegt ze terwijl ze een tweede bord vol schept.
‘Het is écht zo!’ zeg ik. Marijke is bezig om een stukje vlees uit de pan te halen. Hij glijd van haar vork en komt weer in de pan terecht. De jus plenst in Chris’ gezicht. Hij schreeuwt luid. ‘Chris, weg daar!’ roep ik. Chris springt net op tijd van de tafel weg, ik spring ook weg. De jus komt alleen een beetje op zijn shirt. De rest spettert tegen de stoel aan. Marijke springt van tafel weg van de schrik. ‘wow bijna raak. Dank je Bas’, zegt hij. Hij knuffelt me. ‘Als je niet was blijven logeren was ik waarschijnlijk met een verbrande kop op school gekomen morgen.’
‘Of je lag ik het ziekenhuis’, zeg ik. Ik staar voor me uit. ‘Het is dus echt waar..’ zegt Marijke. We knikken. Marijke kijkt als of ze een spook heeft gezien. Ze roept uit dat we de politie moeten bellen. We stemmen in. Even later zitten we met zijn allen op het politiebureau. Chris’ vader, Joost, is alleen thuis gebleven. Aan de agent vertellen we het hele verhaal over dat ik steeds visioenen krijg over dat Chris steeds iets ergs mee maakt. ‘Dus je zegt dat al die visioenen niet zijn uit gekomen..’ zegt de agent.
‘Ja dat klopt maar we hebben ze allemaal tegengehouden’, zeg ik. ‘als we dat niet hadden gedaan was hij bij de eerste visioen al dood geweest.’ De agent knikt. Hij schrijft een telefoonnummer op een briefje en geeft het aan Marijke. ‘Als u hier even contact mee kunt opnemen zou dat een stuk kunnen helpen.’

Als we ’s avonds weer thuis zijn belt Marijke het nummer dat haar gegeven is. Chris en ik zitten zo stil als mogelijk is, om mee te luisteren.
‘Met Marijke Maroon. De vriend van mijn zoon heeft de hele dag al visioenen over mijn zoon..’, zegt ze. Ze luistert wat er aan de andere kant van de lijn word gezegd. ‘Nou ik kan hem wel even geven dan kan hij het zelf even uitleggen.. Oké hier heeft u hem’. Ze geeft mij de telefoon. Ik hou heb aan mijn oor. ‘Hallo met Sebastiaan Snipper.. Of ik wil uitleggen.. Ja natuurlijk. Vanochtend had ik een visioen over dat mijn vriend Chris werd overreden. Later op die dag één over dat ik struikelde en hij viel over me heen, en onze hoofden stootten elkaar, en toen zat zijn hele hoofd onder de bloed. Bij de tekenles één over een gummetje die in zijn oog zou belanden, en net nog één over dat er hete jus in zijn gezicht kwam..´ Ik wacht een tijdje totdat ik antwoord krijg. De vrouw aan de andere kant zegt dat ik morgen even langs moet komen bij “Tijd Lezing” aan de Hofmansstraat, nummer 3. Chris en ik lopen naar boven. Ik plof neer op zijn bed. Hij komt naast me zitten. Chris zet de radio zachtjes aan. Ik neurie mee met de muziek. Als ik op de klok kijk zie ik dat het al 10 uur is. Ik gaap en zeg dat ik alvast ga slapen. Ik kruip onder de dekens en leg mijn kussen op mijn hoofd, zodat ik de muziek niet kan horen. Ik val al gauw in slaap.