~012~ I'll die in style

"CRUCIO!" Mijn gegil moest kilometers ver te horen zijn. Morgen had ik vast geen stem meer omdat mijn stembanden overbelast waren. Als ik morgen nog leef, bedacht ik me, kapotte stembanden waren daarmee vergeleken niks. Ik kronkelde en spartelde van de pijn. In de ogen van Voldemort stond pure leedvermaak te lezen en zijn mond hing half open in wat een glimlach moest voorstellen. Met een schok besefte ik me dat hij mij dit keer kleineerde. Ik lag daar gillend van de pijn op de grond, net zoals al zijn andere slachtoffers en ik besefte me dat als dit toch mijn einde was, ik wel in stijl zou doodgaan. Abrupt hield ik op met gillen en spartelen, het enige wat ik deed was Voldemort in zijn ogen kijken, terwijl de pijn langzaam erger werd omdat ik het juist negeerde en terwijl Voldemorts gezicht langzaam betrok. "Tisser Voldemort? Kan je er niet tegen als iemand sterker is dan jij?" zei ik met mijn meest irritante stem ervoor zorgend dat er geen teken van pijn te zien was. Zijn witte gezich betrok tot iets wat een grimas moest zijn en zijn mond bewoog krampachtig, alsof hij op het punt stond de vloek des doods uit te spreken maar twijfelde. Ik reageerde bliksemsnel, ik greep mijn toverstok en dacht onbewust aan Fred met een Voldemortmasker. "Rictu- MERLINS ONDERBROEK!" Ik had een fopstok gegrepen die nu - ironisch genoeg - verandert was in een onderbroek. veel deatheaters begonnen te gniffelen, een aantal kwamen niet meer bij van het lachen. Ik besefte dat de pijn van de cruciatusvloek verdwenen was, Voldemort had zijn toverstok niet meer op me gericht. Dit zwakke moment in hun verdedigende barriere rondom mij en Voldemort zou waarschijnlijk mijn laatste kans zijn en ik sprintte naar de twee schaterende deatheaters die het dichtst bij me stonden. Ik duwde hun zware lichamen opzij waardoor er eentje viel, ik hoopte op een tweede deatheater want met hoe minder ze achter me aan gingen, hoe veliger ik was. Er vlogen al lichtstralen naar mijn richting wat ervoor zorgde dat ik nog harder ging rennen. Ik vloog een deur in die eigenlijk alleen voor huiselfen was en daarom vrij klein, mijn lengte was me ditmaal in mijn voordeel. De schilderijengang kwam in zicht, de trap kraakte ontzettend toen ik naar boven vluchtte. Ik smeet de deur van mijn kamer open en daar trof ik Bellatrix aan. Ze stond naast het hoofdeinde van mijn bed en hield twee stukken papier vast. De deur viel met een klap dicht en haar ogen schoten wijd open, ze zag mij staan en een fractie van een seconde later was ze weg. Ik hoorde verschillende voetstappen de trap op sprintten en een stem vroeg aan Bellatrix: "Waar is ie, waar is Potter?" De deatheater die zojuist gepraat had zag de deur van deze kamer openstaan en ik reageerde bliksemsnel, ik ramde de deur dich en gooide er mijn volledige gewicht tegenaan. Pech voor mij was ik niet zwaar genoeg en de deur werd telkens een paar centimeter opengeduwd als ze ertegenaan beukten. Met trillende handen trok ik mijn toverstok, "Colloporus" fluisterde ik, zodat de woedende deatheaters niet op het idee zouden komen om alohomora te gebruiken. Mijn oog viel op Malfoys kast die nog geen meter van de deur af stond. "Locomotor kast." De kast werd van zijn plaats gehaald en kwam voor de deur neer. Met veel moeite duwde ik hem tegen de deur aan. Dat zou ze wel even bezig houden. Ik sprintte naar de twee stukjes papier, het bleek een brief ofzo te zijn. "Mijn brief," mompelde ik geschokt. Ik zocht door de rommel in mijn nachtkastje om een stukje fantastape te vinden, natuurlijk lag het helemaal onderaan. Eventjes later smeet ik de twee helften van de brief met mijn excuses dat ik weg was op het bed en probeerde ik ze op een goede manier aan elkaar te plakken, mijn handen trilden enorm en het was haast onmogelijk om me te concentreren met het geluid van verschillende zware voorwerpen die tegen de deur beukten in een poging hem open te krijgen. Net toen hij eindelijk heel was werd de deur met zo'n kracht opengesmeten dat de zware houten kast in stukken viel en er overal stukken hout en kleren rondvlogen. Nog steeds met de brief in mijn hand beschermde ik mijn gezicht met mijn armen, dat was maar goed ook want een stuk hout schampte mijn arm en sloeg me achterover waardoor ik op de vloer belandde. "Crucio!" schreeuwend van de pijn keek ik wie het dit keer nodig vond om me te martelen. Jammergenoeg zag ik niet erg veel omdat er iemand naar me toe liep en mijn zicht op de rest belemmerde. Ik voelde scherpe nagels langs mijn huid krassen - vergeleken met de pijn van de cruciatusvloek die nog steeds tegen me gebruikt werd was dit niks, maar ik voelde dat mijn hand bloedde - het briefje werd met een scheurend geluid uit mijn gebalde vuist getrokken. Bellatrix' hysterische stem volde de kamer: "Ik zei toch dat hij een briefje had achtergeaten! Ik heb het hier!" Nog steeds schreeuwend van de pijn keek ik wat er gebeurede, Lucius Malfoy had zijn toverstok op me gericht en liet hem zorgvuldig in mijn richting wijzen terwijl hij het briefje dat net naar hem toegesmeten was opraapte. "Lucius stop! Die jongen heeft dit niet verdiend! hij deed niks verkeerd!" krijste Bellatrix terwijl ze op Lucius afvloog en zijn toverstok uit zijn hand sloeg. Meteen hield de pijn op. Ik rolde op mijn buik en ging op mijn knieën zitten, de meeste deatheaters waren de kamer uit en alleen Bellatrix en Lucius waren overgebleven. Ook zij verlieten het vertrek, hij met een paar vernietigende blikken richting mij en zij terwijl ze me bezorgd aankeek. Toen was ik weer alleen, geen puf om nog op te staan en nog zachtjes nahijgend van de pijn die inmiddels alleen nog maar in mijn bloedende hand zat. "Als je het zielig doen zat begint te worden," klonk een stem. "Dan wil ik graag dat je de resten van mijn kast opruimt." Ik keek om, Draco Malfoy zat op zijn bed, nagenietend van de show die daarnet plaatsvond.