Five.

De andere vier jongens waren al lang de kamer uit gestrompeld, maar de jongen die zichzelf Liam noemde, zat nog altijd naast mijn bed toen mijn middagmaal over mijn benen werd gezet.
Liam had veel verteld, ik had half geluisterd. Mooie verhouding vond ik.
Hij had verteld dat hij ook een nierpatiënt was geweest. Hij had lang medicatie moeten nemen. Nu ging het beter, zei hij. Ook zei hij dat hij aan de lopende band werkt, of dat hij in een band zat. Dat deel weet ik niet zeker meer. Zoals ik al zei, ik had half geluisterd.
Mijn hand ging over de sandwiches heen. Toch nam ik de beschuit. Bij de eerste van het pak merkte ik dat de "extra knapperige beschuiten" naar "extra platte beschuiten van de één euro winkel net om de hoek" smaakten. Het halve stuk beschuit legde ik dan ook demonstratief terug op het dienblad.
Ik beet het hoekje van de sandwich af. Deze was van gisteren, proefde ik. Misschien had hij wel op het dienblad van een longpatiënt gelegen die de hele tijd moest hoesten... Ik trok een vies gezicht en legde ook de sandwich netjes terug op het bord.
Liam moest lachen om mijn houding tegenover het eten en legde een briefje tussen het halve beschuit en de sandwich.
'Hier, mijn telefoonnummer, je mag me altijd bellen', zei Liam. 'En maak je maar geen zorgen, ik zal een klacht neerleggen bij de balie over het ongelooflijk lekkere eten!'
Ik lachte en zei: 'Stuur me liever een coupon om eens lekker te gaan eten als ik uit dit heel comfortabele bed mag.'
'Zal ik doen!' zei hij lachend en boog over mij. Liam drukte een kus op mijn voorhoofd. 'Stay strong', fluisterde hij. Voor ik iets kon terug zeggen, liep hij de kamer uit.
Jessica was aan het slapen, zo te horen. Anders had ze nog wel een kreet gelaten toen de jongen voorbij haar bed liep.
Ik bekeek het dienblad nog eens goed, besliste om er verder niets meer van op te eten en liet mijn hoofd in het kussen vallen. Mijn ogen vielen vanzelf toe.