Problem 2.

Ongeduldig zat ik te wachten tot dat mijn begeleider Sean me kwam roepen. Vandaag zou ik eindelijk terug mogen naar London. “Phoebe?” hoorde ik Sean zeggen. “Ja , kom maar binnen.” zei ik en de deur ging open. “Na het middag eten breng ik je naar de luchthaven , zet je koffers maar beneden bij de trap neer. Dan zet ik ze in de auto.” Ik knikte dat het goed was en toen verliet hij de kamer. Snel pakte ik mijn koffers en liep mijn kamer uit. Ik sleurde ze de trap af en zette ze beneden bij de trap neer. “Hey Phoebe , kom je mee eten?” vroeg Thomas , een jongen die hier ook zat. Hij had dezelfde problemen als mij , dus ik kon wel goed met hem praten. “Ja ik kom.” Mompelde ik en volgde hem naar de eetzaal.
Na het eten liep ik met een glimlach terug naar mijn kamer. “Ik zie je nog wel.” Zei Thomas en gaf me en knuffel. Hij verliet mijn kamer en zenuwachtig zat ik te wachten tot dat Sean me kwam halen. Eindelijk kon ik weg hier. Na zes maanden was ik het hier nog niet gewend. Ik miste mijn familie. Iedereen , behalve mijn ouders. Ze wouden me niet meer zien vanwege mijn woede aanvallen. Onbegrijpelijk gewoon. “Phoebe?” hoorde ik de zachte stem van Sean en onmiddellijk draaide ik me om. “Ben je klaar?” vroeg hij en blij knikte ik. “Ga maar even langs bij de Mevrouw Suzie. Daar kun je – je persoonlijke spullen weer ophalen. En kom dan maar naar buiten , ik wacht in de auto.” Ik knikte en liep met hem mee de trap af. Ik liep naar een soort balie en duwde op het belletje. Suzie kwam met een doos aangelopen en zette het op haar bureau neer. “Ik kom mijn spullen halen.” zei ik en ze knikte. “Ik heb ze in een doos voor je gedaan.” Ze gaf me de doos en blij pakte ik ze aan. “Dankjewel Suzie.” Zei ik en ze glimlachte. Snel duwde ik de doos in mijn rugzak en deed hem weer op mijn rug. “Dag Phoebe , en een veilige reis terug.” Suzie was best wel een aardige vrouw. Ze keek me niet raar aan , wat veel andere wel deden. “Bye.” Zei ik en liep de instelling uit. Eindelijk mocht ik gaan , hier had ik een half jaar op gewacht. Blij liep ik naar de grote ijzeren poort toe en wachtte tot Sean uit de garage kwam met zijn auto. Ik hoorde de garagepoort open gaan en Sean kwam met zijn auto eruit gereden. Hij deed teken dat ik moest instappen en dat deed ik. Hij drukte op een knopje en de grote ijzeren poort ging ook open. Hij reed met zijn auto de instelling buiten en nog een laatste keer keek ik er naar.

Ik verschrok me toen Sean zei dat we er waren. Blijkbaar was ik in slaapgevallen. “Ben je klaar om terug naar huis te gaan?” vroeg hij en snel knikte ik. “Ja ik wil Derek en Mayson weer zien.” Zei ik en hij knikte. Ik had ze nu al een half jaar niet meer gezien. Ik had hun af en toe wel eens gebeld of zij mij. Maar dat was het dan ook. “Ik zal je koffers al wegbrengen en je laten inchecken , ga jij maar iets drinken op mijn koste.” Zei hij en duwde wat geld in mijn handen. Snel liep ik naar Starbucks toe en bestelde een frappuccino . Ik betaalde het en liep naar het tafeltje toe aan het raam. Met korte slokjes dronk ik aan mijn frappuccino. “Hey Phoebe.” Hoorde ik de bekende stem van Sean zeggen. “Oh hey.” Zei ik en gaf het overige geld terug. “Je moet zo vertrekken.” Zei hij en ik knikte. Snel dronk ik mijn frappuccino leeg en gooide hem toen weg. “De passagiers van de vlucht naar London moeten zich nu naar het vliegtuig begeven.” Klonk er een vrouwenstem. Snel liepen Sean en ik richting het vliegtuig. Verder dan de douane mocht Sean niet mee. Dus moest ik afscheid pakken. “Dankje , voor alles.” Zei ik. “Graag gedaan , Phoebe.” Hij gaf me een stevige knuffel en liet me toen los. “Bye , Sean!” riep ik nog en liep door de douane heen.



Harry komt snel hoor!
Alleen heb ik een vraagje , moet Harry de rest van de jongens al kennen Maar dat ze gewoon niet beroemd zijn , of liever niet?
& Bedankt voor de 25 abo's! (: xx