You and me

Mijn lichaam liet ik langs de koude muur glijden en ik genoot van de adrenaline die door mijn lijf gierde, langzaam liet ik het scherpe stukje glas op de grond vallen. De gedachten in mijn hoofd gingen als een gek tekeer waarom moest ik me weer een snijden twee emoties speelde gelijkertijd met me woede en blijdschap. Langzaam tilde ik m'n arm op en keek naar de mooie rechte snee die ik net getrokken had Naomi zou het niet moeten zien, ze zou weer een door het lint gaan en ik wist precies wat ze zou gaan zeggen 'Lindsey waarom moet je dat nou weer doen please stop er mee, doe het te minste voor mij...' het laatste zei ze dan altijd heel bang maar ik had hetzelfde gedaan als ik mijn beste vriendin weg zag glijden, ik wil haar niet kwijt en toch zit ik hier. De regen tikte hard tegen de ruiten en hier en daar waaide er een blaadje voorbij, met een harde knal sloeg de deur open en ik veerde omhoog 'hallo... is daar iemand?' mijn stem galmde door de kale legen ruimte dat gevolgd werd door raar gepiep, ik raapte al mijn moed bij elkaar en schuifelde naar de opengeslagen deur en mijn ogen verkende de donkere hal waar een doorweekte gedaante stond 'Naomi!' gilde ik uit en ik rende naar haar toe 'waarom moet het nou weer zo hard regenen' piepte ze en bekeek haar nat geregende kleren 'waarom kom je dan ook hier naartoe?' ik keek haar vragend aan, plotseling herinnerde ik me iets, het glas. 'Ik zocht jouw' beantwoorde ze m'n vraag maar ik hoorde haar niet meer wat moest ik nou doen? als ze naar binnen liep zou ze het stuk glas zien 'Lindsey je had het beloofd niet meer te doen!' haar blik was gevallen op mijn arm waar een groote bloeddruppel een weg naar beneden had gebaand. Met een schuldig gezicht keek ik Naomi aan en ik kreeg gelijk een brok in mijn keel, ik sloeg mijn handen voor m'n ogen waarom Lindsey waarom, je beste vriendin nog wel ze doet alles voor je en toch doe ik dit, waarom zo klein sneetje? had het dan gelijk goed gedaan. Gister voelde ik me zo gelukkig en hadden we het gezellig en nu dit. mijn gedachten gingen ook naar de ziekenhuisbezoeken en de lange gesprekken met de terapeut, ondertussen rolde de tranen over m'n wangen en kon ik ze niet meer in bedwang houden. De piepende schoenen van Naomi kwamen dichterbij en ik voelde haar arm om me heen en ze drukte me tegen haar klamme nate jas aan 'ik ben zo bezorgd om je jij bent m'n aller aller aller beste vriendin en ik wil je echt niet kwijt' langzaam duwde ze mijn handen voor mijn gezicht weg en kwam mijn notterige gezicht tevoorschijn met een kleine glimlach 'dankje...ik wil het ook niet meer maar ik weet ook niet hoe' ik voelde een vlaag van woede opkomen 'het komt echt wel goed' zei ze sussend, ik balde mijn fuisten 'Lindsey luister goed, jij kan er niks aan doen dat je bordeline hebt echt niet, kijk een wat je allemaal hebt meegemaakt, acepteer het en laat andere mensen lekker denken wat ze willen ik weet dat jij een topmeid bent!' door deze paptalks kon ik er altijd weer even tegenaan en een grotere glimlach sierde mijn gezicht. Speels trok Naomi me mee naar de deur 'kom we gaan een ijsje halen' ik lachte, ik stond altijd verteld van die potselingen ideeën die zij kon hebben 'nu in dit weer?' lachte ik, Naomi bleef staan en keek weer naar haar klamme kleren en de stilte werd verbroken door een enorme windvlaag 'je hebt gelijk een patatje klinkt beter' en snel liepen we naar buiten waar ik vervolgends achterop de fiets van Naomi sprong. Noami had helemaal gelijk, laat die mensen maar lekker denken het is alleen maar You and me.