``74``

‘we zijn er’ ik tuur uit het raam van de impala. De jongens draaien zich te gelijk naar me om. ‘ik ga eerst, als ik niet binnen 10 minuten buiten ben dan komt Sam. Beloof me dat je hier zult blijven’ snel knik ik naar Dean. Ik zou niet eens in de buurt van dat huis durven komen. En ik kan me niet voorstellen dat ik dat eerst wel zou doen. Dean en Sam stappen uit. Ze lopen naar de kofferbak. ‘dus als je niet binnen 10 minuten buiten bent kom ik naar je toe’ Dean zucht en sluit de kofferbak. ‘waarom? Eigenlijk heb ik je hulp niet nodig, je moet op haar letten… en ga nou niets doen wat ik ook niet zou doen’ Sam lacht kortaf en mompelt; ‘dan moet ik dus met haar gaan flirten’ Dean draai zich een beetje dreigend om. ‘zei je wat?’ Sam schudt zijn hoofd en opent de deur en gaat achter in naast me zitten.
‘en, herinner je al wat meer?’ ik knik en haal diep adem. ‘maar ik weet niet hoelang ik die hoofdpijn nog kan uithouden. Het voelt net alsof mijn hoofd wil barsten’ met dat gezegd wrijf ik over mijn slapen. Sam trekt me naar zich toe. Ik laat mijn hoofd op zijn schouder rusten. ‘ik zou je zo graag willen helpen’ mompelt hij. Ik krijg een glimlach en kijk hem aan. ‘dat doe je al, maar zijn die 10 minuten nou al om?’ Sam kijkt op zijn mobiel en knikt. Zo te zien twijfelt hij of hij Dean zou moeten bellen. ‘bel hem’ Sam knikt en zijn telefoon gaat over. 2 keer. 3 keer. Dan een klik. ‘je wordt bedankt Sammy, nu weten ze dat ik er ben, en willen ze me hebben.’ Ik hap naar adem als mijn hoofd weer pijn gaat doen. ‘Alex, wat is er?’ herinneringen flitsen voor mijn ogen. ‘Sam, laat de telefoon bij haar, ik denk dat ze haar herinneringen weer krijgt’ Sam twijfelt. Hij ziet hoeveel pijn het doet. ‘asjeblieft, stop’ jammer ik zachtjes. ‘Sam, ik heb je hulp nodig’ klinkt het aan de andere kant van de lijn. Sam stapt snel uit en legt zijn mobiel op de voorbank. ‘je bent hier veilig, wacht tot we terug zijn’ Sam rent naar het huis. ‘nee, laat me niet alleen’ tranen stromen over mijn wangen als alles wat ik me kan herinneren naar binnen zoeft. Hoe vrienden zijn gestorven, hoe ik was aangevallen. Hoe de kogels en messteken voelen die ik had gehad. Ik gil het uit en begin heen en weer te wiegen. Met mijn handen over mijn oren probeer ik alles uit te sluiten. ‘Sam, pas op!’ en lange stilte overspoelt me. De pijn is weg en ik blijf uitgeput tegen de bank aan zitten. Mijn gezicht nat van de tranen, en mijn hoofd na kloppend van de pijn.