XCI

Alice Potter

Ik sla mijn armen om mijn knieën en staar voor me uit. Ik heb geen idee hoeveel tijd er voorbij is gegaan als de deur open gaat.
‘Alice?’ hoor ik James vragen.
Ik kijk hem verbaasd aan. ‘Wat doe jij hier?’
Hij houdt een stuk perkament omhoog. ‘Ik kreeg ook een brief.’
'Laat me raden, pap wilde weten wat er mis was met mijn vriendje.'
‘Ja, hij…’ Hij zucht. ‘Hij lijkt mij wel.’
Ik knik zonder James' twijfelachtige glimlach te beantwoorden. Hij zucht weer. ‘Wat stond er in jouw brief?’
Ik haal mijn schouders op en knik in de richting van het stuk perkament op mijn bed. ‘Lees maar.’
‘Ik heb helemaal niet te snel mijn mening klaar, ik weet altijd precies waar ik het over heb,’ zegt James verontwaardigd als hij bij het stuk van mijn moeder is aangekomen. ‘Pap vindt tenminste dat ik gelijk heb.’
‘Pap weet niet waar je het over hebt,’ spreek ik hem tegen, wat me een schuldige blik oplevert.
‘Je hebt ze nog niet verteld wie hij is?’ zegt hij fronsend na nog een blik op het perkament.
Ik schud mijn hoofd. ‘Dan zouden ze het al helemaal niet meer snappen, ze mogen Remus allebei wel.’
‘Ik sta achter je beslissing, Alice, je zou gewond kunnen raken.’
‘Het was niet mijn beslissing, James. Remus heeft het uitgemaakt.’ Het blijft even stil.
‘Oh.’
‘Heb jij nog met hem gesproken afgelopen week?’ vraag ik zacht.
James schudt zijn hoofd en ik bijt op mijn lip. Ik heb niet alleen onze relatie verpest met mijn gedrag, ik had meteen moeten zeggen dat het me niets uitmaakt, maar ook zijn vriendschap met James.
'Wat ga je vandaag doen?'
Ik haal mijn schouders op. 'Weet ik niet, jij?' vraag ik ongeïnteresseerd.
'Sirius had een plan... Zin om mee te doen?'
Ik kijk hem met opgetrokken wenkbrauwen aan.
'Wat?' vraagt hij verontwaardigd.
'Nee, dank je,' zucht ik, waarna ik mijn hoofd op mijn knieën leg. 'Ik ga waarschijnlijk wat lezen of zo.'
'Oh... Nou, dan ga ik maar.' James staat op, twijfelt even bij de deur, maar loopt dan toch weg.