Brandnetel

De nazomerzon belicht het pad tussen de bomen. Mos begroeit de bomen waartussen vlinders in allerlei kleuren dwarrelen. Blote voeten kneuzen het gras. Voorzichtig, want er kunnen verraderlijke splinters verborgen liggen. Op zoek naar de brandnetel. Mooie, grote groene brandnetels zonder aangevreten of verdorven bladeren.
Bijen zoemen vrolijk mee op de geneuriede melodie. Bijna dansend glijden haar voeten tussen de madeliefjes door. Flitsen zonnestraal wiebelen over haar wangen.
Elenora voelt zich als herboren. Haar voeten luisteren weer naar haar hoofd. En ondanks de lichte pijn in haar rechtervoet voelt zij zich opperbest.
Want de zon danst om haar heen, vogels zingen haar naam en libellen volgen haar passen en vijvertjes weerspiegelen haar gelach. Bladeren aaien haar losse haar waarmee de wind speelt.
Vrolijk zwiept het mandje mee in elke draai. Onverstoord plukt zij de brandnetel die haar geen pijn doet.
De dag loopt naar de namiddag.
Het was een perfecte dag om te jagen, volgens Arthur. Hij en zijn trouwe dienaar galopperen door het bos. Geritsel klinkt vanuit de bosjes.
'Sssst', gebaart Arthur Merlin. Geluidsloos trekt hij zijn mes tevoorschijn. In een simpele worp gooit hij het wapen recht op de prooi af.
Het blad mist haar op een haar na.
'Hela!', roept Elenora. 'Moest dat zo nodig? Willen jullie dat er gewonden vallen?'
De jongens schrikken. Arthur verontschuldigt zich snel.
Maar het is al goed. Niemand is gewond. Het was meer de schrik.
'En wat doe jij hier?', vraagt Merlin haar waarop zij haar mandje omhoog houdt. Het zit al redelijk vol met brandetels. Ertussen zitten wat donkere balletjes; bosbessen die zij toevallig is tegen gekomen.
'Brandnetels verzamelen voor in de soep', roept zij vrolijk. Arthur trekt een zuur gezicht. Merlin lacht terug.
'Juist. Goed werk, volhouden', becommentariëert Arthur voordat hij ervandoor gallopeert.
De rust wederkeert. Hoofdschuddend trekt Elenora het vergeten mes uit de boom.
Zwervend door de bossen vindt zij wat zij nodig heeft. De natuur heeft haar zoveel gegeven. Het geluk lijkt aan haar zijde totdat zij een mysterieus figuur tussen de bomen door ziet galloperen. In eerste instantie denkt zij aan de prins. Maar dan zou Merlin vlak achter hem moeten zitten en er komt geen tweede ruiter. Spiekend vanachter de bosjes bestudeert zij het onverwachte gezelschap. De fier wapperende rode cape ontbreekt.
De man draait zijn gezicht in haar richting. Gelijk duikt zij dichter naar de grond. Dorre takken schaven over haar wangen.
Zijn gelaat komt haar bekend voor, te bekend. Is hij niet de meneer die de manschappen aanvoerde die achter haar aan zaten enkele weken geleden? Ja, het is hem. Die vuile ijdele blik in zijn ogen. Zijn spitse sik.
Haar adem stokt. Dit kan niet zo zijn. Zij kan niet zo ver de bossen in zijn gegaan dat zij op het landgoed van Kent beland is. Toch staat hij daar, het bewijs, de herinnering aan haar verleden.
Onder haar kraakt de grond. Met een pijnlijke blik wacht zij zijn reactie af.
Zijn woeste ogen speuren de omgeving af, waarbij zij blijven hangen op de struik waarachter zij schuilt. Oog in oog wachten zij op de beweging van de ander, het eerste teken van gevaar.
Zand kietelt in haar neus. Met alle macht probeert zij het tegen te houden maar de simpele bewegingen rondom haar neus zijn genoeg om zijn reactie uit te lokken.
Met een stormende vaart gallopeert de hengst op haar af.
Verschrikt staart zij, totdat geluid haar de vlucht in doet zetten.
'Merlin, Arthur, help! Josh!', gilt zij terwijl zand oplaait en het getrappel van de paardenhoeven steeds dichterbij komt.