56
Op de tippen van mijn spitzen waaide ik door de grote sportzaal heen. Mijn lichaam draaide energiek in het rond en wrong zich in de moeilijkste bochten. De muziek schalde hard door de zaal en liet me mezelf opzwepen. Met mijn rug gestrekt, had ik de perfecte controle over mijn lichaam. Het leek alsof ik één was met de muziek. Mijn laatste grote sprong maakte ik, perfect gestrekt en correct. De muziek stopte abrupt en de tippen van mijn spitzen raakten de grond. Ik zuchtte en liet me weer op mijn hele bal van mijn voet zakken. "Dat was geweldig, probeer jezelf alleen niet te overstrekken!" Riep Ms. More me toe, mijn ballet learers. Ik knikte en glimlachte eventjes waarna ik mezelf weer onder controle probeerde te krijgen, naja mijn ademhaling. Met mijn zweetbandje, die ik om mijn rechterpols had geschoven, veegde ik het overtollige zweet van mijn voorhoofd. "Ik zie je morgen!" En weg was ze. Ik zuchtte even en liet me verslagen op de grond zakken, mijn ogen vonden mezelf in de spiegel. Sprieterige haarstengels piekten uit en waren hard geworden, van het zweet. Ze waren opgedroogd in lelijke pluizige krullen. Ik haalde geirriteerd een hand door mijn haar toen ik het roze, uitegerekte, elastiekje uit mijn blonde haardos haalde. Mijn haar viel bol over mijn schouders en baanden zich in golven een weg naar beneden.
Nadat we thuis waren aangekomen had ik mezelf weer ingeschreven voor de balletschool dicht in de buurt van mijn ouderlijk huis. Mijn huur was verlopen, daardoor woonde ik tijdelijk weer bij mijn ouders. Ik haatte het om weer thuis te wonen, ook al was ik nog maar net 20. Mijn moeder was altijd te oplettend, en tikte me altijd op de vingers, ik kon niks goeds doen. Mijn vader daarbij zag ik nauwelijks, zijn carriere was blijkbaar belangrijker dan zijn gezin. Mijn vader werkte in de baggerindustrie, meer dan 3/4 van het jaar zat hij in het buitenland, als hij eenmaal thuis was, was hij moe en wou hij nergens mee te maken hebben. Een van de redenen waarom ik en mijn broer al vrij jong het huis hadden verlaten. Ik was de middelste thuis, net 20. Mijn broer, Menno, was net 25 geworden en woonde met zijn vrouw in een huisje net buiten Amsterdam een heel eind verwijderd van zijn geboorte plaats Groningen. Menno had een vreselijke hekel aan Groningen, daarom wou hij ook het liefst zo ver mogelijk verwijderd van zijn geboortestad wonen, hij had zijn plekje helemaal gevonden in Amsterdam, waar hij zijn vrouw ook had leren kennen. Dan had je mijn jongere zusje nog, Linda. Ze was net 7 geworden, haar verjaardag had ik gemist, omdat ik in Italië zat. Als ik wist wat er daar allemaal zou gaan gebeuren was ik nooit gegaan. Fernando was de laatste tijd niet echt meer in mijn hoofd. Ik was makkelijk met het 'dingen van me afzetten' en het was beter geluk dan dat ik dacht. Ik had mijn leven weer opgepakt, en dat in een week tijd!
Ik drukte mezelf omhoog toen ik veel kabaal en gestommeld uit de kleedkamers hoorde komen, gegil en gegiechel ebten de grote zaal in. Ik trok vlug mijn trui over mijn roze ballet pakje heen en draaide mijn haar op in een knot, de volgende les zou vast en zeker zo wel beginnen. Ik greep naar mijn witte all star tas, waar ik mijn spitzen in deponeerde en mijn uggs snel aanschoot. "Doeg" Riep ik richting Maartje die achter de piano zat, ze zat in haar eindjaar, Piano was haar hoofdvak, ze begleidde meerdere ballet groepen als repetitie. "Zie je morgen Scar!" Ik glimlachte nog even waarna ik richting de kleedkamers liep. De deur ging al voor me los en een wolk deo kwam me tegemoet. Ik kon nog net opzij wijken voor twee meisjes van ongeveer een jaar of 17, hooghartend keken ze me aan en trippelden ze op hun spitzen de zaal in. Ik knipperde even met mijn ogen waarna ik mijn jas aanschoot en mijn muts op mijn hoofd drappeerde. Het was koud vandaag, maar liefst -5 graden. Ik haatte de winter, ondanks de sfeer overweldigend was. Ik baande mezelf snel een weg naar buiten, mijn voetstappen klonken hol in de grote lange en hoge gangen. Ik gooide de deur los en stapte het dikke pak sneeuw in. De sneeuw kraakte gevaarlijk onder mijn uggs. Ik trok mijn jas wat verder dichte en wikkelde snel mijn gebreidde sjaal om mijn nek heen, kleine wolkjes vertoonden mijn ademhaling. Ik griste in mijn zak opzoek naar mijn fietssleutel, toen ik die vond haalde ik mijn fiets van het slot en stapte ik zo snel mogelijk op. De kou was vreselijk. Zo snel als ik kon fietste ik naar huis waar ik mijn fiets in de garage zette. Mijn blik viel op de zwarte auto van mijn vader die je eigenlijk haast nooit zag staan. En dat betekende maar 1 ding, hij was thuis. Ik slaakte een diepe zucht, kon mijn dag nog erger?
OK, volgensmij schrijf ik niet zo leuk meer of wel?
Goed, 4 reacties en meer, hoofdstukje erbij!
Reageer (9)
Snel verduuuurr(flower)
1 decennium geledenLove it (:
Nieuw hoofdstuk!!!
1 decennium geledenNee, het is mooi geschreven & intressant om te lezen.
1 decennium geledenGauw weer verder? (:
haha VERSCHILLENDE :a
1 decennium geledenzo goed?
1 decennium geleden