Liplezen

Hij wil niet loslaten. Wat hij ziet... in haar lippen leest hij een boodschap van ver. Een zoete kus, bij knisperend vuur. Jonge bange ziel die zijn geheimen kent. Dierlijk en verwilderd, opgejaagd, een zielverwant van hem. Bruine vegen die haar schoonheid verhullen lopen over haar gezicht.
Elenora ziet haar. Ze voelt dat hij het vreemde meisje wil, niet degene wiens lippen hij tegen zich drukt. Het is verkeerd.
Maar hij wil het zo graag. De droom heeft hem in zijn macht. Zo stevig dat hij niet merkt dat hij haar wegdrukt, dat hij Elenora vast heeft. Alles wat hij ziet is een roos. Het mysterieuze meisje neemt lachend, met haar prachtige tanden, de bloem aan. Er schittert iets in haar ogen.
Elenora legt haar hand in Merlins nek.
Een kooi verschijnt, het meisje erin.
'Stop', zegt Elenora vlug zodra haar lippen ruimte vinden.
Met een klap valt zij op de grond. Merlins ogen staan verward, zien nog half het droombeeld van net door de werkelijkheid heen.
'Ik... ik snap het niet', zeggen de twee in koor.
Die beelden bevatten geen dood. Weinig angst komt met ze mee. Het heeft iets moois. Vertrouwen en liefde tussen twee personen. Maar hij, Merlin, voelt geen echte liefde voor de keukenmeid. Zijn ware liefde is een sprookje, een fabel. Zij heeft hem verliefd gemaakt op iemand die misschien niet eens bestaat. Of gaat sterven binnenkort. Dat laatste is het meest waarschijnlijk. Sinds Elenora enkel beelden van dood kent kan dat niet worden uitgesloten. Helaas kan zij Merlin niet waarschuwen. Hoe graag zij hem het leed wilt besparen, het zal haar dood betekenen.
Dan zal alle moeite voor niks zijn geweest. Dan zal Josh moeten toekijken hoe de brandstapel aan wordt gemaakt. Terwijl hij zo zijn best doet om haar geheimen veilig te houden.
Hoe kan zij zien wat hij ziet? Wat zijn toekomst is? Merlin heeft geen idee. Zij heeft bijzondere krachten dat staat vast.
De deur schiet open. Het gespierde gestalte van de prins werpt een schaduw op de kamer.
Vlug krabbelt Elenora overeind.
'Merlin, wat ben je aan het doen?', bromt Arthur.
Blosjes lopen over Merlins wangen.
'Je moet nog mijn harnas poetsen, kamer opruimen en kleren wassen', beveelt de prins.
'Natuurlijk. Ik was even, eh, ik kom'
Dan merkt de prins het meisje op.
'Waarom ligt Elenora op jouw vloer?', vraagt hij.
'Ik hielp haar met haar verband. Elenora, goed blijven smeren, dan gaat de zwelling zo over'
Zij geeft een formele knik. Arthur hoeft niet te weten wat er zojuist gebeurd is. Het is toch alleen maar verdacht. En de beelden hebben nog geen betekenis, niet voor haar.
Voor Merlin wel. Het liefst had hij meer tijd gehad. Nog een paar extra tellen, om erachter te komen wat op haar lippen geschreven staat. Wie is dat mysterieuze meisje, waarom zat zij in die kooi? Allemaal vragen zonder antwoord. De antwoorden liggen veilig geborgen achter een slot. En de sleutel tot dat slot ligt vlak voor zijn neus. Zo dichtbij en onbereikbaar. Met leed verdwijnt zij uit zijn gezichtsveld. Alle antwoorden laat hij achter, de plicht roept.